Ruszył przetarg na klatkę dla Jarosława K.

Mijają kolejne dni, a cały świat wciąż nie może dojść do siebie po tym jak Joanna Kluzik – Rostkowska porzuciła swoich dobrodziejów i poszła na służbę do nowych państwa. Co ja mówię? Dojść do siebie? Dojść do siebie świat cały nie będzie w stanie jeszcze przez długie miesiące. Dziś świat owym transferem wciąż żyje, a poziom emocji z nim związany jest już tak wielki, że nawet chińscy biznesmeni, którzy chcieli nam pomoc w przygotowaniach do Euro 2012 zorientowali się, że przy tego rodzaju napięciu, nie mają ani z kim, ani nawet o czym gadać, zabrali łopaty i pojechali kręcić swoje lody do Gabonu.

Pisząc ten tekst, czuję się wyjątkowo komfortowo. Niniejszy tekst jest pisany dla Warszawskiej Gazety, a ponieważ jej cykl wydawniczy jest tak ułożony, że to co się ukazuje w kioskach w piątek, musi być oddane do Redakcji najpóźniej we wtorek wieczorem, często dotyczy kwestii – tak jak to się dzieje i w tym wypadku – sięgających nawet minionego weekendu. Biorąc pod uwagę fakt, że nasza scena polityczna, i w ogóle to co się dzieje na świecie, pędzi w takim tempie, i zmienia się tak dramatycznie i tak szybko, zawsze istnieje ryzyko, że te kilka dni cały efekt mojego tu pisania obróci w pył. A już z całą pewnością, jeśli nawet nie do piątku, to do niedzieli, kiedy te słowa będzie można przeczytać i tu na blogu. Tu jednak jest inaczej. Jestem bowiem pewien, że nawet gdyby te słowa miały się ukazać w druku dopiero za miesiąc, to i tak do tego czasu nie wydarzy się nic, co by mogło przebić sprawę Joanny Kluzik – Rostkowskiej. Kobiety, która… no właśnie – która co? Zaraz do tego wrócimy.

Dla nas, ludzi którzy są w sprawach politycznych jakoś tak doświadczeni, a w dodatku jeszcze mają swój rozum i potrafią kojarzyć różne ważne i mniej ważne wydarzenia, jest czymś oczywistym, że tak zwana „sprawa Kluzik” nie jest żadną sprawą Kluzik, choćby z tego prostego powodu, że sama Joanna Kluzik – Rostkowska jest kimś na tyle nieważnym i bez znaczenia, że jeśli ona tu w ogóle zaistniała, to wyłącznie dlatego, że ktoś znacznie wyżej od niej postawiony uznał za stosowne się nią w jakimś swoim geszefcie posłużyć. To z czym mamy tu do czynienia, to nie jest sprawa Kluzik, lecz coś co można by już bardziej było nazwać sprawą Tuska. A i to też tylko pod warunkiem, że samego Premiera moglibyśmy nazwać kimś kto o czymkolwiek decyduje. A to, jak wiemy, jest, zwłaszcza ostatnio, kwestią mocno dyskusyjną.

A więc my, ludzie, którzy mniej więcej wiedzą, co i jak, mamy w tej sprawie pełną jasność. Była oto sobie pewna kobieta, która przez pewien nieprawdopodobnie skomplikowany zbieg szeregu okoliczności, stała się w pewnym momencie punktem centralnym politycznych wydarzeń, a ponieważ najprawdopodobniej kiedyś, jeszcze przed wielu, wielu laty, okazała się nieroztropna, naiwna i nieostrożna, ktoś bardzo przebiegły przyszedł dziś do niej i poprosił ją o przyjaźń. A ona, w tej swojej słabości, nie miała innego wyjścia, jak tylko się na tę prośbę zgodzić.

Swoją drogą, jakież to musiało być okropne. Niedawno Paweł Kowal, zapytany o to, jak on ocenia zachowanie swojej byłej koleżanki, powiedział coś w stylu: „Ja ją rozumiem. Po tylu dniach tak silnej presji naprawdę trudno jej było dłużej walczyć”. A ja sobie wyobrażam, jak to musiało wyglądać. Nadchodzi kolejny dzień, a tu dzwoni telefon od jakiegoś Schetyny, czy innego Arabskiego i znów wszystko się zaczyna od nowa: „No to jak będzie? Decydujesz się?” Albo: „Czy nie rozumiesz, że czas mija, a twoja sytuacja jest taka sama jak dwadzieścia lat temu?” Albo: „Czy wiesz, że dziś już nikt się za tobą nie wstawi?” I tak z każdym dniem od nowa. Parę razy tu wspominaliśmy o filmie ‘Ojciec Chrzestny’. Toż to jest sytuacja żywcem wyjęta ze sceny, gdy stary Corleone prosi owego biednego Bonaserę o przyjaźń i ten ostatecznie, cały drżący i zlany potem, całuje go w rękę i mówi „Bądź mym przyjacielem”.

Czytałem dziś analizy dotyczące tej niby sprawy Kluzik, a przedstawione przez całe poważne jak jasna cholera grono wybitnych ekspertów. A wygląda to mniej więcej w ten sposób, że według doradcy politycznego Wiesława Gałązki, Kluzik-Rostkowska „po raz kolejny zdradziła swoje środowisko, a w przyszłości może okazać się niebezpieczna także dla Donalda Tuska”. Na tę błyskotliwą wypowiedź przychodzi dr Agnieszka Kasińska-Metryka, i jej z kolei zdaniem, „transfer do PO był dla niej jedynym wyjściem”. Zresztą owa Agnieszka Kasińska-Metryka – tak nawiasem mówiąc, uczona z Uniwersytetu im. Jana Kochanowskiego w Kielcach – mówi coś jeszcze. Otóż ona jest „daleka od tego, by nazywać zachowanie byłej przewodniczącej PJN zdradą, ale przyznaje, że nadwyręży to jej wizerunek. Bo jak ufać osobie, która co innego mówi, a zupełnie co innego robi?”

Ale oto pojawia się kolejny mędrzec, jakiś Sergiusz Trzeciak z czegoś co się nazywa Collegium Civitas i rzecze: „Środowisko PJN może czuć się bardzo zawiedzione postawą osoby, która do tej pory była założycielką i twarzą tej partii, zachowanie swojej niedawnej przewodniczącej niewątpliwie będą odbierali, jeśli nie wprost jako zdradę, to na pewno jako przejaw nielojalności. Osoby, które jej uwierzyły i wyszły za nią z innych partii, mogą sobie teraz - kolokwialnie mówiąc - pluć w brodę”.

I tak dalej i w ten własnie sposób, tych trzech mądrali rozmawia sobie o czymś, co owszem nadaje się do nawet bardzo poważnej debaty, tyle że pod jednym warunkiem – że się wie, o czym mowa. A więc o tym, że z jakichś mniej lub bardziej jasnych kalkulacji, rządząca partia postanowiła sterroryzować jednego drobnego polityka, i zrobiła to bez cienia wstydu, całkowicie bezkarnie, wręcz w świetle jupiterów. Tymczasem tu Trzeciak „twierdzi”, Gałązka się z nim „zgadza”, Metryka ma „jednak” inne zdanie, na co znów Gałązka „ocenia”, a Trzeciak „tłumaczy”. A wszystko oczywiście podsumowuje Metryka, objaśniając, że „nie zapominajmy również, że Kluzik-Rostkowska jest kobietą. Ten czynnik też trzeba uwzględnić. Obawiam się, że może zostać zepchnięta na margines . Była posłanka PiS musi się jeszcze jako polityk dużo nauczyć. Szczególnie w zakresie negocjacji i tworzenia paktów politycznych”.

Myślę, że nadeszła odpowiednia chwila, żeby wrócić na moment do samej Kluzik – Rostkowskiej. Pojawiają się opinie, wedle których Joanna Kluzik-Roskowska, przyłączając się do tego towarzystwa, zachowała się jak ladacznica. Otóż, o czym już w pewnym sensie wspomniałem wcześniej, uważam takie myślenie za błąd, i to błąd na tyle poważny, że odwracający naszą uwagę od prawdziwego problemu. To nie Kluzik miała interes, żeby się tam pchać. Prawdziwe interesy były robione całkowicie poza nią. A naszym obowiązkiem nie jest wymyślanie dziś obelg pod adresem ofiary tych zdarzeń, lecz nazwanie owego interesu. I ja rozumiem, że to nie jest zadanie łatwe, tyle że to akurat nie poważania nas do tego, by wybierać tanie skróty.

A zatem, jeśli się zastanowić nad interesem, jak Platforma Obywatelska miała, by ją do siebie ciągnąć, to choćby nie wiadomo jak się naprężać, sensu w tym większego nie znajdziemy. Ktoś powie, że im chodziło wyłącznie o rozbicie PJN-u i kusili wszystkich, a Kluzik akurat udało się tak nastraszyć, że się przyczołgała Tyle że jeśli mamy założyć, że oni są już tak spanikowani, że nawet boją się takiego PJN-u, to znaczy że w ogóle nie ma się czym zajmować. W dodatku, nawet ktoś tak głupi i zdesperowany jak oni, powinien znakomicie wiedzieć, że nie było lepszego sposobu na zniszczenie tej niby konkurencji, niż – nawet płacąc Kluzik za to, żeby tam z nimi się męczyła do samego końca – utrzymywać ten PJN w jego dotychczasowej formie. Oni jej kazali się ze sobą zaprzyjaźnić z całą pewnością z innego powodu.

Można też więc oczywiście sobie wymyślać, że ponieważ to towarzystwo tak już ma, że wierzy głęboko w to, że o sukcesie decydują nazwiska, a więc oni są w stanie naprawdę wiele zrobić – szczególnie, dziś, kiedy wszystko wskazuje na to, że nie jest łatwo – by tę swoją partię zamienić w coś w rodzaju parady gwiazd, gdzie obok siebie będą stali aktor Olbrychski, gimnastyk Blanik, muzyk Hołdys, była tramwajarka Krzywonos, dziennikarz Lis i polityk Wałęsa… No właśnie – Wałęsa. To jest zrozumiale. Ale Kluzik? Co oni mogą chcieć od Kluzik? I to jeszcze przy zastosowaniu tak wielkich środków? Bo przecież, jak wiemy, to się nie działo tak, że ona przyszła, mrugnęła do nich oczkiem, a oni na to krzyknęli: „No dobra, wskakuj siostro”. Oni przez całe długie tygodnie zadręczali ją tak okrutnie, że nawet sam Kowal, a wcześniej Elżbieta Jakubiak, zasugerowali, ze tak naprawdę, to oni dziś czują w stosunku do niej wyłącznie współczucie. Po co więc?

Otóż mam w tej sprawie pewną teorię. Donald Tusk i ci wszyscy, którzy w Platformie Obywatelskiej mają cokolwiek do gadania, muszą bardzo, ale to bardzo się bać Jarosława Kaczyńskiego. Oni również najprawdopodobniej święcie wierzą w to, że on jest groźny pod względem psychicznym. Oni z całą pewnością są przekonani, że mają do czynienia z wariatem, który się na nich zasadził i ich chce zabić. Jestem przekonany, że ten niedawny numer, kiedy to któryś sąd wysłał do Kaczyńskiego pytanie o historię jego ewentualnego szaleństwa, to nie był indywidualny wybryk jakiejś idiotki, ale działanie na wyraźne polityczne zamówienie. I teraz jest tak, że oni muszą podejrzewać, że Joanna Kluzik – Rostkowska, jako osoba, która przez wiele lat, a już szczególnie przez te kilka miesięcy po Smoleńsku, była bardzo blisko Jarosława Kaczyńskiego, będzie im mogła na jego temat powiedzieć najróżniejsze ciekawe rzeczy, które im pomogą go ostatecznie zamknąć, jeśli nie w psychiatryku to przynajmniej w więzieniu. Uważam, że oni wykazują tu myślenie jakie można pewnie obserwować już tylko w gangach. Jeśli komuś gdzieś tam przyjdzie do głowy wyrwać z konkurencyjnej bandy kogoś wysoko postawionego, to wcale nie dlatego, że oni go uważają za super gościa, dzięki któremu staną się jeszcze bardziej skuteczni i szanowani w środowisku. Co to, to nie. Oni obcych traktują z pogardą i wrogością, a jedyne czego się po nich mogą spodziewać, to tylko tego, że ci im dostarczą jakichś pożytecznych informacji.

I uważam, że tu właśnie wszystko odbyło się w ten właśnie sposób. Najpierw wyrwali z PiS-u Kluzik i Poncyliusza, pozwolili im założyć ten PJN licząc na to, że być może uda się w ten sposób odciągnąć od PiS-u elektorat, a kiedy zobaczyli, że z tego gówno będzie a nie partia, może i by machnęli na to wszystko ręką, ale w swojej głupocie, postanowili się wziąć za Kluzik. Dlaczego uważam, że zrobili to w swojej głupocie? Otóż dlatego, że trzeba być kompletnym bałwanem, żeby myśleć, że akurat Jarosław Kaczyński mógłby się dzielić z kimkolwiek, a już zwłaszcza z taką Kluzik, tajemnicami, które, choćby teoretycznie, mogłyby stanowić dla tych łobuzów w jakikolwiek sposób łakomy kąsek.

A zatem moja prognoza na najbliższe tygodnie, bo chyba jednak nawet nie miesiące, wygląda następująco. Oni zapewne dziś obracają Joannę Kluzik – Rostkowską na wszystkie strony, obiecując jej w zamian za informacje, jedynkę w Rybniku, czy gdzieś w Żorach, a ona wciąż im powtarza, że no mówię wam, z niego prawdziwy wariat. No autentyczny szaleniec. Brał te tabletki, jedną po drugiej. A oni wciąż swoje: „Konkrety, Joanno. Konkrety”. A ponieważ ona nawet nie będzie im mogła opowiedzieć, jak to on kiedyś się na nią rzucił na tylnym siedzeniu pisowskiej limuzyny, wszystko skończy się tak, że gówno dostanie, a nie tę jedynkę. I skończy się cała ta historia tak, że jej do tego PO nie przyjmą nawet na członka, a jedyne na co jej pozwolą, to bezpiecznie ogłosić, że ona ma dość polityki i chce się zająć… zaraz, jak to było? Szeroko rozumianą działalnością biznesową? Tuż przy Arturze Zawiszy.

A na pocieszenie niech wie, że tej jedynki i tak by nie dostała, bo lokalni działacze Platformy prędzej przestaną ślązaczyć, niż zgodzą się oddać komuś obcemu to co zdobyli przez te parę lat służenia nowej bolszewickiej władzy.

Minął jeden tydzień, zaczyna się następny, a ja – ostatnio już zgodnie z tradycją – nie mam pojęcia, jak on się skończy. Proszę więc wszystkich o wspieranie tego bloga i z góry dziękuję za każdy dobry gest.