O tych co krążą

Nie było mnie trochę, ale, jak widać, nie ma sposobu, żebyśmy mogli choć jeden zwyczajny dzień pozostawić bez odpowiedniego komentarza. Ledwo co oddaliłem się od komputera, by świętować rocznicę ślubu, czym wprawiłem się w stan kompletnego zawieszenia, najpierw doszła do mnie informacja, że już opinia publiczna wie, co brał Kaczyński, następnie, że te przygłupy pobiegły do Benedykta na skargę na ojca Rydzyka, a dziś moje dzieci zasypały mnie kilkoma kolejnymi, równie - zgodnie z moją niedawną zapowiedzią, że w pewnych szczególnych okolicznościach, może się okazać, że co złe to dobre - wesołymi. A więc z pewnością jest o czym gadać. Ale po kolei.

Ktoś powie, że to co brał Kaczyński jest newsem na poziomie zbliżonym do tego, jaka kupę miał wczoraj jego kot, albo – jeśli już mamy przejść na poziom nie-polityczny – czy jedna pani lub jeden pan byli wczoraj w nastroju dobrym, czy nie bardzo. Ktoś tak powie, i oczywiście będzie miał rację. Jak wiemy, człowiek – o ile nie jest wyprodukowaną w Rosji maszyną, jak Donald Tusk – ma to do siebie, że go od czasu do czasu coś boli. I jeśli jest to głowa, to bierze Apap, lub Ipuprom, a jeśli go boli dusza, to bierze coś innego, co oczywiście ma swoją nazwę, tyle że ja, dzięki Bogu, żadnej z nich nie znam. To znaczy, nie znałem do niedawna. A więc do dnia, kiedy świat się dowiedział, co brał Kaczyński.

Otóż, jak poinformowali mnie dobrzy ludzie, i to, jak się zdaję, już w pierwszym dniu mojej pani Toyahowej srebrnej wycieczki, Kaczyński brał – uwaga, uwaga – Xanax i Hydroksyzynę. Co to znaczy, o czym świadczy, i co z tego wynika, do końca nikt nie wie, ale trzeba przyznać, że całość brzmi bardzo dobrze. Wiemy już bowiem, że kiedy Kartofel dowiedział się smoleńskiej zbrodni, to wziął i się zaćpał. I to nie jakąś koką czy amfą, jak to się dzieje w porządnym i szanującym się towarzystwie warszawskich adwokatów, ale – Xanaxem i Hydroksyzyną. Pięknie! Naprawdę pięknie!

Wspomniałem o dobrym towarzystwie. Nie bez powodu. Otóż to właśnie dzięki ludziom z towarzystwa, można było już na parę dni przed ujawnieniem wspomnianych rewelacji spodziewać się, że ten Xanax, Hydroksyzyna, lub coś innego, o równie wdzięcznej i równie syczącej nazwie, w końcu musi wystrzelić.

Podczas swojej wizyty u Moniki Olejnik, Ryszard Kalisz – jak ostatnio wieść gminna niesie, adwokat wybitny – z wyżyn swojego autorytetu, stwierdził, ze nie ma nic absolutnie dziwnego, a już z całą pewnością, nieprawidłowego w tym, że biegli psychiatrzy, na polecenie sądu zajmą się głową i duszą Jarosława Kaczyńskiego. Ja nie wiem, co się dzieje w głowie Ryszarda Kalisza – a przynajmniej nie na pewno – nie wiem, jakie on ma obecnie interesy, nie wiem o nim dosłownie nic, poza tym, co tak pięknie niedawno opisał Jarosław Kaczyński, kiedy wyraził podejrzenie, że Ryszard Kalisz nie może być bardziej inteligentny, niż to „widać po twarzy”. No i jeszcze czymś – że te słowa musiały Kalisza doprowadzić do autentycznej cholery. A to już jest nie byle co.

A zatem Ryszard Kalisz, twierdzący że skoro sam Jarosław Kaczyński przyznał, że po tragicznej i okrutnej śmierci swojego brata bliźniaka, bratowej i całej kupy przyjaciół, czemu w dodatku towarzyszyła jeszcze wiadomość dodatkowa, że on sam też być może znajdował się na liście do odstrzału, przez jakiś czas musiał brać środki uspokajające, to władza powinna absolutnie zbadać, czy za tym nie kryje się jakaś poważna psychiczna usterka, nas tu nie jest w stanie zainteresować. No bo co możemy mieć z tego, że będziemy dumać nad tym, co siedzi głowie tego szczególnego człowieka? Nic. Zero. To, co nas czeka, może oznaczać wyłącznie stratę czasu. No bo jeśli nawet dojdziemy do przekonania, że Kalisz to skończone bydle, albo że równie skończony matoł, to i tak satysfakcji z tego mieć żadnej nie będziemy. A gdybyśmy się tak jedynie chcieli powyzłośliwiać, to i tak Jarosława Kaczyńskiego z tym „po twarzy” nie przebijemy. A więc, jak idzie o Kalisza, niech się zapuchnie w spokoju.

Z naszego punktu widzenia o wiele ciekawsze jest zachowanie Moniki Olejnik. Otóż ona, dociskała Kalisza w sprawie postawy owego sędziego, który postanowił przebadać Jarosława Kaczyńskiego chyba przez 15 minut, i ze sposobu, w jaki ona z nim rozmawiała, wynikało jasno, że w tej sytuacji ona trzyma stronę Kaczyńskiego. A więc wciąż, do znudzenia, zadawała Kaliszowi to samo pytanie, że niby dlaczego sądy mają się zajmować stanem psychicznym polityków, na co Kalisz jej odpowiadał – również do znudzenia – że Jarosław Kaczyński jest takim samym obywatelem, jak każdy inny i podlega takim samym procedurom, i że on Olejnik zapewnia, że każdego dnia w Polsce sądy pod kątem stanu umysłu sprawdzają tysiące obywateli. I tak od nowa, od nowa i od nowa.

To co mnie w tym wszystkim uderzyło, to akurat nie to, ze Olejnik, przynajmniej pozornie, była przeciwko publicznemu badaniu stanu zdrowia psychicznego Jarosława Kaczyńskiego, bo w końcu sprawa robi wrażenie oczywistej nawet na poziomie zajmowanym przez Monikę Olejnik. Zaniepokoiło mnie natomiast to, że ona przez całe te 15 minut ani razu nie wspomniała o tym, że jedyną winą Kaczyńskiego było tu tylko to, że po śmierci tych wszystkich osob on się tak wzruszył, że potrzebował przez jakiś czas brać środki uspokajające. A więc zrobił coś, co z całą pewnością zdarzyło się każdemu z nas choćby raz w zyciu. Ona musiała z pewnością wiedzieć, że wobec tej kompletnie chorej niby to prawniczej tyrady Kalisza, te parę słów uściślenia zamknęło by całą dyskusję na cztery spusty. A jednak nawet się na ten temat nie zająknęła. Uważam wręcz, że nic by jej nie zaszkodziło zapytać Kalisza, czy jeśli ona na przykład parę razy w życiu brała środki uspokajające, to jego zdaniem jej też przysługuje sądowy psychiatra? Ale ona tu milczała. Ani jednym słowem nie powiedziała też Kaliszowi, żeby się przestał wygłupiać, bo jeśli on będzie się upierał przy swoim zdaniu, to może być pewny, że od następnego dnia jego psychiczna sytuacja może również zostać wywleczona na widok publiczny, i to jak najbardziej oficjalnie.

Pozostaje pytanie, czemu Monika Olejnik, dziennikarka o której można powiedziec wiele, ale z całą pewnością nie to, że ona sobie nie umie radzić w sytuacjach trudnych, postanowiła tę rozmowę Kaliszowi oddać praktycznie walkowerem. Odpowiedź na to pytanie może być tylko jedna. Otóż i on i ona i cała kupa ich krewnych i znajomych, to jedna szajka. Każdy z nich, a w tym towarzystwie ów słynny dziś sędzia zajmuje pozycję bardzo ważną, mają jeden cel. Zamknąć Kaczyńskiego. Pod jakimkolwiek pretekstem, choćby na chwilę. Byle by mu zrobić krzywdę. Byle by go zobaczyć jak zostaje zdjęty z tej sceny. A taka szansa, że kiedy go będą zdejmować, to wszyscy będą wiedzieli, że to nie z powodu jakiejś niepoprawnej działalności politycznej, ale z powodu zwykłego obłąkania, może się już więcej nie powtórzyć. Numer z Xanaxem i Hydroksyzyną świadczy o tym, że oni to wiedzą tak dobrze, że aż ich ta wiedza przesunęła w stronę autentycznej histerii. Bo dalej nie ma już nic. Tylko warczenie. Więc „wracają wieczorem i warczą jak psy i krążą po mieście. Włóczą się, szukając żeru; skowyczą gdy się nie nasycą”.

Lecz Ty, Panie…