Jedna refleksja w temacie pewnych urodzin

Może ktoś nie wie – ja, na przykład nie wiedziałem – istnieje sport, chyba, skoro jest prezentowany na Eurosporcie, niezbyt niszowy, który polega krótko mówiąc na tym, że zamyka się w klatce dwóch bandziorów i każe im się bić. Nie jest to ani boks, ani zapasy, ani kickboxing, lecz tak jakby wszystko to połączone do kupy, no a poza tym zawodnicy nie wyglądają jak sportowcy, ale jak właśnie tacy gorsi bandyci. Gdyby można było to porównać do czegokolwiek, to coś bardziej przypomina tzw. wrestling, tyle że o ile tam mamy do czynienia ze swego rodzaju iluzją, tu wszystko co się dzieje, dzieje się naprawdę – prawdziwa jest przemoc, prawdziwa krew i prawdziwe okrucieństwo.

Jest jednak jeszcze coś, co odróżnia te walki w klatkach od wrestlingu. Wrestling to w gruncie rzeczy cyrk. Zawodnicy są fantazyjnie poprzebierani, a sama walka wygląda jak swego rodzaju rytuał wypełniony najbardziej wymyślnymi popisami. Tu, w tych klatkach, widać wyraźnie, co sprawia, że wrestling to jednak tylko zabawa. Gdyby któryś z tych zawodników w klatce spróbował jakichś sztuczek, dostał by od razu w łeb i został wyniesiony. W klatkach nie ma nic szczególnie spektakularnego – tam jest tylko chęć zakończenia tej udręki w jak najkrótszym czasie. Z tego chyba też powodu, walka w klatce trwa zwykle krótko. Bardzo krótko.

Skąd to ja jestem taki mądry? Otóż proszę sobie wyobrazić, że stąd, że parę dni temu obejrzałem sobie na Eurosporcie chyba z cztery takie walki pod rząd. A stało się to tak, że późnym wieczorem siedziałem sobie przed telewizorem i na kanale TVP Historia oglądałem jakiś wspomnieniowy program Tomasza Raczka o Zygmuncie Kałużyńskim. Weszła sobie na to moja młodsza córka i zapytała, co to za sympatyczny staruszek, ja jej na to odpowiedziałem, że on już nie żyje, ale jak żył, to był komunistą, homoseksualistą – ja zawsze przy niej używam tej nomenklatury, bo ona nienawidzi słowa „pedał” – i prawdopodobnie oficerem służb, natomiast, przyznaję, to bardzo sympatyczny i inteligentny człowiek. Córka moja się oburzyła, informując mnie, że to jest absolutnie okropne, że ile razy ona zobaczy w telewizji kogoś, kto jej się podoba, ten natychmiast z mojej relacji okazuje się komunistą, homoseksualistą, albo agentem, i sobie poszła.

W pewnym momencie Zygmunt Kałużyński powiedział coś, co mnie absolutnie poraziło. Otóż, z tym swoim niepowtarzalnym, cudownie radosnym, prawdziwie szatańskim uśmiechem, oświadczył, że jego zdaniem wszystkie ideowe wybory, jakie człowiek podejmuje, opierają się na interesie. A przynajmniej tak zawsze było w jego wypadku. Nie pamiętam oczywiście, jak on to powiedział dokładnie, ale mniej więcej brzmiało to tak, że jeśli on swego czasu popierał Stalina, a dziś wspiera reżim peerelowski, to wyłącznie dlatego, że jemu się tak opłaca. On wręcz kilka razy podkreślił słowo „interes”. Interes jako przywileje, interes jako mieszkanie, interes jako pieniądze. Na koniec, gdyby ktoś myślał, że się przesłyszał, powtórzył, że dla niego tego typu postawa jest czymś całkowicie naturalnym. Później Kałużyński mówił jeszcze wiele innych ciekawych rzeczy, takich choćby jak to, że jego zdaniem, cała sztuka – sztuka absolutnie dowolna – jest wyłącznie kłamstwem, a jej celem jest to, żeby właśnie przez to kłamstwo pokazać coś pięknego, a więc prawdziwego. Nie do wiary. Nie do wiary.

Słuchałem Zygmunta Kałużyńskiego, i myślałem sobie, że co to za cholera, że przez te wszystkie lata, tylu naprawdę miłych, inteligentnych, dowcipnych, czasem wręcz autentycznie mądrych ludzi sprzedało się Złu? I jak to, do ciężkiej cholery, jest, że oni mają w sobie tyle uroku, który potrafi przyciągać, wydawałoby się, nawet tych najbardziej porządnych i wrażliwych. Patrzyłem na Zygmunta Kałużyńskiego, jak z tą swoją niezwykłą energią i tym nieprawdopodobnie pięknym uśmiechem, głosił potęgę kłamstwa i tryumf Zła, i pomyślałem sobie, że to właśnie tak musi działać. Pojawia się taki pełen niemal nieskończonego wigoru staruszek, a na to przychodzi ktoś całkowicie czysty, bez jakichkolwiek uprzedzeń, bez szczególnych pretensji i oczekiwań, i ulega temu urokowi w sposób niemal pełny, tylko dlatego że nagle widzi to życie. Takie pełne wolności i zwycięstwa nad śmiercią.

Pooglądałem więc sobie trochę tego Kałużyńskiego, a następnie zajrzałem, co słychać w sporcie, a tam właśnie była ta klatka. Pisałem wcześniej, że tam nie ma tego cyrku co w przypadku wrestlingu. Jednak, choć faktycznie, walki w klatce są znacznie bardziej surowe, nie jest to do końca prawda. Ci mężczyźni też jakoś starają się nadać swojemu występowi kolorów. A więc przede wszystkim mają bardzo jednoznacznie brzmiące przezwiska, no i niekiedy założą na siebie jakiś równie jednoznaczny strój, który przynajmniej umożliwi im mocne wejście. W pewnym momencie pojawił się człowiek przebrany za księdza. Oczywiście przebrany nie całkiem, od stóp do głów, bo miał na sobie obcisłe majtki, obcisłą koszulę bez rękawów, natomiast pod szyję założył sobie coś w rodzaju fartuszka z koloratką. Co najważniejsze jednak, gdyby ktoś nie bardzo wiedział, co się dzieje, po obu stronach miał eskortę złożoną z kobiet w typowo burdelowatym rynsztunku, a więc w stringach, z siatkowanymi pończochami i wylewającymi się spod biustonosza piersiami, tyle że na głowach, zamiast króliczych uszu, miały one zakonne welony, a w dłoniach trzymały duże krzyże. No i może ciekawe jeszcze w tym było to, że owemu wejściu towarzyszyła nie muzyka organowa, ani kościelne dzwony, ale „O Fortuna!” Orffa.

A zatem wszedł ten niby-ksiądz, z tymi niby-zakonnicami na ring, energicznie jak jasna cholera, zaczął się prężyć, wznosić ramiona w geście zwycięstwa, robić bojowe miny, i zanim walka rozpoczęła się na dobre, dostał w ryj… i został wyniesiony. Niewykluczone że do szpitala, albo prosto tam, gdzie mógł się nim zająć już autentyczny ksiądz, wraz z autentycznymi siostrami zakonnymi. I oczywiście, przyznaję, że z jednej strony wyglądało to okropnie, jednak z drugiej, ten rodzaj szybkiej i bezrefleksyjnej sprawiedliwości, zawsze na mnie robi wrażenie. No ale to jest już zupełnie inna historia.

Jeśli ktoś uznał ten tekst za ważny, inspirujący, a przede wszystkim wart tego czasu, bardzo proszę o wrzucenie do przygotowanej obok puszki cokolwiek tam kto ma na zbyciu, bo powiem szczerze, sytuacja robi się autentycznie groźna. Co do książki, domyślam się, że kto ją chciał mieć, to ją ma, a reszta woli czytać co innego. Na wszelki wypadek jednak informuję, że oprócz tego bloga, ona jest wciąż do kupienia w Katowicach w księgarni „Wolne Słowo” na ulicy 3 maja, w Poznaniu w księgarni u Karmelitów na ulicy Działowej, no i w sklepie Foto-Mag w Alei KEN w Warszawie. Dziękuję.