Sie kocha, sie daje, sie wie, sie ma

          Przez media przeleciała informacja o pewnym tanim cwaniaku, jeszcze niemal dziecku, występującym jako Michał Siniecki,  „Celebrity & Sports General Manager”, który pod hasłem "boję się ciemności" zorganizował internetową zbiórkę 500 tys. zł. na nieistniejącego Antosia, z nieistniejącym nowotworem oka, i w ten sposób błyskawicznie zbrał te niemal pół miliona, przeznaczając je na pokrycie jakichś swoich długów, oraz – i to już dla czystego zbytku – zakup tego i owego. Jak dokładnie przebiegła owa akcja, nie wiadomo, ale ze strzepów pojawiających się informacji można się dowiedzieć, że ów ciekawy człowiek najpierw skontaktował się z fundacją o bardzo fajnej nazwie „siepomaga”, która jednak od razu się zorientowała, że ma do czynienia z oszustem i Sinieckiego pogoniła, zamiast jednak natychmiast powiadomić policję, wróciła do swoich interesów. W tej sytuacji, jak się zdaje, ten się zwrócił do czegoś, co się nazywa „pomagam.pl” i tam, owszem, udało mu się swój przekręt uruchomić, i to w dodatku, jak donoszą wspomniane media, na tyle skutecznie, że na jego konto przelały pieniądze takie gwiazdy, jak Robert Lewandowski z żoną, koszykarz Marcin Gortat, śpiewający bliźniacy Golcowie i wielu, wielu innych. Jak mu się to udało, możemy już tylko zgadywać, ale jedna z możliwości jest taka, że wszystko zaczęło się od listu, jaki Siniecki, jako „ojciec Antosia” napisał do aktorki Katarzyny Zielińskiej, która, jak sama opowiada, tak się wzruszyła Sinieckiego opowieścią, że natychmiast o wszystkim  opowiedziała swojej koleżance, dziennikarce i również aktorce, Marzenie Rogalskiej, no i to one skołowały najpierw Gortata, a ten już tylko uruchomił lawinę. Dziś Siniecki już siedzi i występuje jako Michał S., ja natomiast mam w związku z tym co słyszmy  dwie, a może i trzy refleksje. Pierwsza jest taka, że nie jestem w stanie pojąć, jakim trzeba być głupcem, żeby się tak fatalnie wystawić. Przecież, z pewnością doskonale znając ów biznes, mógł ów „celebrity & sports general manager” wybrać sobie dziecko chore rzeczywiście, których wszędzie jest przecież dużo za dużo, a dalej postępując dokładnie tak, jak postępował, dziś nie dość, że byłby bardzo zamożnym człowiekiem, to jeszcze komuś by tam może nawet uratował życie i chodził w glorii dobroczyńcy. No ale wygląda na to, że on się dzielić choćby w minimalnym stopniu nie chciał i teraz za swoje zidioceie pójdzie siedzieć.

     Druga refleksja związana jest z działalnością dziś już jak się zdaje setek, a może tysięcy biznesowych organizacji o równie ładnych nazwach, takich jak „siezyje”, „siekocha”, „siedaje”, „siedzieli”, czy „sieratuje”. Otóż zajrzałem na stronę owego siepomaga.pl i od góry do dołu widzę zdjęcia niezliczonych biednych dzieci i teksty, których nastrój jest dokładnie taki, by dawał gwarancję, że poruszy emocje osób takich jak Katarzyna Zielińska i jej koleżanka Marzena Rogalska. Posłuchajmy:

     „Nie odchodź córeczko, to jeszcze nie czas”.

     „Ile czasu zostało mi z córeczką?”

     „Uciszyć burzę zanim zabierze nam Agatkę”.

     „Bóg się, mamo, nie pomylił”.

     „Ocalić życie małego serduszka”.

     „Boję się, że któregoś dnia zniknę”.

     „Czy urodziłem się by cierpieć?”

     „Milczący aniołek”.

     I tak dalej, i tak dalej bez końca, wręcz nie do wytrzymania, te zdjęcia umęczonych dzieci, a do każdego z nich jeszcze opis szczegółów, ułożony w taki sposób, jakby tam już tylko odbywał się konkurs na to, kto z nich jako pierwszy każe się nam popłakać.

     Proszę mnie dobrze zrozumieć. Ja jestem pełen współczucia dla tych dzieci i rozumiem desperację ich rodziców, którzy postanowili się w ten własnie sposób zwrócić o pomoc. Pewnie sam, gdybym się znalazł w podobej sytuacji, gotów bym pójść wszędzie i zrobić wszystko co trzeba, by mieć szanse na ratunek. To natomiast co mnie w tym wszystkim naprawdę przeraża i jest pierwszym powodem, dla którego dziś piszę ten tekst, jest to, że dobroczynność organizowana w ten właśnie sposób jest niemal z automatu skazana na przynajmniej moralną porażkę. No bo zastanówmy się jak to wszystko wygląda? W jaki to choćby sposób osoby administrujące stroną fundacji podejmują decyzję o tym, kto się znajdzie na pierwszej stronie i w dodatku na samej jej górze, a komu przypadnie los tego, do którego można dojść dopiero po wykonaniu pięćdziesięciu kliknięć w guzisk z napisem „pokaż więcej”? No ale niech będzie, że te setki  – bo myślę, że to może być taka właśnie liczba – zdjęć jest wyświetlanych na zmianę i w końcu każdy znajdzie się na czele kolejki. No ale nawet wtedy musimy się zastanowić się, jak to wygląda z punktu widzenia najbardziej zainteresowanych, czyli rodziców i ich dzieci. Przecież to jest nic innego jak jakieś ponure targowisko, gdzie towarem jest ludzkie nieszczęście, a my tak chodzimy od jednego do drugiego i zastanawiamy się, które z nich  nas bardziej wzruszyło – ten aniołek, czy tamta córeczka? Przecież to jest coś tak potwornego, że nie da się o tym spokojnie myśleć.

      I nie oszukujmy się. Przy dobroczynności zorganizowanej w ten właśnie sposób, nikt z nas, potencjalnych dobroczyńców, nie ma najmniejszych szans, by w tym wszystkim zachować twarz. W momencie gdy tylko siądziemy przed komputerem w szczerym zamiarze udzielenia któremuś z tych dzieci pomocy, natychmiast wpadamy w pułapkę z której nie mamy szans się wydostać. I nawet jeśli w końcu nasze wzruszenie każe nam pomóc trzem, czterem, czy dwudzieestu z tych biednych, chorych dzieci, jeśli tylko mamy sumienie, nie możemy w końcu zadać sobie pytania: „A czemu nie tamtemu?” Bo zabrakło nam pieniędzy? A może dlatego, że nie mieliśmy już więcej czasu? A może tamte inne nie zrobiły na nas takiego wrażenia, bo ich rodzice nie potrafili ułożyć odpowiednio mocnego tekstu? No pięknie! To jest naprawdę coś pięknego!

      No i jest trzecia jeszcze refleksja, która tak naprawdę się już tu pojawiła przed laty. Rzez w tym, że dobroczynność tego typu nie jest żadną dobroczynnością. Z niej wynika dokładnie tyle samo dobra, co zła, a i to w najlepszym wypadku. Bo nawet jeśli przyjmiemy, że przypadek Michała S. stanowi ponury wyjątek, to i tak na samym końcu pozostaje wyłącznie szelest przewracanych kartek i skrzypienie ołówków po ich białej jak śnieg powierzchni. A, jak wiemy, w kartce papieru i tak nie ma wystarczającej liczby atomów, by sięgnąć Słońca, a co dopiero Nieba.

Zapraszam wszystkich do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia moje książki.