ChWDP zdekodowane

I znów, dzięki aktywnej bardzo współpracy naszych przyjaciół, otrzymałem najpierw odpowiednią informację, a następnie też wszystkie niezbędne materiały na temat najnowszego wydania magazynu Press. Nie mam pewności, czy już tu kiedyś przypadkiem nie pisałem czegoś na temat tego pisma, jednak czuję jakby mi coś w tym temacie chodziło po głowie. A więc niewykluczone, że będę się powtarzał. No ale służba nie drużba. Press robi swoje, więc mnie również nie pozostaje nic innego jak robić swoje.

Już sama okładka magazynu przykuwa uwagę. A zatem widzimy tam Zbigniewa Hołdysa, w charakterystycznym dla niego, może nie tyle ruskim, co wschodnio ruskim stylu, z tą różnicą, że zamiast jednego kapelusza, ma ich na łbie cztery. Jeden na drugim. A więc mamy ten łeb, tę twarz ruskiego prowincjonalnego weselnego muzyka Szurika, z filmu ‘Dworzec dla dwojga’, a na tym wszystkim posadzone cztery kolorowe kapelusze. A pod spodem napis: „Mam dość”. W środku numeru są inne, ale wciąż z tego samego kulturowego i cywilizacyjnego kierunku zdjęcia i wywiad z artystą. Oczywiście, jak przystało na wywiad dla magazynu Press, na tematy polityki i dziennikarstwa.

Ja nie czytam magazynu Press. Nie wiem nawet, czy to coś jest tygodnikiem, czy miesięcznikiem, a może kwartalnikiem, natomiast kolega, który zwrócił moją uwagę na bieżące jego wydanie, twierdzi, że: „Press to jest pismo b. ważne w świecie dziennikarzy, reklamy, PR. To ono przyznaje tytuł ‘Dziennikarz roku’. Czyli to jest autentyczny trendsetter. Ten numer jest juz w każdej redakcji w Polsce, i jest w
niej czytany”. A więc skoro tak, to wydaje się, że dobrze by było opowiedzieć sobie, w jaki sposób ów ‘trendsetter’ włączył się w kreowanie bieżących trendów. Dla dobra wspólnego, jak rozumiem.

Otóż stało się tak, że w swoim najnowszym wydaniu, magazyn Press poinformował środowisko dziennikarskie, a przy okazji wszystkich pozostałych chętnych do korzystania z tej oferty, że Jarosław Kaczyński jest „chujem”. Co ciekawe, wiadomość tę przekazał nie raz, półgębkiem, nie w jakiejś dyskretnej, wykropkowanej formie, ale kilka razy, otwartym i jednoznacznym tekstem. Że Jarosław Kaczyński to „chuj”. Ktoś mi od razu zwróci uwagę, że to nie Press, tylko Hołdys. Że wydawca i dziennikarze magazynu Press mają tu czyste sumienia, że oni by sobie nigdy nie pozwolili na tego typu zachowania, że oni wyłącznie, w ramach zwykłej, standardowej dziennikarskiej aktywności, zrelacjonowali tylko to, co Zbigniew Hołdys – artysta, dziennikarz i gwiazda kultury popularnej – sądzi na temat Jarosława Kaczyńskiego. A zatem, gwarantując społeczeństwu konstytucyjne prawo do bycia informowanym, jedynie ową informację społeczeństwu dostarczyli.

Niech więc tak będzie. Jednak jest coś, czego ja tu nie do końca rozumiem. Otóż sam Zbigniew Hołdys skarży się w powyższej rozmowie na to, że redakcja tygodnika Wprost, w którym Hołdys jeszcze do niedawna pracował, nie zgodziła się na publikację trzech jego tekstów. Pierwszy z nich odrzuciła, ponieważ Hołdys zestawił w nim obok siebie nazwiska Stefana Niesiołowskiego i Beaty Kempy, a to towarzystwo mogło podobno stanowić dyshonor dla pana marszałka. Drugi tekst nie został przez Tomasz Lisa dopuszczony do druku, z takiego oto powodu, że Hołdys porównał to co robią media z Holokaustem, a zdaniem Lisa, dziennikarze nie są tak źli jak Holokaust. Trzeci tekst, jak twierdzi Hołdys, skasowała mu wicenaczelna Wprostu, ponieważ jej z kolei nie podobało się coś, co Hołdys napisał o Egipcie. W tej sytuacji, jak się domyślam, należy zakładać, że skoro Wprost odrzucił Hołdysowi jego teksty, to niekoniecznie z dbałości o reputację Hołdysa, lecz bardziej przez wzgląd na reputację samego pisma. Przyznaje to zresztą sam Hołdys, mówiąc, że on doskonale rozumie postawę „Tomka”, który ma „prawo do zrezygnowania z publikacji dowolnych treści. To on wyznacza linię pisma, on mu zagwarantuje sukces, albo doprowadzi je do ruiny”. A ten sposób kalkulacji ja też znam z własnego doświadczenia. Niedawno wysłałem do Warszawskiej Gazety tekst i otrzymałem prośbę od Redakcji, by zmienić jeden jego fragment, i to właśnie nie w moim interesie, lecz w interesie firmy. A nie był to żaden epitet, czy jakiś wulgaryzm, lecz niezbyt zręcznie sformułowana sugestia.

To zresztą wydaje mi się czymś wyjątkowo oczywistym. Załóżmy, że ja bym chciał opublikować poza swoim blogiem, ale tam gdzie mnie chcą, powiedzmy więc na Solidarnych 2010, lub we wspomnianej już Warszawskiej Gazecie, informację, że w moim mniemaniu Zbigniew Hołdys jest chujem. Nie wiem, jak jest z ‘idiotą’, natomiast z tego co czytam w ostatnim wydaniu magazynu Press, rozumiem, że sam Hołdys ‘chuja’ spokojnie by przełknął. On być może co najwyżej mógłby nie znieść sugestii, że jest ruskim zdrajcą i że to jest hańba. ‘Zdrajca’ i ‘hańba’ – te dwa słowa są dla Hołdysa czymś, co jemu akurat nie przeszło by przez gardło. Natomiast ‘chuj’, z jego punktu widzenia, wygląda na to, że jest okay.

No ale, jak może większość czytających ten tekst zauważyła, ponieważ nie bardzo widzę sens aż takiego grzebania się w umysłowej perwersji, nie o Hołdysie chce dziś rozmawiać. W końcu, cóż ja tam mogę odnaleźć? Cały czas natomiast mam w głowie magazyn Press, i to magazyn Press nie sam w sobie, lecz na tle ogółu polskich mediów. A więc myślę sobie, że i Warszawska Gazeta i Solidarni 2010, ale także Wprost, Gazeta Wyborcza i Rzeczpospolita, mojej wypowiedzi na temat Hołdysa jako ‘chuja’ za żadną cenę by nie opublikowali. Jak idzie o Warszawską Gazetę i Solidarnych nie dlatego akurat, że mają tu inną od mojej opinię, ale ze względu na pewne obowiązujące standardy. Pozostałe pisma z kolei odrzuciłyby tę moją wypowiedź z obu powodów – raz, przez konflikt opinii, a dwa, też chyba jednak ze względu na standardy. Dotychczas bowiem jakoś się nie zdarzało, żeby wystąpił ktoś w ogólnopolskich mediach i powiedział o kimś, że ten ktoś jest ‘chujem’. O ile dobrze sobie przypominam, nie zdarzyło się to ani onetowym komentatorom i moderatorom, ani Januszowi Palikotowi, ani Stefanowi Niesiołowskiemu, ani wyrzuconemu właśnie z Platformy Obywatelskiej Robertowi Węgrzynowi, ani nawet – najgorszemu oczywiście z nich wszystkich – Joachimowi Brudzińskiemu.

I na tym tle, redakcja magazynu Press postanowiła przekroczyć tę granicę. Po raz pierwszy w publicznej domenie dopuszczono do nazwania kogoś ‘chujem’, i to co jest tu wcale nie najmniej istotne, ten wyjątek postanowiono zrobić specjalnie dla Jarosława Kaczyńskiego. Właśnie dziś, w najnowszej historii polskich mediów po raz pierwszy chyba, dzięki nienawiści zbudowanej prze System wobec Jarosława Kaczyńskiego dokonano tej rewolucji. Magazyn Press – pismo będące oficjalnym przedstawicielem polskich mediów i współczesnego polskiego dziennikarstwa – uznało za konieczne dopuszczenie do publikacji tej własnie opinii. Że Jarosław Kaczyński jest „chujem”. „Wyznaczając linię pisma”, starając się „zagwarantować mu sukces”, starając się tworzyć najnowsze trendy w polskim życiu publicznym, redakcja magazynu Press ogłosiła publicznie, że Jarosław Kaczyński to „chuj”. I mam nadzieję, że nikt nie będzie próbował tu mieszać w czymś co jest doskonale pomieszane. Nie ma takiej możliwości, żeby KTOKOLWIEK powiedział na temat KOGOKOLWIEK, że jest ‘chujem’ i żeby redakcja magazynu Press, te słowa przytoczyła w bezpośrednim brzmieniu. Ja wiem, że taka opcja nie istnieje. Jestem stuprocentowo przekonany, że ów epitet by wycięła, albo – gdyby się tego zrobić nie dało – wywiad by się nie ukazał. I to zarówno gdyby bohaterem tego wyzwiska był ksiądz Boniecki, premier Tusk, premier Buzek, czy tylko Zbigniew Hołdys. Jedyną osobą, co do której System wyraził zgodę, by go w ten sposób publicznie i oficjalnie tytułować, został mianowany Jarosław Kaczyński.

O czym to może świadczyć? Myślę, że dokładnie o tym samym, o czym świadczyło nazywanie go wcześniej w Newsweeku przez Tomasza Jastruna „człowiekiem psychicznie chorym”. A mianowicie o tym, że System przestał Jarosława Kaczyńskiego – tak jak wcześniej jego świętej pamięci brata – traktować jak człowieka. I jeden i drugi, w opinii Systemu, nie zasługują na to, by ich nazywać i myśleć o nich jak o ludziach. Lech Kaczyński akurat został już skutecznie wyeliminowany z tej wspólnoty. Teraz już tylko pozostaje jego wciąż żyjący brat. Cel został więc wyznaczony. Przez psy Systemu. Przez media. W oficjalnym organie owych mediów, głośno i jednoznacznie. Przez polskich dziennikarzy. Dokładnie tych samych, którzy dziś znaleźli kolejny pretekst, by rzucić mu się do gardła za jego słowa skierowane pod adresem Ruchu Autonomii Śląska, regionalnej ekspozytury Systemu na Śląsku. Jeśli go zabiją, nastąpi koniec. Jeśli jednak nie – niech Bóg ma ich w Swojej opiece.