Gdy System burzy mury

Coryllus napisał znakomity tekst, poświęcony niezwykle interesującemu zdarzeniu. Otóż w Warszawie został zorganizowany marsz na rzecz obrony Telewizji Trwam przed agresją Systemu, który właściwie zanim się jeszcze utworzył, natychmiast został przejęty przez tak zwane prawicowe środowiska medialne, i przekształcony w protest na rzecz czegoś, co zostało zdefiniowane jako „wolne media”. Wprawdzie w marszu nie wzięła udziału większość przedstawicieli owych „wolnych mediów”, a więc, znanych nam skądinąd, „autorów niepokornych”, natomiast jako swojego przedstawiciela wysłali oni Rafała Ziemkiewicza, który podziękował zebranym za ów bardzo miły jego sercu gest, i obiecał, że uczyni wszystko, by ich nie zawieść. Proszę mi pozwolić przytoczyć za Coryllusem słowa Ziemkiewicza:

„Przyszedłem podziękować ludziom, którzy tu przyszli. Nie po to, by stawać na czele, bo jesteśmy jako dziennikarze od czegoś innego, ale podziękować ludziom za to, że nas wspierają. Nas, czyli dziennikarzy, który starają się odkłamywać propagandę, którzy się starają odkłamywać salon i tę wizję Polski, która jest narzucana Polakom za pomocą mediów elektronicznych, a która ma tyle wspólnego z rzeczywistością, co za czasów PRL-u. Żyjemy znów w czasach totalnego zakłamania, i trzeba kruszyć te szczeliny, tę skorupę. I każdy, kto nas w tym wspiera i usiłuje zwrócić uwagę społeczeństwa na to, że jest ogłupiane systematycznie i okłamywane tak jak za PRL-u, robi coś bardzo ważnego, za co należy się głęboka wdzięczność ze strony dziennikarzy”.

Coryllus, starając się jakoś skomentować to wystąpienie, użył słowa „bezczelność”. Mam nadzieję, że czytelnicy tego bloga świetnie rozumieją coryllusowe intencje, no i, oczywiście, jego gniew. Zbiera się pięć, a może siedem, a kto wie czy nie, jak twierdzą niektórzy, 15 tysięcy osób, w swojej podstawowej większości wyłącznie w celu zaprotestowania przeciwko odmowie przyznania telewizji ojca Rydzyka miejsca w nowym systemie telewizyjnego przekazu, i na to pojawia się Rafał Ziemkiewicz i zaczyna się kłaniać i dziękować za poparcie. Przychodzi być może 15 tysięcy ludzi, dla większości z których nie są żadnym problemem rzekome prześladowania braci Karnowskich, Bronisława Wildsteina i Rafała Ziemkiewicza przez system dystrybucji mediów w Polsce, ludzi którzy prawdopodobnie rynek mediów obserwują przede wszystkim przez pryzmat nieustających prób ze strony bezbożnego Systemu, by zniszczyć ojca Rydzyka i jego dzieło, i nagle przed sobą widzą Rafała Ziemkiewicza, jednego z najbardziej hołubionych w III RP dziennikarzy i autorów książek, który się zgina w pasie i mówi skromnie: „Dziękuję wszystkim, możecie dalej na mnie liczyć”. Przecież to jest chamstwo z tych absolutnie największych i właśnie najbezczelniejszych.

Ale wbrew pozorom, to bardzo dobrze, że Ziemkiewicza coś podkusiło, by tam przyleźć i powiedzieć to co powiedział, bo nie umiem sobie wyobrazić lepszej demonstracji dla tego, co ja tu od paru wpisów próbuje powiedzieć. System ma w obecnej chwili dwóch realnych wrogów – wrogów śmiertelnych, wrogów, którzy, dopóki nie zostaną ostatecznie pokonani, będą wciąż stwarzać dla Systemu śmiertelne niebezpieczeństwo. Są to mianowicie ojciec Tadeusz Rydzyk i Jaroslaw Kaczyński. Poza nimi nie ma nic. Są tylko oni. W momencie gdy oni zostaną wyeliminowani, przedpole zostanie całkowicie oczyszczone. Kiedy oni zostaną zniszczeni, Polska na długie, długie lata zostanie pozbawiona jakiejkolwiek nadziei na odrodzenie. Kiedy oni odejdą, nawet cud nas nie uratuje. Ojciec Rydzyk i Jarosław Kaczyński są dziś prawdopodobnie jedynymi przywódcami, którzy faktycznie wciąż jakimś cudem operują na granicy Systemu. Cała reszta została przez System pożarta i skutecznie zneutralizowana. Ja tu kiedyś zwracałem uwagę na taką, często przez nas wszystkich oglądaną, scenę, kiedy to Jarosław Kaczyński idzie korytarzem, z wysoko podniesioną głową, wypięta piersią, wzrokiem skierowanym prosto przed siebie, pozostawiający cały świat bezradny za sobą. Wbrew docinkom, szyderstwom, kpiącym uśmiechom i złośliwym komentarzom, idzie dumny i w jakiś cudowny sposób całkowicie obojętny. Ktoś kto całym sobą informuje wszystkich zainteresowanych, że oni nie są w stanie nawet go dotknąć. Najwyżej go zabiją. Jakże to mało…

A parę dni temu miałem też okazję przyjrzeć się w akcji ojcu Rydzykowi – pisałem tu o tym – kiedy to tym razem on szedł tym samym korytarzem, tyle że jego akurat otaczała już nieco inna aura, aura człowieka który, owszem, podobnie jak Kaczyński, też się niczego nie boi, tyle że o ile za Kaczyńskim stało jego przekonanie o tym, że ma rację i że wszystko najgorsze co go mogło spotkać, już go spotkało, za ojcem Rydzykiem szła pewność, że Wiara – tak, własnie ta Wiara – może tylko zwyciężać. No i podczas gdy Kaczyński czuje do nich wyłącznie zimną pogardę, ojciec Rydzyk pełną dobroci litość. I stąd pewnie, jak gdyby zupełnie mechaniczny odruch, ta ręka wyciągnięta do tego nieszczęśnika z mikrofonem. Natomiast nie ulega dla nas przy tym najmniejszej wątpliwości, że i jeden i drugi – każdy na swoim, ściśle wydzielonym polu – są ponad to wszystko. Z dala od tego wszystkiego. Wobec tego wszystkiego kompletnie obcy. Oni obaj są całkowicie poza tym światem i pozostaną poza nim, dopóki go nie zdobędą i nie przekształca tak, by się dało w nim zwyczajnie zyć.

Kim w tym wszystkim jest Rafał Ziemkiewicz ze swoimi aspiracjami? Przepraszam bardzo, ale jaką on kruszy skorupę? Jaką on poszerza szczelinę? Tygodnik „Uważam Rze”, wraz z całą Respubliką, został niedawno, jak wiemy na zamówienie Systemu, wykupiony przez jedną z agend owego Systemu. I cóż to dziś chce nam przekazać Rafał Ziemkiewicz? Że on wraz ze swoimi kolegami kruszy jakieś mury? Poszerza szczeliny? Przecież to jest chore. On chce, żebyśmy mu uwierzyli w to, że on w jakikolwiek sposób stanowi siłę pozasystemową , bo go TVN24 nie zaprasza do komentowania wydarzeń? A niby po co im on? Jak na dziś, oni parytet mają załatwiony w stopniu wsytrarczjącym. Z polityków mają Kurskiego i Kamińskiego, z dziennikarzy zawsze znajdzie się miejsce dla Semki, czy Lisieckiego. Nawet mamy swojego przedstawiciela kabaretu w postaci Marcina Wolskiego. I, błagam, niech mi nikt nie mówi, że oni są tam w jakikolwiek sposób cenzurowani. Że oni muszą się pilnować. Gadają dokładnie to co chcą, i nie ulega dla mnie najmniejszej wątpliwości, że jeśli spróbują się mitygować, natychmiast zostaną odpowiednio nakręceni.

I na to wszystko, pojawia się Rafał Ziemkiewicz i dziękuje tym wszystkim, którzy już rzygają na to zakłamanie, że on im dziękuje za wsparcie? Bo co? Bo bez tego wsparcia System mu zamknie „Uważam Rze?” i on nie będzie miał gdzie pisać? Bo mu książek nie będą chcieli wydawać? Spokojna głowa. Niech on przez najbliższe lata śpi spokojnie. Nic mu nie grozi. „Niepokorne dziennikarstwo” cieszy się całkowitym wsparciem Systemu.

Oczywiście, zachowanie Ziemkiewicza i ten bandy uzurpatorów robi wrażenie, jednak to co przeraża najbardziej, to reakcja nas, ludzi którzy, wydawałoby się stoimy obok tego wszystkiego, i nie mamy żadnego interesu w podtrzymywania tego kłamstwa. Można ją bardzo wyraźnie zaobserwować właśnie pod wpisem na blogu Coryllusa, w komentarzach naszych polskich patriotów, Tych, którzy, kiedy już ostatecznie trafi jasny szlag Donalda Tuska i jego czarny projekt, będą odbudowywać morale naszej Ojczyzny. Otóż wszystko wskazuje na to, że oni już dziś, całkowicie bezwarunkowo zaakceptowali ów stan rzeczy, gdzie z jednej strony będziemy my, a z drugiej nasi trenerzy – ci którzy siłą rzeczy, przez swoje doświadczenie, talenty i odwagę doszli o wiele dalej, niż którykolwiek z nas. Oni nas poprowadzą, a my będziemy ich uczniami. Dokładnie tak samo jak 30 lat temu zgodziliśmy się, by nas poprowadzili Frasyniuk, Michnik i Celiński. No bo przecież, któż inny? Prawda? Któż inny?

Zachęcam wszystkich przyjaciół tego bloga do kupowania książki o liściu i zachęcaniu do kupna tych, którzy jej jeszcze nie mają, no i, tradycyjnie, bardzo proszę o finansowe wspieranie tego projektu i przy okazji mojej mojej rodziny. Numer konta jest tuż obok. Dziękuję.