Paint It Black

Jak może część z czytelników tego bloga wie, po moim mieście poruszam się albo na piechotę, albo komunikacją miejską. Nie wiem, jak to się dzieje i jak to się stało dotychczas, ale kilka dobrych razy zdarzyło mi się napotkać pewną dziewczynkę, w wieku – czy ja wiem? – może 16, a może 17 lat, która zrobiła na mnie wrażenie niezwykłe. Otóż to co się, jak idzie o nią, rzuca w oczy, to przede wszystkim to, że ona swoją twarz ma przyozdobioną kilkunastoma kolczykami. Wszystkie z nich są czarne i oblepiają jej wargi, nos i uszy. Dziewczynka jest blondynką, a więc te kolczyki odbijają się na jej twarzy szczególnie wyraźnie. Jest wiecznie smutna. Czy jest brzydka, czy ładna? Trudno powiedzieć, ale raczej brzydka. Tyle że z kolei, bardzo możliwe, że gdyby ona zechciała się też nad tym zastanowić, to mogłoby się okazać, że jednak jest bardzo ładna. Ale najwyraźniej to akurat nie jest jej zmartwieniem. W dodatku, ona w taki sposób ustawiła sobie swój image, że jej włosy zakrywają jej oczy, co z kolei sprawia, że normalny człowiek – za którego wciąż się niekiedy uważam – zastanawia się już tylko, jak ona jest w stanie znieść tak ciężką niewygodę.

Jednak zastanawiam się jeszcze nad czymś oprócz tego. Otóż, ponieważ widziałem ją kilka razy, jednak zawsze pozbawioną jakiegokolwiek towarzystwa, chciałbym wiedzieć, czy ona jest samotna, czy nie? Czy jest szczęśliwa, czy ma mamę i tatę, czy ma brata i siostrę, czy chodzi do szkoły, czy ma przyjaciół.? Czy jej znajomi ja lubią, czy może uważają ja za dziwadło i idiotkę? A jeśli tak, to czy ona się tym martwi, czy nie? Czasem bawi się ona komórką, chociaż może się i nie bawi, tylko z kimś sobie wysyła esemesy? Nie mam pojęcia. Tak czy inaczej, to dziecko robi na mnie wrażenie jak najgorsze. Najgorsze w tym sensie, że ja mam bardzo głębokie przekonanie, że ono spada na łeb na szyję.

Spytałem o nią swoją najmłodszą córkę, która zna najróżniejsze typy snujące się po jednej czy drugiej okolicy, opisałem ją najlepiej jak umiałem, ale mi odpowiedziała krotko, że ona się z emo nie zadaje. No tak. Więc wyszło na to, że to dziecko, które mi tak bardzo ostatnio zawraca w głowie, to zwykłe emo. Czy więc nie ma o czym gadać? Otóż chyba jednak nie. Powodów do rozmowy jest przynajmniej kilka, a podstawowy z nich, to ten, o którym już wcześniej wspomniałem. Jaki pojedynczy los stoi za tego rodzaju upadkiem? Córka moja twierdzi, że to jest zwykła wieśniacka moda. A ja sobie myślę, że może i jest to zwykła wieśniacka moda, tyle że to wciąż nie załatwia sprawy do końca. Bo zawsze się można dalej zastanawiać, dlaczego taka akurat moda i dlaczego tych dziwnych mód, nastawionych na to, że człowiek ma wyglądać smutno, brzydko i tak okropnie samotnie, jest tak bardzo ostatnio dużo?

Kiedy tak się snuję po moim mieście, obok tej dziewczynki, mam okazję często widzieć inny typ dziecka. I to jest, jak podejrzewam, coś bardziej już popularnego, a wręcz nagminnego. Mam na myśli ubrane na czarno dziewczyny, wprawdzie bez powbijanych w swoje blade twarze kolczyków, ale za to z jakimiś tatuażami, i obwieszone wszelkiego rodzaju ‘metalową’ symboliką. One wszystkie, niemal bez wyjątku, są okropnie brzydkie, często bardzo grube, i znów – gdyby nie rzucały się tak bardzo w oczy – mogłyby się nagle okazać i ładne i sympatyczne i mądre i wesołe, tyle że one najwidoczniej mają taki właśnie cel. Wyglądać źle i ten swój fatalny wygląd możliwie starannie akcentować. A więc są takie jakie chcą być – grube, wstrętne, z tymi naciągniętymi na swoje ciężko otłuszczone nogi i pupy siatkowanymi rajstopami. Czasem na nie patrzę i myślę sobie dokładnie o tym samym, o czym myślałem przy okazji tamtej blondynki ze zmasakrowaną twarzą. Czy one mają rodziców, dom, brata, siostrę, czy chodzą do szkoły, i czy są w ogóle na tyle przytomne, by się w ogóle zastanawiać nad swoim szczęściem? I nieszczęściem.

Kiedy się nie ma samochodu, kiedy się jeździ tramwajami i autobusami, kiedy się wreszcie chodzi dużo ulicami, a na dodatek ma się ten charakter, który każe jednak zauważać ludzi, można zobaczyć naprawdę wiele. I to zarówno rzeczy pięknych, jak i ohydnych. Rzeczy świadczących o wielkości człowieka, ale tez o jego upadku. A jeśli na domiar wszystkiego ma się naturę chętną do refleksji – choćby tej najprostszej refleksji wiejskiego głupka – naprawdę nie jest łatwo machnąć na ten świat ręką i powiedzieć sobie, że jest jak jest i pora coś zjeść. Pomyślałem sobie o tym wszystkim wczoraj wieczorem, kiedy w telewizji – a jakże – pokazano reportaż, ogólnie rzecz biorąc o tak zwanych ludziach obłąkanych cywilizacyjnie, ale głównie w oparciu o przypadek księdza o nazwisku Piotr Natanek. Szczerze powiem, że tak się jakoś stało, że wcześniej o tym księdzu nie słyszałem, natomiast, jak się okazuje, słyszały o nim wszystkie moje dzieci. Gdzie? Oczywiście w Internecie. Co ksiądz Natanek robi w Internecie? Oczywiście prowadzi w Internecie swoje nauczanie, ale akurat jego popularność nie wynika z tego, co on robi na administrowanych przez siebie i swoich przyjaciół stronach, lecz z bardzo zmasowanego ataku, jaki jest na niego prowadzony właśnie w Internecie. Ksiądz Natanek, jak idzie o wymiar popularny naszego świata, stanowi rozwinięcie przypadku Radia Maryja w wersji hard. Skala kpin skierowana pod adresem księdza Natanka przekracza wszelkie dotychczas nam znane standardy. Ksiądz Natanek to śmiech i szyderstwo Polski nowoczesnej i wykształconej, na miarę niejakiego Konowicza. Wczoraj, księdzu Natankowi telewizja TVN24 poświęciła swój program.

Kim jest ksiądz Piotr Natanek? Otóż, jak można przeczytać w wikipedii, jest to urodzony w 1960 roku Makowie Podhalańskim kapłan, kaznodzieja i rekolekcjonista, były wykładowca Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Jest autorem kilkunastu książek i rozpraw naukowych o charakterze teologicznym. Kiedy na polu kapłańskim i naukowym ksiądz Natanek osiągnął to co osiągnął, uruchomił ośrodek rekolekcyjny o nazwie Pustelnia Niepokalanów, w którym młodzi ludzie pod opieką kapłana i animatorów spędzają czas na modlitwie, katechezie, pracy i wypoczynku. Przy domu rekolekcyjnym cały rok funkcjonuje grupa modlitewna i tak zwane Bractwo Dusz Czyśćcowych. Przy pomocy norweskiej – swoją drogą, to bardzo ciekawe, że ta fundacja ma swoją siedzibę akurat w Norwegii – fundacji pod nazwą Społeczny Ruch Zapotrzebowania Wiary, której filią stała się Pustelnia Niepokalanów w Grzechyni, uruchomił internetową telewizję CHRISTUS VINCIT-TV, w której oprócz transmisji nabożeństw z pustelni nadawane są nagrania z rekolekcji i katechez wygłoszonych przez Księdza. Wraz z młodzieżowym chórem, nagrał też ksiądz Natanek dwie autorskie płyty. Działalność księdza Piotra Natanka została przez Kościół potępiona, a on sam został poproszony o zamknięcie swojej duszpasterskiej działalności prowadzonej w Pustelni Niepokalanów, oraz zaprzestanie publicznych wystąpień i rozpowszechniania w jakiejkolwiek formie swoich nowych i archiwalnych wystąpień.

Pomimo tego, ksiądz Natanek nadal prowadzi swoją działalność duszpasterską, tyle że teraz poszerzoną jeszcze o krytykę komisji teologicznych.

Tego akurat w notce na wikipedii nie znalazłem, podobnie jak nie padło na ten temat słowo we wczorajszym programie w telewizji TVN24, niemniej mam bardzo mocne przekonanie, że gdyby ksiądz Natanek jeździł ze mną autobusem przez moje miasto i nagle spotkał tę dziewczynkę z czarnymi kolczykami powbijanymi w twarz, powiedziałby, że ona jest opętana przez Szatana. Czemu tak sądzę? Otóż świadczyć o tym może to, że, z tego co słyszę, ksiądz Natanek uważa najprawdopodobniej, że ta dziewczynka po raz pierwszy spotkała na swojej drodze Szatana w momencie nawet nie, gdy umieściła sobie w wardze pierwszy kolczyk, ale jeszcze wcześniej – kiedy pomalowała sobie paznokcie na jaskrawo czerwony kolor. Bo tak właśnie przedstawia się przesłanie księdza Natanka. Kiedy dziecko maluje swoje paznokcie na jaskrawe kolory, staje się dzieckiem Szatana. I to jest właśnie przedmiot kpin z tego co ksiądz Natanek robi, co mówi, i kim jest. Ksiądz Natanek wierzy, że kiedy dziecko sięga po książkę o przygodach Harrego Pottera, w tym momencie obok niego staje Szatan. I dlatego z księdza Natanka świat się śmieje.

Otóż ja się z księdza Natanka ani nie śmieję, ani śmiać nie zamierzam. I to wcale nie dlatego, że to co on robi i w co wierzy, i to jak on postępuje, uważam za słuszne. Mowy nie ma. Ja uważam, że ksiądz Natanek jest w bardzo ciężkim błędzie. Uważam, ze typ aktywności, jaki on przedstawia i proponuje, jest w znacznej mierze niemądry, a może nawet i szkodliwy. Jednocześnie jednak uważam, że ksiądz Natanek znalazł się w miejscu, w którym znalazło się bardzo wielu z nas, a mam tu na myśli sytuację, którą po angielsku – tak już mam z tym angielskim – określa się przy pomocy wyrażenia ‘cross-over’. A więc ksiądz Natanek przekroczył pewną granicę, i znalazł się tam, gdzie akurat obca myśl nie jest w stanie sięgnąć. A z tego akurat śmiać się nie wolno.

Ale nie śmieję się z księdza Natanka jeszcze z innego powodu. Otóż uważam, że takich księży jak Piotr Natanek, ale nie tylko księży, bo i osób świeckich, jest na całym świecie całe mnóstwo, i ich poglądy i aktywność są przez ten świat z wyrozumiałością zaakceptowane. Szczególnie choćby w amerykańskich kościołach protestanckich. Księży, którzy uważają, że wyzywające stroje u młodych dziewcząt, moda na tatuaże, zaczytywanie się w przygodach Harrego Pottera, słuchanie muzyki rockowej, świętowanie Hallowe’en, włóczenie się po centrach handlowych, czy nawet oglądanie telewizji – to wszystko oznacza służenie Szatanowi. Dlaczego? Nie wiem dlaczego, ale sądzę, że to jest reakcja na jakieś ciemne procesy, jakie zachodzą nie w ich mózgach, lecz jak najbardziej ciemne procesy zachodzące w otaczającym ich świecie. Ludzie ci widzą, że świat zmierza ku ruinie, i wyciągają z tego takie wnioski a nie inne. I mają do tego prawo. A my nie mamy prawa się z nich śmiać.

Jest jednak jeszcze jeden powód, dlaczego nie śmieję się z księdza Natanka, natomiast mam jak najgorsze zdanie o tych, którzy znajdują rozkosz w układaniu na jego temat najróżniejszych kpin i żartów. W tym samym programie, w którym zaprezentowano nam osobę, działalność i poglądy księdza Natanka i umieszczono je w kontekście nowego cywilizacyjnego obłędu, oddano na chwilę głos niejakiemu Adamowi Darskiemu. Kto to jest Adam Darski? Otóż jest to, jak mówią, zdolny polski muzyk i gitarzysta, szef black metalowego zespołu o nazwie Behemoth – co jak wiemy stanowi jedno z imion Szatana – niekiedy występujący pod pseudonimem Nergal – co z kolei, czego już możemy nie wiedzieć, stanowi imię sumeryjskiego boga zarazy. Adam Darski stał się ostatnio bardzo popularny z trzech powodów. Pierwszy to taki, że jego zespól zrobił autentyczna międzynarodową karierę, drugi to ten, że on sam na pewien czas został chłopakiem popularnej piosenkarki Dody, a powód trzeci to taki, że jakiś czas temu zachorował na białaczkę i szczęśliwie wyzdrowiał. Jest jednak jeszcze jeden powód, dlaczego ów Darski jest osobą tak popularną. Otóż on, kiedy występuje poza sceną, robi niezwykle dobre wrażenie. Jest miły, elokwentny, i w pewien sposób inteligentny. Kiedy ogląda się Darskiego w sytuacji prywatnej, trudno uwierzyć, że to jest ten sam człowiek, który w swojej pracy zawodowej osiąga poziom najbardziej przerażającego dna. Że to jest ten sam człowiek, który, kiedy zarabia na życie, prezentuje poziom obłędu, przy którym to co robi ksiądz Natanek, kiedy wznosi kropidło nad głowami dzieci z jaskrawo-czerwonymi paznokciami, jest zaledwie nudną mżawką.

Ale jest jeszcze coś, jeśli idzie o Darskiego. Ów Darski, kiedy występuje jako ten miły, uprzejmy i inteligentny człowiek i opowiada o tak swojej drugiej twarzy, nigdy nie mówi, że tamto to jest tylko zabawa i kreacja na użytek czegoś, co się popularnie nazywa sztuką. O nie! To co Darski robi jako Nergal jest czymś jak najbardziej poważnym, i to własnie tam on się realizuje jako człowiek. On zresztą co do tego ma swoje bardzo poważne i pogmatwane teorie, w które nie mamy tu czasu, by wnikać, ale które sprowadzają się do jednego zdania „Bóg przegrał”. A więc, kiedy oglądamy Adama Darskiego w akcji, otrzymujemy jednocześnie bardzo poważną propozycję, o bardzo poważnym przekazie. A jeśli do tego weźmiemy pod uwagę fakt, że ten przekaz nie ma nic wspólnego z tym, co współczesny świat – zresztą bardzo niemądrze – uznał za obowiązujące, a więc umiar i racjonalizm, to trzeba uznać, że Adam Darski jest zwyczajnie osobą obłąkaną. Kimś mniej więcej tak samo sprawnym umysłowo, jak owi przywódcy sekt, które to tu to tam wysłały siebie i swoich wyznawców w kosmos.

I oto, wczoraj w telewizji oglądam, jak w programie, którego podstawowym celem jest wskazanie na raptowny wzrost znaczenia tak zwanych sekt i opętań, negatywnym bohaterem tej relacji staje się ksiądz Natanek i… ależ nie! Nie Adam Darski. On tam jest przedstawiony jako ekspert i ofiara prześladowań ze strony sekt. A jego naczelnym prześladowcą jest drugi obok Natanka wariat i obłąkaniec, niejaki Nowak, któremu nie podoba się, że Darski potargał Pismo Święte. Darski w tej relacji stoi przed kamerą ze spokojnym uśmiechem i prosi wyłącznie o tolerancję i zrozumienie. A my wiemy też, że on, jako ktoś kto ledwo co, dzięki swojej wytrwałości, wierze i nadziei, wyrwał się z rąk śmierci, ma szczególne prawo do tego, by od ludzi oczekiwać przynajmniej pewnej łagodności. A telewizja TVN24 przyłącza się do tego apelu, tyle że przyznaje jednocześnie niestety, że na kogo jak na kogo, ale na Natanka i Nowaka liczyć to nie będzie można. Bo oni są zwyczajnie opętani. A ja już wiem, że jeśli będzie do tego potrzebna jakaś teoretyczna podstawa, z pewnością jej dostarczy albo ksiądz Sowa, albo, jeśli Ksiądz będzie zajęty, Szymon Hołownia.

A więc niech mnie piekło pochłonie, jeśli kiedykolwiek będę się śmiał z księdza Natanka i z jego niemądrych uwag na temat czerwonych paznokci. Świat bowiem, który któregoś dnia księdzu Natankowi runął na głowę, zrobił naprawdę wiele, żeby już tylko budzić podejrzenia. I to podejrzenia rozmaite, od ziemi do nieba, od wschodu do zachodu słońca. A jeśli ktoś jedzie sobie tramwajem i nagle widzi to tak strasznie poturbowane dziecko, którego twarz jest tak straszliwie zdemolowana tymi czarnymi kolczykami, i którego oczy są tak kompletnie zasłonięte przed światłem dnia grzywką jasnych jak piasek włosów, z tym smutnym telefonem komórkowym w dłoni, i myśli że nic się nie stało, jest bezużytecznym głupcem, który nie ma żadnego powodu, żeby dłużej zabierać powietrze innym. I to niezależnie od tego, co ksiądz Natanek powie w swoim kolejnym kazaniu.