Do czego potrzebny jest światu Janusz Korwin Mikke?

     Jednym z najbardziej dla mnie interesujących, a jednocześnie niezapomnianych akcentów, wypełniających czas moich studiów, była codzienna możliwość kontaktu z tak zwanymi „nejtiwami”. „Natiwi” to byli często ludzie w naszym wieku, lub nieco zaledwie starsi, którzy przyjechali do Polski ze Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, czy Australii – to były jeszcze czasy, gdy nie można było być „nejtiwem”, pochodząc z Brazylii, czy Afryki – żeby nam pomagać w nauce języka, no a przede wszystkim, jak się już wkrótce miało okazać, zabawiać nas swoją niezwykłą wprost egzotyką. Pamiętać bowiem musimy, że moje studia przypadły na czas kwitnącego PRL-u i to, że ja miałem stałą i niemal niczym nieskrępowaną okazję spędzać czas z ludźmi z tamtego świata, miało dla mnie wartość nie do przecenienia. Przez wszystkie lata, jakie spędziłem na uniwersytecie, a tak się złożyło, że było ich znacznie więcej, niż zakładał standard, wśród swoich najbliższych kumpli miałem ich może dziesięciu, a kto wie, czy nawet nie więcej. I oczywiście, przyznaję, że ów kontakt przydawał nam się bardzo, gdy chodzi o znajomość języka, natomiast nie wolno też nie docenić wspomnianego wymiaru cywilizacyjnego, a więc, w naszym akurat wypadku, również możliwości przekazania światu, którego oni byli dla nas oczywistym przedstawicielem, prawdy o Polsce i jej historii.

     Z tego co pamiętam dziś jednak, nasze kontakty w tym akurat wymiarze zakończyły się kompletną porażką i już po kilku pierwszych próbach doszedłem do wniosku, że tłumaczenie im czegokolwiek, i to nawet przy założeniu, że oni są naprawdę bardzo ciekawi moich opowieści i otwarci na wszelkie argumenty, nie ma najmniejszego sensu z dwóch względów. Trochę dlatego, że ów potwór, którego tak bardzo pragnąłem im opisać, był dla nich czymś zdecydowanie zbyt abstrakcyjnym, no ale może przede wszystkim, moja znajomość języka była zbyt mała, bym mógł im precyzyjnie – a niekiedy owa precyzja była wręcz niezbędna – nie tylko wyjaśnić wszelkie niuanse, ale niekiedy też prowadzić skuteczną polemikę. To właśnie głównie bariera językowa, w połączeniu ze zbyt silnym zaangażowaniem emocjonalnym, sprawiła, że oni, owszem, słuchali, kiwali ze zrozumieniem głowami, ale w efekcie i tak nic z tego, co ja im przekazywałem nie rozumieli. Kiedy o tym dziś myślę, jest mi zwyczajnie wstyd, że byłem tak bardzo niemądry i pozbawiony wyobraźni.

     Skąd, ktoś zapyta, dziś te myśli? Otóż wczoraj znalazłem w sieci wywiad, jakiego na żywo brytyjskiej telewizji Sky News udzielił z Warszawy Janusz Korwin-Mikke. Zdaję sobie sprawę z tego, że większość czytelników może mieć problem z docenieniem tego, co się tam wyprawia, kto więc chce, proszę bardzo, ale ja i tak chętnie opowiem. Otóż rzecz polega na tym, że z okazji Dnia Kobiet redakcja Sky News postanowiła przepytać Korwina na okoliczność jego rzekomej wypowiedzi, że kobiety, jako stworzenia mniej inteligentne od mężczyzn, powinny też od mężczyzn mniej zarabiać. Po brytyjskiej stronie siedzieli pan i pani, po stronie polskiej, na tle Stadionu Narodowego, Korwin, a widzowie na całym świecie mieli przez pełne 15 minut obserwować coś, co na swój własny użytek nazwałem „reaktywacją Borata”, a więc znanego bohatera komediowego cyklu Sashy Barona Cohena, gdzie przedmiotem wyjątkowo brutalnego szyderstwa jest przybyła do Anglii z Kazachstanu karykatura kompletnie zdziczałego cywilizacyjnie durnia, który Brytyjczykom przedstawia swój pogląd na życie i w ogóle świat. Owa parka dziennikarzy zadawała Korwinowi pytania o jego stosunek do kobiet, a on z ową niepowtarzalnie arogancką pewnością siebie, próbował im przedstawić swoje spojrzenie na sprawy życia i śmierci i pewnie mimo znanej powszechnie dziwaczności owego spojrzenia, wyszedłby z tego starcia obronną ręka, gdyby nie wspomniane wcześniej problemy z komunikacją. Jestem pewien, że większość z nas znakomicie sobie potrafi wyobrazić dramatyzm sytuacji. Dziennikarz Sky News pyta Korwina ile ma wzrostu – Korwin nie rozumie pytania. Dziennikarz pyta go ponownie, tym razem powoli i wyraźnie – Korwin prosi o powtórzenie, tłumacząc się, że on słyszy dwa głosy. Dziennikarz, tym już razem, jakby mówił do rocznego dziecka, czy wręcz do psa, powtarza swoje pytanie po raz trzeci, no i wreszcie Korwin odpowiada: „łan miter ejty najn sentimiters”. I niech nikt nie myśli, że ja się z Korwina śmieję. Jeśli zwracam uwagę na jego podłe umiejętności językowe, to tylko po to, by pokazać, jak on bardzo był od samego początku bez szans w starciu z tymi dwoma – pamiętajmy, że ludźmi przede wszystkim mu skrajnie nieżyczliwymi, a w dodatku realizującym z góry zaplanowaną akcję skompromitowania zarówno jego, jak i kraju, który reprezentuje. Tam nie było nawet mowy o tym, żeby Korwin się przez to straszne szyderstwo zdołał przebić ze swoimi, przecież wcale nie tak bardzo głupimi, argumentami i kiedy wreszcie prowadzący rozmowę dziennikarz rzucił, że jeden Janusz Korwin Mike, jako poseł do europarlamentu stanowi najlepszy argument za Brexitem, nie pozostało nikomu nic innego, jak ryknąć śmiechem.

     I tu chciałbym przejść do sedna, a więc tego, co tak naprawdę stało się 8 marca na linii Londyn – Warszawa. Bo nie oszukujmy się, tu wcale nie chodzi o to, że Korwin przez sam ten fakt, że ze swoją znajomością języka zgodził się wziąć udział w tej okrutnej antypolskiej prowokacji, dowiódł, że jest – i to w najlepszym dla siebie wypadku – półprzytomnym staruszkiem, który nie rozróżnia dupy od łokcia, ale też przede wszystkim osobą bez porównania mniej inteligentną od wszystkich publicznie znanych kobiet, ani też o to, że tych dwoje przez cały ten wywiad bezczelnie manipulowało i kłamało, a Korwin na tyle na ile potrafił próbował im wyjaśnić, jak to jest z tą inteligencją, rozumem i równouprawnieniem, Dniem Kobiet, komunizmem i wolnym rynkiem pracy.         Rzecz w tym, że oni się zdecydowanie za nas wzięli i w tym wywiadzie było to widać jak na dłoni. Kiedy oni już Korwina wyłączyli i zaczęli się z niego nabijać już na całego, że taki idiota jak świat światem po ziemi nie chodził, nagle sobie uświadomiłem, że kto jak kto, ale Anglicy na tym polu nie powinni mieć żadnych kompleksów. Żaden bowiem chyba naród nie może się pochwalić taką ilością freaków, jak Anglicy, z których niejeden to jakiś książę, baron, czy król . I nie mam tu tylko na myśli owego szczególnego rodzaju usankcjonowanego wariactwa, które tworzy Imperium od wieków, by wspomnieć choćby króla Jerzego III, ale całkiem nam współczesnych obywateli Wielkiej Brytanii, takich jak na przykład Jeffrey Archer, czy, może jeszcze bardziej, sam książę Filip.

I co? Tych dwoje mądrali nie może się nadziwić, że gdzieś na świecie jest ktoś tak szokująco głupi, jak Janusz Korwin Mike? Czy oni nie już pamiętają, jak sam Sean Connery chodził po mediach i opowiadał, że kobiety należy bić, zwłaszcza gdy się robią zbyt bezczelne? Czy żeby się przestali z Korwina śmiać, musieliby mu najpierw ufundować Order Brytyjskiego Imperium?   A może trzeba by im było z okazji Dnia Kobiet zaprosić do studia europosła z Niemiec, Daniela Cohn Bendita, i też go poprosić, by się z nimi podzielił swoimi spostrzeżeniami na temat kobiet, tyle że tych znacznie młodszych, co dopiero się uczą? Otóż dla mnie sprawa jest jasna, i tu wrócę do uwagi, którą poczyniłem już nieco wcześniej. Rzecz polega mianowicie na tym, że to iż oni zaprosili Korwina na rozmowę akurat w minioną środę, nie było spowodowane jakimś tam Dniem Kobiet, który oni akurat mają głęboko w nosie, lecz tym, że następnego dnia miało dojść do rozstrzygnięć w sprawie ewentualnej zmiany przewodniczącego Rady Europejskiej, i ktoś tam, czy to ze środowisk zbliżonych do „Gazety Wyborczej”, czy może rejonów jeszcze bardziej wpływowych, podrzucił im go, jako przedstawiciela obecnej władzy w Polsce, po to, by się mu dać wygadać i w ten sposób załatwić za nich sprawę dla wspólnej korzyści i dobra wspólnego.

      No a co z Korwinem? Tu sprawa jest już nudna do porzygania. On oczywiście jak zawsze okazał się i chętny i gotowy.

Bardzo serdecznie wszystkich zapraszam do księgarni pod adresem www.coryllus.pl, gdzie są do kupienia moje książki.