Gdzie są Julki z tamtych lat?

 

       Nie potrafię powiedzieć, jak to się stało, ale po tym jak dla uczczenia przejścia roku 2020 w wieczność, rozegrałem najpierw z moją żoną partię Scrabble, a po obejrzeniu większego fragmentu piątej części „Rocky’ego”, zamiast pójść spać jak Pan Bóg przykazał, postanowiłem zobaczyć co słychać w Sieci i trafiłem na relację z tak zwanego „Sylwestra pod domem Jarosława Kaczyńskiego”. Dziś się dowiaduję, że wszystko było transmitowane na żywo przez portal onet.pl, co oczywiście całości dodaje wyłącznie dodatkowych walorów, ja jednak chciałbym podzielić się tu paroma refleksjami, które chodziły mi po głowie jeszcze zanim się okazało, że tam na miejscu nie byłem tylko ja, policja i tych kilkunastu opętańców, ale również zaprzyjaźnione niemieckie media. A daję słowo, że jest o czym rozmyślać.

       Otóż obserwując kolejne wydarzenia na scenie publicznej, nie mogłem nie zauważyć, jak wygląda dziś relacja między policją, a ludźmi oraz organizacjami walczącymi z tak zwanym „terrorem” rządów Prawa i Sprawiedliwości. Nie mogłem więc też nie zauważyć – a jestem pewien, że nie jestem tu jedyny – że gdy chodzi o policję, ona niezmiennie i w sposób wręcz zachowuje się jak ktoś kto widząc podpalacza z pudełkiem zapałek w akcji, zamiast mu te zapałki odebrać, zdmuchuje każdy kolejny płomyk, a gdy ten wyciąga kolejne pudełko, zamiast mu dać w łeb i sprawę zakończyć, dalej jedynie dmucha, dmucha i dmucha, ewentualnie od czasu do czasu apelując o opamiętanie; jeśli natomiast mówimy o owych „podpalaczach”, ci nie dość że z szyderczym uśmiechem wyciągają kolejne pudełka, to jeszcze owo szyderstwo wzmacniają równie szyderczym demonstrowaniem poczucia pełnej bezkarności. To więc znamy już bardzo dobrze, jednak muszę przyznać, że to co zdążyłem zaobserwować w sylwestrową noc pod domem Jarosława Kaczyńskiego, nie dość że mnie zwyczajnie zszokowało, to jeszcze pozostawiło w poczuciu najgłębszego smutku.

      Skąd szok, to sprawa jasna. Jest bowiem coś niewątpliwie szokującego w sytuacji gdy tak naprawdę dwoje ludzi, jeden z kamerą, a drugi z mikrofonem, staje naprzeciwko policyjnego kordonu i przez parę godzin, bez chwili przerwy, z policjantów szydzi, obraża ich, tworzy wokół nich – zwróćmy uwagę na to, że mówimy o ludziach będących w tę często bardzo rodzinną noc, na służbie – swego rodzaju okrutny kabaret i każda kolejna minuta kompletnego braku reakcji jedynie wzmacnia owo poczucie bezkarności, a z nim poziom owego wstrząsającego szyderstwa. Smutek natomiast bierze się stąd, że, jak wiemy, nie tylko ten ktoś z kamerą i ten drugi z mikrofonem są głęboko przekonani nie tylko o swoim niezrównanym poczuciu humoru, ale również o niewyobrażalnej wręcz determinacji i odwadze, wszak, jak wiemy, Polska znalazła się dziś w miejscu w którym była w roku 1981 i w latach kolejnych. Z jednej strony więc mamy to bezczelne szyderstwo, a z drugiej od początku do końca wymuszoną bezradność i to jest coś co naprawdę jest bardzo trudno wytrzymać, no a skoro tak, to nie pozostaje nic innego jak ów dojmujący smutek.

     Ja oczywiście wiem, że sposób w jaki zachowuje się wobec owej – głównie emocjonalnej – agresji policja, nie ma alternatywy. Każdy gest, choćby jak najbardziej nie dość że usprawiedliwiony, to wręcz konieczny wobec przepisów prawa, jest w obecnej sytuacji z wielu względów wykluczony, jednak widok tych idiotów i sposób w jaki oni się zachowują, aż prosi o reakcję. A biorąc pod uwagę poziom tego rozwydrzenia, i to jak daleko ono już zaszło, nie widzę rozwiązania. I to powoduje tę bezradność i wspomniany smutek.

      I w tym wszystkim chodzi mi już tylko po głowie jedno wspomnienie z czasów, które demonstrującym pod domem Jarosława Kaczyńskiego jest tak bliskie i drogie. Otóż miałem kiedyś ucznia, chłopca może 17-letniego, który miał dziewczynę mniej więcej w swoim wieku. To był bardzo mądry, sympatyczny chłopak, a ona była bardzo miłą i, co należy podkreślić, bardzo atrakcyjną  dziewczyną. Był Stan Wojenny, a oni, jak wiele innych w tym czasie dzieci, byli zaangażowani w tak zwaną „działalność”. W sumie nic szczególnego – jakiś tam udział w demonstracjach pod „Wujkiem”, no i ewentualnie kolportaż nielegalnej prasy. Otóż, proszę sobie wyobrazić, że któregoś dnia, kiedy władza postanowiła się bardziej zdecydowanie wziąć za tych, co się tam rok w rok pojawiali pod kopalnią, dziewczynę mojego ucznia wsadzili do radiowozu i zawieźli na komendę, tu obok, na Kilińskiego. Nie wylegitymowali jej, nie zarzucili jej próby obalenia siłą ustroju, nie kazali podpisać deklaracji o współpracy, nawet jej nie pobili. Jedyne co zrobili to kazali się jej rozebrać do naga i skakać po pokoju jak żabka. Ona więc zrobiła co jej kazali, a potem skakała, a oni siedzieli i się patrzyli. Czemu tak postąpiła? Ona wie, ja wiem i wie wielu jeszcze... poza tymi, którzy oczywiście nie wiedzą i są z tego powodu strasznie dumni. A tymczasem nasi milicjanci, gdy już im się znudziło, to powiedzieli dziewczynie mojego ucznia, żeby się ubrała i wypierdalała. Nawet jej nie spisali. Nawet jej nie dotknęli.

        I to jest oczywiście wiadomość dobra, a mimo to jest mi smutno jak jasna cholera.