Sławomir Nowak, czyli o miłości co się obsrała

Czasy są takie, że wobec zmartwień największych, cala reszta robi się nagle głupia i nie bardzo warta choćby splunięcia, a co dopiero poważnych blogowych refleksji. Z drugiej strony, trudno też poruszać się wyłącznie na poziomie tego opętania, które – jak tu parę razy ostatnio zdążyło mi się zauważyć – zaczyna dramatycznie przypominać to, co Pan Bóg uczynił Faraonowi, zanim wyprowadził Żydów z Egiptu. Trudno, choćby dlatego, że jest to wizja tak mocna i, w pewnym sensie mila mojemu oku, że nie chciałbym jej za bardzo ugłaskać.

Mimo to, od rana kombinuję, co by tu napisać, tak żeby było i nie za bardzo poważnie, a jednocześnie odpowiednio mocno i wszystko, co mi przychodzi, jest wyłącznie niepoważne. No bo popatrzmy na takiego Łysiaka. Ja osobiście nie przeczytałem ani jednej jego książki i ani jednego jego felietonu, i znam go wyłącznie z dwóch obrazów – jako bufona pokazującego się jeszcze w PRL-owskiej telewizji, opowiadającego o Napoleonie, i kogoś, kto dla tak zwanych ‘naszych’ jest bohaterem większym nawet niż Rafał Ziemkiewicz.

I oto, dowiedziawszy się, że Waldemar Łysiak został felietonistą tygodnika Uważam Rze, postanowiłem zobaczyć, co on tam pisze. Czytam i oczom nie wierzę. To co on tam robi – i niech mnie kto chce za to ukamienuje – jest dokładnie na poziomie felietonów niejakiego Skiby we Wproście. I to pod każdym względem, języka, dowcipu i metody. Z tą zaledwie różnicą, że Skiba jest ‘ich’, a Łysiak jest, jak już wspomniałem, ‘nasz’.

Więc pomyślałem sobie, ze napisze coś o Łysiaku. No i ledwo pomyślałem, już mi przeszło. W końcu ile razy można się znęcać nad gwiazdami polskiej publicystyki? I wreszcie po co? I z jakim skutkiem? Że znów ktoś mnie wykpi, że jestem zazdrosny i sfrustrowany? A więc pomyślałem, że napiszę coś o europejskim pośle Cymańskim, który wczoraj w Kropce nad i zrobił z siebie takiego osła, tak się fatalnie skompromitował, że od tego wszystkiego bardziej przykry już mógł być tylko widok pękającej ze śmiechu Olejnik, autentycznie tryumfującej, że oto wreszcie udało się jej skopać jakiegoś pisowca. No ale, po przemyśleniu sprawy, też sobie pomyślałem, że nie warto. Przyszło mi więc do głowy, że może należałoby wspomnieć coś o wywiadzie jakiego Onetowi udzielił nasz wspaniały policjant z CBA Tomasz Kaczmarek i – tym razem odwrotnie – pozachwycać się nad sytuacją, gdzie nagle dochodzi do tak pełnej zgodności kunsztu zawodowego i intelektualnego, jak naprawdę rzadko kiedy. No ale to akurat trzeba przeczytać samemu. Tego opowiedzieć się nie da, a komentować nie ma potrzeby. A więc polecam tylko onetowy wywiad z agentem Tomkiem.

I oto nagle przeczytałem gdzieś w Sieci, że Sławomir Nowak udzielił wywiadu Piaseckiemu i powiedział, że jego zdaniem Jarosław Kaczyński wcale nie jest w żałobie, lecz ślini się w pogoni za władzą, co zdaniem Nowaka, jest tym bardziej oburzające, gdy zauważymy, że jemu się nawet nie chce skoczyć do Krakowa na grób swojego brata i bratowej. Przeczytałem te słowa i pomyślałem sobie, że to może być dobry pretekst. Że to jest właśnie ten przykład biblijnego wręcz opętania – a więc czegoś jak najbardziej poważnego – a jednocześnie opętania na takim poziomie trywialności, że może nam się nawet uda pośmiać. Bo, owszem, wpieprzanie się w cudzą żałobę jest zawsze irytujące, choćby przez swoją, jak idzie o świat nawet nie koniecznie tylko ludzi białych, całkowitą egzotykę, ale przy tym owo wpieprzanie się, w wykonaniu kogoś takiego jak Nowak, niesie w sobie coś tak prostackiego, że aż karykaturalnego.

Bo ja sobie myślę, że Nowak – kiedy tak natrząsa się z tej śmierci i tego bólu – owszem, został w jakiś sposób psychicznie uszkodzony, czy to przez Boga, czy przez Szatana, ale przede wszystkim jest okropnie zabawne patrzeć, jak on bardzo jest ogłupiały z tej miłości do swoich państwa. Jak on jest bezprzykładnie im wierny. Jak on bardzo musi się czepiać tego swojego afektu, jeśli dochodzi do tego, że on bez mrugnięcia okiem wali takie teksty – i to nie pół roku temu, nawet nie trzy miesiące temu, ale dziś, kiedy już nawet kompletni ślepcy widzą, że na końcu tej drogi nie stoi zwykła tradycyjna kara, ale prawdziwa rzeź. A ten przyłazi w tym swoim wyglancowanym garniturku i mówi i śmieje się z Kaczyńskiego, że ma chorą mamę.

Myślałem więc sobie o tym Nowaku, i pomyślałem sobie, że zadedykuję mu pewien beletrystyczny kawałek, który sam napisałem. Krótkie bardzo, i myślę, że bardzo zabawne opowiadanie o miłości, która się posrała. Mam nadzieję, że się spodoba.

Moja młodsza siostra, którą mieliście okazję poznać w zeszłym tygodniu na koncercie, jest okropnie zakochana w pewnym chłopaku z Rudy-Chebzie. A w związku z tym, nie potrafi praktycznie przeżyć bez niego choćby jednego dnia. Ponieważ Ruda nie jest dużym miastem i znajduje się zaledwie dwadzieścia minut autobusem od miejsca, gdzie mieszkamy, siostra jeździ tam niemal codziennie.

Wczoraj, zaraz po szkole, Pusia – jak wiecie, tak się właśnie nazywa moja siostra – pojechała do tej Rudy-Chebzie, gdzie niespodziewanie została powitana przez dziewczynę z małej wioski pod Przemyślem o nazwie Tarnawce. Dziewczyna z Tarnawiec, której Pusia w życiu wcześniej nie widziała, poinformowała Pusię, że nie życzy sobie, żeby Pusia widywała się z Bodziem. Byłbym zapomniał, ten chłopak, w którym Pusia jest zakochana, ma oczywiście na imię Bodzio. Wściekłe spojrzenie, jakie Pusia dojrzała na twarzy dziewczyny z Tarnawiec, w dodatku z każdą chwilą wściekłe coraz bardziej, musiało oznaczać, że Pusia – dziewczyna w końca nie bardzo dzielna – ma prawdziwy kłopot.

Tymczasem, mieszkańcy Rudy-Chebzie, których codzienne życie nie jest jakoś szczególnie fascynujące, zaczęli się powoli gromadzić wokół zdarzenia i obserwować spotkanie, do którego doszło na głównym dworcu autobusowym w miasteczku, z rosnącym zainteresowaniem. W tej sytuacji – jakże zawstydzającej i absurdalnej – Pusia, nie mając pojęcia, jak się zachować wobec tego ataku miłości i nienawiści, zaczęła nerwowo się rozglądać, mając nadzieję, że może nagle w tym zaciekawionym tłumie dojrzy ukochane oczy Bodzia. W tym akurat momencie, to on bowiem wydawał się być jedyną osobą, na którą Pusia mogła liczyć.

I nagle, w dalekim końcu dworca, Pusia zauważyła Bodzia, który najwidoczniej jednak całkowicie nieświadomy tego co się dzieje, szedł bardzo powoli, trzymając za rękę bardzo atrakcyjną dziewczynę, której imienia Pusia nie znała, ale która wpatrywała się z uwielbieniem w oczy Bodzia. Oczy – jak już wspomnieliśmy – niezdolne do tego, by widzieć cokolwiek. Jeśli natomiast idzie o dziewczynę z Tarnawiec, która w tym momencie wrzeszczała już na Pusię z najwyższą furią, ta akurat była tak wściekła, że nie widziała już nawet nie tylko tłumu, który robił się z każdą chwilą coraz większy, ale również swojego kolegi Bodzia, o którego miłość była tak bardzo gotowa walczyć.

Pusia jednak w tym momencie była już w innym świecie. Żal, który nagle ogarnął jej serce, był tak wielki, że najzwyczajniej w świecie siadła sobie na ziemi – tak na marginesie, nie do końca czystej – i zaczęła zawodzić tak nieprawdopodobnie żałosnym płaczem, że dziewczyna z Tarnawiec, która w jednej chwili przestała się wydzierać, i której twarz w tym samym momencie pobladła ze zdziwienia, też siadła na ziemi i spytała – Dlaczego?

Ale tez i ludzie, mieszkańcy Rudy-Chebzie, którzy mieli to szczęście, że zdarzyło się im tego dnia, tego popołudnia, znaleźć się w tym dokładnie miejscu, byli tak zdumieni tym co ujrzeli, że również usiedli na ziemi i spytali – Dlaczego? Siedzieli więc i patrzyli, a ziemia była wciąż tak samo brudna jak wcześniej, a przed sobą widzieli dwie piękne dziewczyny, z których teraz już i druga płakała, z żalu, że skrzywdziła kogoś aż tak bardzo.

Tymczasem, Bodzio i dziewczyna, której imienia już nigdy nie poznamy, odchodzili powoli w którąś z bocznych uliczek Rudy-Chebzie. Niewidziani już ani przez Pusię, ani tym bardziej przez dziewczynę z Tarnawiec, ani też przez jakże zadowolonych z siebie i ze swojego życia przechodniów. A ponieważ byli zakochani, tym bardziej mieli w nosie ludzi, którzy zaparli się, by sobie posiedzieć na brudnym przystanku i się odpowiednio uświnić.

Oto moja proza dla Sławomira Nowaka. Ale nie tylko dla niego. To jest dla wszystkich tych, którzy z tej szalonej miłości, która spadła im na łeb przed kilkoma laty, wciąż uważają, że nie ma nic zabawniejszego niż czyjaś rozpacz. Głupio mi to mówić, ale tak na moje oko, Was już tylko śmierć może wyprostować.