Dobra zmiana, czyli fajny, kurwa, film wczoraj widziałem

     Do kina chodzę niemal tak samo rzadko, jak oddaję się czytaniu książek, choć przyznaję, że parę dni temu poszedłem z moim dzieckiem na film „Baby Driver” i wróciłem zadowolony. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że, z tego co słyszę od żony i od dzieci, na świecie produkuje się ostatnio bardzo dużo naprawdę bardzo dobrych filmów, wciąż czuję, że każdego dnia coś tracę. No ale jest jak jest, a więc wolny czas spędzam głownie słuchając muzyki z przerwą na Wimbledon, i jakoś sobie radzę.

      I oto mój serdeczny kumpel Coryllus wrzucił wczoraj tekst o tym między innymi, że filmowy reżyser używający pseudonimu Patryk Vega nakręcił nowy film, zatytułowany „Botoks”, a ów tekst był tak wstrząsający, że postanowiłem obejrzeć tak zwany „zwiastun”. Jednak zanim przejdę do rzeczy, podzielę się pewną informacją, którą dopiero co uzyskałem ze źródeł najlepiej poinformowanych. Otóż, jak się okazuje, ktokolwiek u nas w kraju chce nakręcić film, zwraca się do tak zwanego Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej o dotacje, najczęściej je dostaje, z takim tylko jednak zastrzeżeniem, że każdy grosz, który dany film zarobi, ma wrócić do Instytutu. W związku z tym, jak my tu wszyscy doskonale rozumiemy, w zeszłym roku na przykład, zaledwie jeden polski film – a miejmy na uwadze to, że w sumie nie było ich dwa, trzy, siedem, czy nawet dwadzieścia – przyniósł zysk. Wiemy, jak to się dzieje, prawda? Przychodzi do Instytutu człowiek i przedstawia super projekt, dostaje na ów super projekt budżet, pierwsze co robi, to rozdziela wszystkie bieżące i przewidywane honoraria, a za resztę kręci film, w taki sposób, by broń Boże nie wyjśc poza to, co z tych milionów zostało, bo trzeba by było coś tam komus przekazywać, a z tym, jak wiemy, same kłopoty. Tak to, wedle relacji, jaką uzyskałem, wygląda, a ja nie mam powodu, by jej nie wierzyć.

     Przechodżmy więc już do Patryka Vegi i jego najnowszego filmu pod tytułem „Botoks”. O czym dokładnie jest ów „Botoks” jeszcze nie wiemy, bo ma on dopiero wejść na ekrany kin pod koniec września, ale dzięki czujności Coryllusa, mogliśmy obejrzeć oficjalny zwiastun, a zatem jakieś tam pojęcie mamy. Otóż film „Botoks” mówi nam o tym, jak to my wszyscy, ludzie chodzący do pracy i płacący podatki, jesteśmy systematycznie zabijani przez służbę zdrowia i organizujący nam ją światowy przemysł farmaceutyczny. Temat ten zresztą zostaje zapowiedziany już na samym początku prezentacji w postaci złowieszczo podanej informacji: „W zeszłym roku w Polsce 17 procent pacjentów nie przeżyło operacji”, a my już wiemy, że w polskim kinie nie ma miejsca na tanie wzruszenia. „Sex and violence” na zimno.  I choć sam Coryllus proponował, by może lepiej byłoby nakręcić coś na temat ministra Szyszki i wycinki drzew w Puszczy Białowiejskiej, a ja z kolei  bym chętnie obejrzał coś na temat Polaków za 500+ obsrywających greckie plaże, przyznać trzeba, że lekarze i wystawiane przez nich recepty też potrafią robić wrażenie.

      No i robią. Zwiastun filmu „Botoks” trwa ponad cztery minuty, a tam już jest wszystko co trzeba. Proszę posłuchać:

      Scena pierwsza: „ - Wezwanie do męzczyzny bez kontaktu. Leży na ulicy. Powtarzam, mężczyzna bez kontaktu.

   - Jaki on jest, kurwa, bez kontaktu?

   - Kurwa, dostał wpierdol, zajebali mu komórkę, nie ma z nim kontaktu”.

      Scena druga: „ - Proszę pani, słyszałem, że można tego palca przyszyć.

   - Nie będę tego palca szukać. W chuj masz cztery. Ci wystarczy”.

      Scena trzecia: - „Boję się, że za karę urodzi mi się chore dziecko”

   - Nie podoba ci się, to wypierdalaj”.

      Scena czwarta: - „Ja nie wiem, co mam pisać?

   - To co się pisze, jak jest zjebany poród”.

      Scena piąta: „ - Nie zwolnisz mnie, jestem najlepszym chirurgiem w tym szpitalu.

   - Dla mnie najlepszy chirurg sika do umywalki”.

      Scena szósta: „ - A z czego będą te leki?

   - A chuj wie. Z cukru pudru”.

      Scena siódma: „ - Kurwa, co tu się dzieje, kurwa? Chirurg jak baba zapierdala po tym oddziale”.

      Scena ósma: „ - Kurwa, co za zajebiste buty. Mój rozmiar. Biorę”.

     Scena dziewiąta: „ - Synuś, matka, kurwa, nam jebnęła.

   - Tatuś, kurwa, wypijemy dzisiaj”.

    Scena jedenasta: „ - Ty nie boisz się, że on po tym zejdzie?

   - Przestań, kurwa, ty wiesz, ile ja tu ludzi zabiłam?”

    Scena dwunasta: „ - Kurwa, ciężko się tu pracuje w tym szpitalu”.

     Oto dwanaście scen zapowiadających najnowszy film Patryka Vegi i jego czterominutowy zwiastun. Pod owym filmikiem znajduję serię komentarzy, co dziwne, wszystkie, jak na internetowe standardy, bardzo grzeczne i rzeczowe, no i wszystkie wręcz dla Vegi wręcz  dewastujące,  jednak jeden z nich wydaje mi się szczególnie interesujący: „Widziałeś zwiastun – widziałeś film”.  I to jest dla mnie sedno całego problemu. Przychodzi do Instytutu któryś z nich i mówi: „Mam, kurwa, pomysł na kolejny film. Temat mocno na czasie. Tu masz, kurwa, ogólny zarys”. Na to tamci: „A masz wszystko co trzeba? Scenariusz, kurwa, aktorów, plan?” „Wszystko, kurwa, jest. Scenariusz zresztą sam piszę”. „A nie ma tam przypadkiem nic antypolskiego? No bo, kurwa, wiesz.” „No, gdzie tam! Nawet mam parę antyaborcyjnych, kurwa, aluzji, no i w ogóle to jest przeciwko międzynarodowym koncernom farmaceutycznym”. „Nooo, to bardzo ładnie. Okay, to 10 baniek wystarczy?” „A można prosić o 15?” „No, nie wiem, zadzwoń, kurwa, jutro, zobaczymy co się da zrobić, bo Pawlickiemu musimy, kurwa, dać 20”.

     No a my dostajemy owe cztery minuty , a tam prawdziwy hit: „Synuś, kurwa, matka nam jebnęła”, ten ryk publiczności, no i oczywiście towarzyszącą temu wszystkiemu zapowiedź z ust samego Reżysera: „To będzie mój najmocniejszy film”.

     Jasne, kurwa. Na tyle mocny, by, kurwa, Gliński, się dołożył do następnego. Jeszcze mocniejszego, kurwa. W końcu mamy, kurwa, tę dobrą, kurwa, zmianę, czy nie? Kurwa!

     

Gdyby ktoś miał potrzebę przeżyć coś bardziej  prawdziwego, zapraszam do księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, gdzie są do kupienia również i moje książki.