Czy żona Hioba była ateistką?

 

       Niedawno na Twitterze pewien ksiądz zwrócił się do pojawiających się tam od czasu do czasu osób, przedstawiających się tam jako ateiści, z pytaniem czemu oni, deklarując swoją niewiarę w Ewangelię, tak strasznie wciąż chcą na jej temat dyskutować. Nie ogłosić swój brak wiary, nie zadać pytanie, nie prosić o wyjaśnienie jakiejś zagadki, ale dyskutować. I też nie dyskutować na temat prawdopodobieństwa tego co jest w Ewangeliach przedstawione, braku naukowych podstaw dla owych przedstawień, ale przedstawiać egzegezę zawartych tam treści, czy wręcz kwestionować sam zawarty w nich przekaz. Nie muszę chyba mówić, że na apel Księdza zareagowały dziesiątki chętnych do dalszej dyskusji osób, tyle że niemal każda z nich albo uznała za stosowne poinformować kogo się tylko da, że Kościół Katolicki w Polsce to gniazdo żmij gwałcących małe dzieci i terroryzujących społeczeństwa swoimi fobiami, albo jak najbardziej zarzucić księżom zdradę wypełniającego Ewangelię przesłania miłości. I znów, nie mogłem nie zauważyć, by ktokolwiek stanął z podniesioną głową i powiedział na przykład, że potrzebuje dyskutować na temat tego, co jest napisane w Piśmie Świętym, bo nie może znieść tego jak świat oszalał i bezsensownie przyjął kłamstwo, na którym owo Słowo jest oparte.

        Czytałem przez dwa ostatnie dni znaczną część wspomnianych wystąpień, niekiedy próbując nawet temu czy owemu z ich autorów zwrócić uwagę na szaleństwo w jakim oni są pogrążeni i w pewnym momencie któryś z nich poinformował mnie, że on, wbrew temu, co mi się zdaje, znakomicie się orientuje zarówno w tym co jest napisane w Piśmie Świętym, jaki i w Katechizmie Kościoła Katolickiego i że jeśli chcę, mogę go przeegzaminować. A ja najpierw zwróciłem uwagę, że żaden porządny egzamin nie wchodzi w grę, w sytuacji gdy egzaminowany ma nieograniczoną ilość czasu na odpowiedź, a w dodatku jest uzbrojony w internetowe wyszukiwarki, po chwili jednak pomyślałem sobie, że go jakoś tam sprawdzę i poproszę o odpowiedź na jedno pytanie: Czy żona Hioba była ateistką? I proszę sobie wyobrazić, że on mi wprawdzie na to pytanie nie  odpowiedział, natomiast, owszem, pokazał, że chyba pewną wiedzę posiada, bo zareagował jednym zdaniem: „Fajne”.

       A ja bym chciał dziś krótko opowiedzieć, co w moim pytaniu owemu „ateiście” się spodobało. Otóż jest tak, że ja miałem okazję wielokrotnie rozmawiać z ludźmi deklarującymi brak wiary w Boga i w pewnym momencie uderzyło mnie u nich to, że im niemal nigdy nie zdarzyło się oświadczyć że Bóg to fikcja, zamiast tego natomiast albo mówią, że On już dawno umarł, lub nas zdradził, ewentualnie został pokonany przez Szatana, czy że może ma stworzony przez Siebie świat w Swojej wyniosłej pogardzie. Rozmawiałem kiedyś ze znajomym, który miał to okropne doświadczenie, kiedy to przez dłuższy czas spędzał czas w szpitalu na oddziale onkologicznym i w pewnym momencie postąpił on dokładnie tak jak oni wszyscy: nie powiedział, że tam w tych korytarzach nie było żadnego Jezusa, tylko ludzkie cierpienie, ale z ironicznym uśmiechem stwierdził, że Jezus może i tam kiedyś wpadł, ale rozejrzał się i jak to wszystko co się tam dzieje zobaczył, to – tu będzie cytat – „spierdolił za róg”.

      I oto mamy w tym momencie naszego Hioba, który zostaje doświadczony wszelkimi możliwymi nieszczęściami. Najpierw zostaje pozbawiony majątku, następnie domu, wreszcie zostaje dotknięty trądem, co siłą rzeczy skazuje go na samotne cierpienie i kiedy już nie ma nic poza owym cierpieniem, przychodzi do niego żona i wzywa go, by przestał wreszcie wielbić tego swojego Boga i Mu złorzeczył. I to w tym właśnie momencie pojawia się kwestia owego ewentualnego ateizmu, o którym oczywiście mowy być nie może. Żona Hioba bowiem ani przez chwilę nie próbuje gnijącego we własnych odchodach męża przekonywać, że żadnego Boga nie ma, a zamiast Niego jest już tylko wieczne cierpienie i śmierć; wręcz odwrotnie, Bóg ani nie umarł, ani też od zawsze nie stanowił jedynie bajki dla naiwnych – On jest jak najbardziej, tyle że Hioba zdradził i kiedy ten cierpi, to się z niego już tylko złośliwie śmieje.

        I tu, moim zdaniem, tkwi całe sedno owego rzekomego ateizmu. Pomijając naprawdę nielicznych dziwaków, oni wszyscy doskonale wiedzą, że Bóg stworzył nas i cały nasz świat, że  wszystko kontroluje i trzyma na wszystkim Swoje oko, tyle że jest to oko kogoś nieskończenie złego i okrutnego, kto nie zasługuje na nic więcej jak na nasz gniew. Owi „ateiści” to ludzie, którzy w pewnym momencie stracili wiarę nie w Boga, ale w Jego nieskończone dobro i miłosierdzie, i z czystego już tylko strachu, od czasu do czasu, gdy nikt nie słucha, powtarzają sobie w sercu, że Go nie ma i nigdy nie było. I też z tego strachu o wiele chętniej próbują wciąż z nami rozmawiać o księżach pedofilach, księżach złodziejach i księżach pijakach, i również od czasu do czasu zniszczyć nawet jakiś święty wizerunek, czy choćby drzwi od kościoła.

       A ja sobie przypominam swój stary tekst o tym, co nam Kościół daje nawet gdy Go szczerze nienawidzimy i chętnie to co tam napisałem powtórzę. On nam mianowicie daje to, że nawet gdy umieramy z twarzą wykrzywioną złością i strachem, jeśli tylko chcemy, Kościół do nas przyjdzie i pomodli się o Boże miłosierdzie i zbawienie naszej duszy, bo nikt z nas równie dobrze jak ci co odeszli nie poznał tego światła, które w pewnym momencie każdy musi ujrzeć, i nikt z nas nigdy nie poczuł tego żalu, który czują ci, co na niego postanowili czekać całe życie. I Kościół jest w dużej mierze też dla nich.