Szacun, czyli o zwykłej wierności

Dziś proponuję, byśmy sobie poczytali mój felieton z najnowszego wydania „Warszawskiej Gazety”. Właściwie nic tu nie ma nowego, ale też w ogóle nic nowego się nie dzieje, a gdziekolwiek zajrzymy to wychodzi wciąż ten sam temat, czyli wojna światów.    

Pamiętam, że gdy Andrzej Duda wygrał wybory prezydenckie, pojawiły się głosy, że faktycznym prezydentem będzie Jarosław Kaczyński, Duda natomiast będzie wyłącznie parafował polecenia Prezesa. Kiedy doszło do pierwszego spotkania obu panów, media przez kilka dni nie pisały o niczym innym jak tylko o tym, że oto owa zależność została potwierdzona w praktyce. Kiedy prezydent Duda po raz pierwszy został zmuszony do zdementowania plotek, jakoby wciąż wisiał na linii Nowogrodzka – Pałac, komentarze były jednoznaczne: kłamie, bo co ma robić. Pamiętam też jak któryś z dziennikarzy zapytał Prezydenta, czy często odwiedza Jarosława Kaczyńskiego, a ten mu odpowiedział, że to Prezes co najwyżej może przychodzić do niego, a nie odwrotnie. Wtedy pojawiła się informacja, że chyba doszło do jakiegoś spięcia, bo Andrzej Duda niezbyt uprzejmie potraktował swojego szefa. No a potem pojawiło się przezwisko „długopis”.

      Mijały miesiące, a owe wyjątkowo podłe, i, co najważniejsze, całkowicie bezpodstawne plotki, wyłącznie przybierały na sile, osiągając kumulację w satyrycznym programie „Ucho Prezesa”, gdzie prezydent Duda został wyszydzony w sposób już ostateczny, jako ten, kto bardzo chce zostać potraktowany przez Jarosława Kaczyńskiego jako część ekipy, czy choćby ktoś zasługujący na chwilę uwagi, jednak kończy jako klasyczne popychadło, o imieniu Adrian. Czemu Adrian? Jak to czemu? Bo imienia Prezydenta nikt nawet nie pamięta. Oto jak kultura popularna załatwiła Prezydenta RP.

     Jak wszyscy wiemy, po serii spektakularnych sukcesów, związanych najpierw z wizytą Donalda Trumpa, a chwilę później brytyjskiej pary książęcej, prezydent Duda zdecydował się nie podpisywać dwóch niezwykle ważnych dla rządu PiS-u ustaw reformujących system sądowniczy. W jednym momencie wspomniana wcześniej kultura popularna imię Adrian zastąpiła oryginalnym imieniem Andrzeja, a autentyczną karierę, jak gdyby nigdy nic, zaczęło robić słowo „szacun”. Niestety to nie wszystko. Po przeciwnej stronie tej sceny nagle okazało się, że ten cały Duda to zdrajca, w dodatku, jako były członek Unii Wolności, zdrajca w pełni przewidywalny. A więc, jednak Adrian.

     I proszę zwrócić uwagę, co się w tej sytuacji dzieje. Tak bardzo atakowana przez europejskich biurokratów Polska pokazała najbardziej dobitnie, że jest państwem prawa i wzorowej demokracji, gdzie wszystko działa sprawnie i uczciwie, a tymczasem między częścią polskich patriotów, a wspomnianymi unijnymi instytucjami dochodzi do niezwykłego wprost sojuszu, gdzie atakuje się polskie państwo, a na samym szczycie tego wszystkiego, jak jakaś szydercza wisienka na torcie, rozbrzbiemawa szyderczy wręcz syk: „Szacun”.

       Przepraszam bardzo, ale gdy chodzi o mnie, to proszę na mnie nie liczyć. Prezydent Duda jest moim prezydentem, premier Szydło jest moim premierem, prezes Kaczyński jest przywódcą Prawa i Sprawiedliwości, a więc projektu, na który głosuję od z górą 25 lat. Bo wiem, że to przed czym stoimy, to nie zwykła wojana miedzy prawicą, a lewicą, ale wojna ściśle cywilizacyjna, gdzie stawką jest coś więcej niż to, po ile będzie benzyna.

Zapraszam wszystkich do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia moje książki.