O Adrianie, który szczęśliwie trzyma nas za pysk

     Nie wiem, czy to jest tylko dziwne, czy może to już wstyd, niemniej jest faktem, że o tym, dalczego prezydent Andrzej Duda jest przez ludzi złych i gnuśnych nazywany Adrianem, dowiedziałem się bardzo późno, a do tego czasu wydawało mi się, że ów Adrian funkcjonuje powszechnie tak jak dotychchczas fuckcjonowali Wiesiek, Ziutek, czy Janusz, tyle że już nie na poziomie tak zwanego buractwa, ale symbolu znacznie poważniejszego, związanego mianowicie z dość popularnymi w srodowiskach młodych bandytów Patrykiem, Sebastianem ewentualnie Denisem. A to by świadczyło o tym, że oni jednak intelektualnie weszli na poziom nieco wyższy. Okazuje się, że jeszcze nie tym razem. Wygląda na to, że tym razem akurat zeszli o stopień niżej.
      Jak się dowiedziałem, imię Adrian pojawiło się dzięki pewnemu, popularnemu w Internecie, satyrycznemu programowi, przedstawiajacemu w komiczny sposób powszechny dzień Jarosława Kaczyńskiego, gdzie właściwie wszyscy są w mniej lub bardziej sposób sympatycznie zabawni, z wyjątkiem właśnie prezydenta Dudy, który, praktycznie jako jedyny, jest tam ukazany jako kompletny loser, który bardzo chce uzyskać dostęp do ucha Prezesa, tyle że prezes nawet nie wie, jak on ma na imię, a reszta go naturalnie wciąż kopie w tyłek, by się zechciał przesunąć, bo tarasuje drzwi.
      Jak mówię, z wyjątkiem być może jednego odcinka wspomnianego programu, nie udało mi się tym czymś zainteresować. Owszem, widzialem scenę gdzie prezydent Duda siedzi skromnie na krzesełlku przed gabinetem Prezydenta, w oczekiwaniu na to, że Prezes zechce go przyjąć, i jest wciąż odsyłany z kwitkiem, poza tym jednak byłem skazany wyłącznie na internetowe komentarze, no i ostatecznie na owego „Adriana”. Ale też w tym samym momencie, kiedy sobie uświadomiłem, że w owym satyrycznym programie praktycznie jedyną absolutnie negatywną, traktowaną bez śladu sympatii, postacią jest prezydent Duda, zrozumiałem też, że za tym wyborem nie może stać przypadek. Tam wszyscy są w sumie w ten czy inny sposób prawdziwi, nawet jeśli wyszydzeni, czy zaledwie wyśmiani. Nawet minister Macierewicz, czy jeszcze bardziej minister Błaszczak dają się łatwo zidentyfikować, no i oczywiście budzą pewną sympatię, tymczasem prezydent Duda, jako ów Adrian, zasługuje wyłącznie na pogardę. W programie „Ucho Prezesa”, bo taki to coś nosi tytuł, jedynie prezydent Duda został pokazany jako ktoś, kto do tej wesołej trzódki zwyczajnie nie pasuje, jako worek nieszczęść i zwykły głupek.
       Ostatnie trzy dni spędziłem na weselnych uroczystościach swojego syna i prześlicznej Doroty, a tam miałem okazję spotkac się z kuzynem, który do niedawna pełnił ważną funkcję w jednej z ostanio przejętych w całości przez Prawo i Sprawiedliwość niezwykle eksponowanych instytucji, a jednocześnie człowiekiem, którego serce jest tak blisko idei Wielkiej Polski, jak moje własne nigdy nawet nie śmiało być. I on mi powiedział, że to wszystko to jest banda beideowych i zepsutych skurwysynów, z którą Prezes oczywiście próbuje walczyć, ale sam jeden zwyczajnie nie daje rady.
      I w tym momencie, wraz z gestem prezydenta Dudy, pojawia się pytanie, czemu oni postanowili się akurat wziąć za niego. A jednocześnie razem z nim odpowiedź jasna i czysta. Oni się wzięli za Dudę, bo czują, że dopóki on nas ma na oku, projekt „Dobrej Zmiany” jest niezagrożony. Szanujmy więc naszego Prezydenta. Bez niego leżymy i kwiczymy. Ta banda durniów nie zna umiaru i jeśli raz na jakiś czas nie dostaną po ryju, nic ich już nie postawi na nogi.
      Już na sam koniec parę słów o tak zwanej „totalnej opozycji”. Nawet nie próbujcie. Możecie w dalszym ciągu spokojnie mówić na niego „Adrian”. Dla was to jest wciąż „Adrian”. A lepiej już było. Możecie wyjeżdżać do Rosji, ewentulanie do Brukseli. Jeden diabeł.

Wszystkich bardzo serdecznie zapraszam do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia dziś być może jedyne prawdziwie wartościowe książki na świecie.