Popatrz, co oni zrobili z moją piosenką...

Wszystko to, co się wiąże z zapaścią polskiego państwa, a jest tak przejrzyście demonstrowane choćby przez stan przygotowań do Euro2012, każe nam patrzeć na Polskę już nie jak na kraj, który trafił w ręce głupich i niekompetentnych urzędników, lecz jak na teren, na którym różnego rodzaju mafijne szajki toczą swoje boje. Nie oszukujmy się. To wcale nie jest tak, że minister Grabarczyk okazał się durniem, którego ktoś posadził przy ministerialnym biurku, i który by najchętniej stamtąd uciekł, tylko że mu nie pozwalają. I nie jest też tak, że premier Tusk Grabarczyka by stamtąd chętnie usunął, tyle, że – ponieważ też jest durniem – jest szczerze przekonany, że Grabarczyk robi co może i lepiej mu nie przeszkadzać. Oni oczywiście tymi durniami mogą być, czemu nie, tyle że w sytuacji, która nas dziś interesuje najbardziej, stan ich umysłów jest całkowicie bez znaczenia. Przez ostatnie lat, Polska stopniowo została przejęta przez mafię i ani Grabarczyk, ani Tusk nie mają tu już nic do gadania. I jedyne co im zostało, to trzymać się foteli i prosić, byt im dać święty spokój.

Nie jestem psychologiem i na psychologii ani się nie znam, ani nie mam ambicji się znać, wiem jednak, że – pomijając jednostki psychopatyczne – człowiek ma naturalną skłonność do wyjaśniania sobie wszystkiego, co w nim budzi lęk, czy choćby mu zaledwie przeszkadza w taki sposób, by w efekcie przestać się bać, lub mieć jakąś choćby minimalną nadzieję na to, że będzie lepiej. Sam akurat uważam się za kogoś, kto wręcz histerycznie walczy o to, by zachować jakiś, niechby i zaledwie podstawowy, optymizm. A mimo to, kiedy patrzę na to, co się dzieje z Polską, nie mogę się opędzić od obaw, że to wszystko zaszło znacznie dalej, niż kiedykolwiek mogliśmy sobie pomyśleć, ale też znacznie dalej, niż jesteśmy sobie w stanie wyobrazić. Nie mogę przestać podejrzewać, że oni doprowadzili Polskę do tego miejsca, gdzie na każde z naszych ewentualnych pytań, możemy usłyszeć już tylko jedną odpowiedź: „Wolałbyś nie wiedzieć”.

Jakiś czas temu rozmyślaliśmy nad słowami Zyty Gilowskiej, jakie wypowiedziała w jednym z wywiadów, tymi mianowicie, że nie powinniśmy patrzeć na ludzi, którzy cztery lata temu przejęli w Polsce władzę, jak na ludzi złych, ale że powinniśmy brać również pod uwagę i to, że oni są zwyczajnie głupi. I, jak może niektórzy pamiętają, byłem skłonny przyjąć tę ocenę, jako zdecydowanie wartą rozważenia. Dziś sobie jednak myślę, że może być jeszcze inaczej. Oni mogą być źli i jakoś tam, na swój sposób, porządni; mogą też być głupi całkiem i głupi jeszcze nie do końca. Bardziej natomiast interesującą dziś opcją wydaje mi się być ta mianowicie, że oni przede wszystkim nie mają zupełnie nic do gadania. Jeśli są głupi, mogą nawet nie wiedzieć, że ich rola w tym wszystkim jest tak naprawdę zerowa. Jeśli nie są całkiem głupi, mogą czuć, że wszystko im wylatuje z rąk i że jest jakoś straszno. Jeśli natomiast są źli, mogą się cieszyć, że należą do gangu i że, jak trzeba będzie, to gang się nimi zaopiekuje. Tyle że znowu, ci akurat muszą być i źli i głupi. Co akurat nie jest sytuacją bardzo egzotyczną.

Mam wrażenie, że kiedyś już o tym wspominałem, ale nie zaszkodzi przypomnieć. Otóż jakiś czas temu oglądałem w telewizji dokument o historii miasta Newark w New Jersey. Dowiedziałem się z tego raportu, że kiedyś, jeszcze w latach 50 Newark, było pięknym błyskawicznie rozwijającym się miastem, które miało szanse stać się wręcz drugim Nowym Jorkiem. I kiedy wydawało się, że już nic go nie zatrzyma w drodze do sukcesu, władzę w mieście przejęły gangi. I nagle okazało się, że całe to gadanie – które my znamy z Ojca Chrzestnego, ale które przecież możemy usłyszeć z w wielu innych źródeł – o tym, że wprawdzie mafia to coś bardzo paskudnego, ale przynajmniej tacy obrotni gangsterzy są w stanie zatroszczyć się o powierzone im mienie, to bujdy i bajki. Bo fakt jest taki, że oni nie są w stanie zatroszczyć się o nic więcej, jak tylko o to, co akurat uznali za warte zachodu, a co do czego nie muszą szczególnie mocno nadwyrężać. A więc w najlepszym wypadku może tam chodzić o jakieś drobne zabójstwo, czy drobny skok na drobną kasę. O samym mieście nikt nawet nie to, że nie myślał, ale jego umysł zwyczajnie aż tak szerokiej perspektywy nie obejmował. No i wystarczyło kilka lat tego bezhołowia, jak miasto Newark trafił jasny szlag, a to co z niego ostatecznie zostało, to ruiny i buszująca po nich biała i czarna nędza.

Czy dziś Polska jest jak niegdysiejsze miasto Newark? Myślę że trochę tak, ale nawet jeśli wciąż jeszcze nie do końca, to tak czy inaczej, wydaje mi się bardzo możliwe, że jest właśnie tak jak myślę. Że oni w tej chwili już nie mają na nic wpływu. Wszystko co się dzieje, dzieje się obok nich, a oni już tylko – jak to już wcześniej opisałem – trzymają się tej rurki, starając się nie zlecieć na mordę. Przyszło mi to do głowy, parę dni temu napisałem nawet w związku z tym tekst dla Warszawskiej Gazety - w kioskach Warszawy, Lublina i Katowic już jutro - który tu opublikuję może w sobotę, lub w niedzielę, a dziś, po obejrzeniu dwóch kolejnych wieczornych programów w telewizji TVN24, siadłem nad tym tekstem, dzieląc się kolejnymi w tej kwestii refleksjami. Mówiąc o TVN-ie, mam na myśli wczorajsze ‘Czarno na białym’ i rozmowę Rymanowskiego. Zacznę od Rymanowskiego, bo sprawa jest bardzo krótka. Otóż do studia przyszli posłowie Hofman i Raś i zaczęli sobie rozmawiać o tym, o czym ostatnio rozmawia się niemal wyłącznie, a więc o drogach i stadionach. Hofman był taki jak zawsze, może nawet bardziej rumiany i zadowolony z siebie, niż zwykle, natomiast Raś mnie autentycznie przeraził. Ja dawno nie widziałem w telewizji polityka, który byłby w takiej panice. Oczywiście, to co on gadał, utrzymywało się w typowym dla Platformy standardzie, natomiast to jak on się zachowywał, przypominało ucznia na egzaminie, który wie, że za chwilę zaschnie mu tak w ustach, że nie będzie mógł już z siebie wydusić słowa, a mimo to z tego przerażenia, nie jest w stanie nawet sięgnąć po szklankę z wodą. Siedział więc ten Raś w tej swojej komicznie zapiętej na jeden guzik marynarce – co tylko potęgowało ogólny efekt – wybałuszał przerażone oczy, nieustannie oblizywał spierzchnięte wargi, nerwowo próbował przełykać ślinę, a ja już się tylko bałem, że jak tak dalej pojdzie, to on za godzinę wróci do domu i się powiesi na klamce.

Wcześniej jednak zdarzyło się coś bardziej interesującego i może też bardziej znaczącego. Otóż Tomasz Sekielski przygotował cały program na temat ludzi zamieszkujących polsko-ukraińskie pogranicze, którzy oczywiście całkowicie bezkarnie trudnią się przemytem, przewożąc przez polsko-ukraińską granicę papierosy i benzynę w jedną stronę, a kiełbasę i mięso w drugą, czym doprowadzają redaktorów TVN24 do wściekłości, a polskie państwo oczywiście kompromitują w oczach cywilizowanego świata. Akurat jak idzie o Sekielskiego, to zdążył nas on przyzwyczaić naprawdę do wszystkiego, jednak to co zobaczyłem tym razem, to był już najczystszej wody PRL, i to z czasów, gdy faktyczną stolicą państwa były Wronki. W audycji, o której dziś tak mocno sobie myślę, wszystko było warte osobnej relacji, jak choćby scena, gdy dzielni żołnierze pogranicza, najpierw na ekranie swojego noktowizora wypatrują jakieś biedaka, który z dwiema walizkami przedziera się przez nocny las, a po chwili już uzbrojeni żołnierze wyskakują z samochodu i przemytnika w pokazowy sposób, tak by TVN24, mógł elegancko wszystko pokazać, aresztują i odwożą go gdzieś, gdzie on z całą pewnością zostanie za tę kiełbasę, czy kilka paczek niebieskich elemów przykładnie ukarany. Natomiast moment, kiedy autor reportażu zachodzi do Urzędu Celnego w Przemyślu i wywala na biurko pani rzecznik Urzędu kanister z nielegalną ukraińską benzyną, i każe jej odpowiadać, czy ona wie, co to jest, i co ona planuje zrobić, żeby taki proceder więcej nie miał miejsca, to pomyślałem sobie, że to już nawet nie jest PRL, lecz zwyczajne NRD pod berlińskim murem.

Ktoś mi powie, że to nic takiego. Normalne tefaunewosko-platformowe szaleństwo, mające na celu przykrycie tego rozbójniczego łupienia, jakie jest prowadzone na Polsce od czterech już niemal lat. Otóż nie. Tu jest coś znacznie gorszego. Owszem – oni oczywiście zawsze dbają o to, by jak tylko jest konieczność, odwrócić uwagę od spraw podstawowych. Natomiast tu akurat uważam, że oni nie udają. Oni już doszli do momentu, kiedy nie muszą udawać. Oni są dziś tacy już naprawdę. Oni zachowują się tak jak się zachowują, bo to jest prawdziwa, autentyczna mafia, która nie jest w stanie znieść, kiedy widzi, że gdzieś ktoś próbuje na siebie w jakiś bardziej niekonwencjonalny sposób zarobić. Kiedyś, jeszcze w czasach gdy chodzili w glorii prawdziwych liberałów, głosili światu, że kto zaradny ten ma dobrze, a kto nie – niech zdycha. Dziś są jak komuniści, którzy zwalczali wszelkie przejawy obywatelskiej aktywności nie dlatego przecież, że uważali ją za szkodliwą, ale dlatego tylko, że święcie wierzyli, że jeśli ktoś chce robić interesy, to ma najpierw poprosić ich o zgodę, a później – zwyczajnie, jak to w mafii – dzielić się zyskami.

Oni w tej chwili już nie myślą o Polsce. Nie myślą o niej już nawet choćby tylko w ten swój szczególny pokręcony sposób, który znamy jeszcze sprzed paru lat. To z czym mamy dziś do czynienia, to już tylko z jednej strony ostra, bezwzględna i bezczelna kradzież wszystkiego, czego inni nie zdążyli jeszcze ukraść, a z drugiej złość na tych wszystkich, którzy robią wrażenie, jakby machnęli na ten cały syf ręką i postanowili zająć się sobą. Bo ich jest najwięcej. Oni świetnie wiedzą, że tych właśnie jest najwięcej. Ludzi pozornie zajętych sobą, pozornie obojętnych, pozornie zrezygnowanych. I wiedzą też, że kiedy wreszcie przyjdzie odpowiedni moment, to oni właśnie mogą stworzyć armię, która ich nie tylko zmiecie, ale najpierw zmiecie, a później powoli i systematycznie zacznie rozliczać. Trochę z czystego ludzkiego pragnienia sprawiedliwości, ale też trochę i ze zwykłej potrzeby zemsty. Ot tak. Za wszystkie mniejsze lub większe krzywdy.

"Jeśli ludzie zaczną kupować łzy, może któregoś dnia stanę się bogaty".