Przepraszam, czy tu dmuchają?

Tydzień nam upłynął pod znakiem prac dwóch sejmowych komisji i nie ma oczywiście sposobu, by to co się tam dzieje zupełnie zlekceważyć. Ja bym jednak chciał zwrócić uwagę na dość marginalny aspekt tego wszystkiego, a mianowicie na ślad, jaki tam zostawiają tak zwani „nasi” Oto mój felieton z najnowszego wydania „Warszawskiej Gazety”. Cokolwiek byśmy o niej mówili, to tam takie teksty przechodzą bez problemu. Proszę to docenić.             

      Wiele wskazuje na to, że szczęśliwie zbliżamy się do ostatecznego rostrzygnięcia kwestii popularnie funkcjonującej pod nazwą „czyszczenie kamienic”, a przy okazji być może najbardziej ponurej jej manifestacji w postaci śmierci Jolanty Brzeskiej. Z okazji kolejnej odsłony spięcia między Urzędem Miasta Warszawy kierowanego przez Hannę Gronkiewicz-Waltz, a stroną którą Amerykanie tradycyjnie nazywają „Narodem”, telewizja TVP Info zorganizowała debatę, w której wprawdzie wystąpiła co prawda zaledwie jedna strona konfliktu, ale za to  reprezentująca wspomniany „Naród” i niezwykle silna, grupa w składzie (w kolejności alfabetycznej): Piotr Guział, Piotr Ikonowicz, Grzegorz Jankowski, oraz Dorota Kania. Całość poprowadził naturalnie nie kto inny, jak sam Master of Ceremonies, Michał Rachoń.

      W pewnym momencie, gdy poziom oburzenia krzywdą, jaka spotkała wyrzuconych na bruk lokatorów, osiągnął swoje apogeum, głos zabrał Piotr Ikonowicz i oświadczył co następuje:

      „Rzecz w tym, że co czwarty radny jest milionerem, bo to nie o to chodzi, że oni ukradli, bo być może oni uczciwie zdobyli ten majątek. Jednak jeśli ktoś jest milionerem, a większość Warszawiaków nimi nie jest, to jest mniej reprezentatywny i jakby się słabiej wczuwa w sytuację i ma mniej empatii”.

      I to jest coś, co oczywiście, biorąc pod uwagę to, kim jest dziś Piotr Ikonowicz i jakie znaczenie to co on mówi ma dla naszej intelektualnej kondycji, można by było spokojnie zlekceważyć. Rzecz jednak w tym, że owe słowa, wygłoszone w tym a nie innym składzie, w obliczu, jak by nie było śmierci niezapomnianej Jolanty Brzeskiej, mają swoje znaczenie. I to choćbyśmy nie wiem z jakim zaangażowaniem próbowali demonstrowwać nasz brak zainteresowania. Mamy bowiem oto publiczną telewizję z jej misją, propagandowo – jakże by zresztą inaczej – relacjonującą problem nie byle jaki, a do tej roboty wynajmuje czterech cwaniaków, których można posądzić o wszystko, tylko nie o to, że oni swoim życiem i publiczną aktywnością są w stanie świadczyć za ludźmi skrzywdzonymi i pozbawionymi jakiegokolwiek wsparcia.  

      Wszystko dziś wskazuje na to, że Prawo i Sprawiedliwość będzie rządzić przez wiele kolejnych lat i nie widać na horyzoncie takiej siły, która mogłaby ten stan rzeczy odmienić. Jakie są tego przyczyny, to kwestia zupełnie inna i nie nam się dziś nad nią pochylać. Fakt jest faktem. To natomiast co dziś wyprawia publiczna telewizja, przy pomocy radnego Guziała, redaktorów Jankowskiego i Kani, oraz…no nie wiem, jak go określić… brata swojej siostry, Piotra Ikonowicza, w sytuacji, gdzie naprawdę nikomu w żaden sposób nie jest do śmiechu, bo nie i koniec, woła o pomstę do nieba.

      W pewnym momencie tego samego programu red. Rachoń zacytował słynny fragment z prezydenta Lincolna, gdzie ten ogłosił, że nie da się oszukiwać wszystkich zawsze, twierdząc, że autorem owej jakże inteligentnej myśli jest Bob Marley. Głupio to mówić, ale wygląda na to, że świętujemy legalizację medycznej marihuany.

Zapraszam wszystkich do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie kupujemy moje książki, oraz na blogi pod adresem www.szkolanawigatorow.pl, gdzie czytamy nasze teksty.