Zrób to sam, czyli jak zostać kurwą

Kiedy doszła do mnie pierwsza, jakże sensacyjna i budująca jednocześnie, wiadomość, że władze rosyjskie udzieliły swej łaskawej zgody, by rodziny poległych w Smoleńsku mogły jednak podejść do strzępów polskiego samolotu, oczywiście byłem dumny i szczęśliwy. Jednocześnie jednak wiedziałem, że jakąś cenę za tę uprzejmość trzeba nam będzie zapłacić. W końcu, coś za coś, czyż nie? Dziś już wiem zarówno ja, jak i cała Polska, że ceną tą okazało się usunięcie oryginalnej tablicy ze słowem ‘Katyń’ i z krzyżem ze smoleńskiego obelisku i wstawienie tam innej. Lepszej, ładniejszej i bardziej adekwatnej. A więc, chyba nie jest najgorzej. A może nawet jest lepiej. Bo skoro ładniejszej, to na cóż tu narzekać? Kiedy nasz prezydent Komorowski w dziś, już za chwilę, spotka się na tym miejscu kaźni ze swoim serdecznym kolegą Miedwiediewem i się uścisną, pamiątkowa fota, którą ktoś im z pewnością strzeli, będzie z pewnością bardziej w stylu.

Ktoś powie, że owszem – panowie prezydenci będą mieli sytuację znacznie bardziej komfortową, natomiast należy też pomyśleć o wrażliwości samych rodzin, które mogą się tu, w tej nowej sytuacji, poczuć nie do końca na miejscu. No ale musimy też pamiętać, że to właśnie ich interes został tu, że tak powiem, utargowany. To one w końcu – te rodziny – chciały dotknąć wraku. No i dotknęły. Niech się więc cieszą. Jest jednak jeszcze coś, o czym nie wolno zapominać. Jak czytałem we wcześniejszych zapowiedziach, w planie zwiedzania wraku było też ustawienie zniczy w kształcie krzyża. To ja tym razem już bardzo przepraszam. A niby z jakiej okazji ten kolejny krzyż? Co to za dziwne pomysły? To niby miały być już dwa krzyże? Jeden na ziemi, a drugi na tablicy. A to szanowni państwo nie wiedzą, że miejsce krzyża jest w kościele? Naprawdę, apelujmy o opamiętanie.

Myślę wciąż o tej zamianie, i jak bym nie liczył, to wciąż mi wychodzi, ze jesteśmy dalej na plusie. No bo zastanówmy się, jaką korzyść mają Rosjanie z tego, że się z nami muszą wciąż zadawać. Przecież nawet ta zmieniona już tablica, to dla nich wyłącznie kłopot, zwłaszcza że nie należy zapominać, że ta zamiana z ich punktu widzenia, jest taka sobie. W końcu wzięli jedną, a dali dwie. Czyż nie? W dodatku, nie należy zapominać, że sam proces zamiany to też nie była dla nich taka wielka przyjemność. Trzeba było w nocy wstać, leźć tam na to lotnisko po śniegu, w mrozie, jedną odkręcać, dwie nowe przykręcać, a kto wie, czy w ogóle były jeszcze za to jakieś pieniądze. A my? Przecież sam zaszczyt i przyjemność spotkania się z prezydentem Rosji starczy za wszystko. Samo to jest czymś tak pięknym i ważnym, że nawet gdyby się nie dało pomacać wraku, i tak nie można by narzekać. Przecież prezydent Miedwiediew to nie byle kto. I sławny, i zapracowany, i przecież w tym czasie, zamiast ściskać się z naszym Bronisławem Komorowskim, mógłby robić sto innych, ciekawszych i bardziej inspirujących rzeczy.

No i wreszcie, sama przyjaźń. Dwadzieścia lat czekaliśmy na to, żeby Rosja znów zechciała uznać Polskę za prawdziwego druha. I skoro wreszcie ten czas nadszedł, naprawdę nie powinniśmy marudzić. Zwłaszcza że nie ma o co. Jakaś tablica? A cóż nam tablica? Raz jest, raz jej nie ma. Raz ta, raz inna. Doprawdy…

Prezydent Komorowski jest już w Rosji. Matko jedyna! Jaka to piękna wiadomość! Przyleciał samolotem do Moskwy, został tam powitany jak prawdziwy przywódca, a kto wie, czy nie dostał coś do jedzenia. Teraz jedzie piękną czarną limuzyną prosto do Katynia. Ileż w tej wyprawie wspanialej symboliki! A tam już czekają na niego wypróbowani przyjaciele, a wśród nich i on. Prezydent Miedwiediew. Jestem pewien, że to będzie dobre spotkanie. Dobre, pożyteczne i pełne ważnych znaczeń. Porozmawiają sobie nasi prezydenci, uradzą co jest do uradzenia, i w ten sposób wkroczymy w kolejny etap dobrych stosunków. A jak Bronisław Komorowski ładnie i po rosyjsku przeprosi za numer z tablicami, to może i dostanie buziaka.

Ja wiem, że to co się stało niemal już rok temu, dla wielu rodzin mogło stanowić bolesne doświadczenie i wielką tragedię. I zdaję sobie też sprawę, że dla wielu z tych osób ów niespodziewany brak oryginalnej tablicy może stanowić jakiś tam – głównie psychiczny – kłopot. Jestem jednak przekonany, że wszyscy sobie z tym wszyscy jakoś poradzą. To są silni ludzie. Zwłaszcza ci, którzy tam dziś postanowili się zjawić. Ale w końcu przecież widok tulących się prezydentów też musi na nich podziałać kojąco. No ale załóżmy nawet, że ktoś tam się źle poczuje. Tu też nie ma obaw. Jak się dowiaduję, rodzinom towarzyszą psychologowie i księża. W tym potencjalnie trudnym momencie i jeden i drugi będzie jak znalazł. Ludzie z ekipy Santorskiego wszystko ładnie im wytłumaczą, a jeśli któremuś z nich wciąż będą po głowie chodzić jakieś złe myśli, to pójdzie do spowiedzi i będzie git.

I tyle. Jeszcze na koniec pozwolę sobie wyjaśnić, skąd dziś ten brzydki tytuł. Doniesiono mi mianowicie niedawno, że ten blog jest bardzo uważnie czytany przez dziennikarza Gazety Wyborczej Orlińskiego, a więc gazety, która w tych dniach naprawdę bardzo się stara, żeby nam wszystkim było lepiej. Panie Orliński, jak się Panu podoba ten tekst? To chyba jest Pański kierunek. Może być? Czy mógłby mi Pan załatwić jego publikację w Wyborczej? Ja mogę takich pisać po parę dziennie. Za ten wezmę powiedzmy pięć stów. I jak trzeba będzie, to mogę od razu napisać jeszcze jeden. Pan wie, że potrafię. Niech będzie za cztery.