Wiosenny konkurs na pożegnanie ciemności

Parę dni temu kultowy portal onet.pl z satysfakcją poinformował swoich wyznawców i mnie, że Ryszard Czarnecki zaliczył wpadkę. O wpadce Czarneckiego informacja została umieszczona wśród głównych wiadomości z kraju i ze świata wielkim tytułem, nie pozostawiającym wątpliwości, że oto Prawo i Sprawiedliwość znacznie przyspieszyło w swoim procesie staczania się na dno polityki. O co poszło? O to mianowicie, że Czarnecki zamiast „gdzie się człowiek spieszy, tam się diabeł cieszy”, powiedział, że „gdzie się człowiek cieszy, tam się diabeł cieszy”. A więc wpadka.

Pewnie do dziś cała Polska pokładałaby się ze śmiechu na okoliczność tego, że Czarnecki jest durniem, gdyby nie wielki sukces naszego Pana Prezydenta w postaci reaktywacji tak zwanego Trójkąta Weimarskiego. Reaktywacja była możliwa dzięki temu, że Lecha Kaczyńskiego udało się skutecznie sprzątnąć i nikt nam już nie przeszkadza w robieniu wrażenia w cywilizowanym świecie. Objaśnienie to zostało przekazane Narodowi wręcz jednoznacznie, zarówno przez samego Prezydenta, jego urzędników, jak i niezależne media, i dziś już każdy wie, że od czasu jak głowa polskiego państwa nie ma chronicznej sraczki i w związku z tym nie jest nieustannie w złym nastroju, zrobiło się miło i sympatycznie. Że jest miło, potwierdził nawet prezydent Sarkozy.

Otóż chodzi o to, że sukces pełnego majestatu spotkania trzech przywódców w Warszawie odrobinę ucierpiał w związku z tym, że Bronisław Komorowski i jego obsługa techniczno-dyplomatyczna dzień wcześniej najprawdopodobniej ciężko zapili, i kiedy nagle zobaczyli, że w drzwiach już czeka kanclerz Niemiec i prezydent Francji, wpadli w panikę i się posypali. Wszyscy. Zaczynając od szefa protokołu, przez pracowników technicznych, a na samym Prezydencie skończywszy. Nie wiem, jak długo cała sekwencja trwała – czy minuty, czy może godziny – ale wszystko, jak informuje mnie TVN24 zaczęło się od tego, że żołnierze trzymali nieodpowiedni sztandar, a skończyło się w taki sposób, że Bronisław Komorowski, w pierwszym momencie jak dojrzał krzesło, to nie czekając już na nikogo, rzucił się na nie jak na szklankę zsiadłego mleka i klapnął na nie swoim myśliwskim dupskiem. A więc mała niezręczność.

Oczywiście, kłopot – jak już to odpowiednio głośno podkreśliliśmy – mały, niemniej jednak na tyle widoczny, ze trzeba było przestać gadać o kompromitującej wpadce Czarneckiego i odrobinę poprzestawiać bieżący cykl propagandowy. A zatem, oczywiście informacja była, a telewizja TVN24 nawet w tej sprawie zaprosiła do studia odpowiedniego eksperta od protokołu, który po kolei wyjaśnił, jakaż to bardzo skomplikowana materia te wszystkie dyplomatyczne zawiłości. I prawdopodobnie wszystko poszłoby sprawnie, gdyby nie to, że już na sam koniec specjalista od tych wszystkich nieciekawych szczegółów najbezczelniej w świecie powiedział, że akurat jeśli idzie o to, że Komorowski usiadł zanim jego goście zdążyli się w ogóle zorientować, co się dzieje, już nie jest kwestią dyplomacji, tylko zwykłej kindersztuby. Zrobiło się więc dość niebezpiecznie, ale na szczęście pan topiarz natychmiast szybciutko wyjaśnił, że to tak bywa, że początki są trudne, a już po chwili na ekranie pojawili się specjaliści od spraw poważnych – Miecugow i ten drugi – i jestem pewien, że wspólnie z dzwoniącymi telewidzami sprawę wyprostowali.

Czy rozmawiali o Czarneckim i jego wpadce, tego nie wiem, bo – przyznaję ze wstydem – akurat nie oglądałem. Usłyszałem tylko jeden, pierwszy telefon, o tym, że ci Kaczyńscy to straszne durnie i obciachowcy. I że, jak jeszcze obok nich się kręci ten bałwan Macierewicz, to już w ogóle nie ma o czym gadać. Więc dalej jakoś zabrakło mi energii. Spodziewam się jednak, że o Czarneckim już nie było. Zbyt świeża sprawa. Już bardziej liczyłbym na niezasznurowane buty, czy brak guzika, ewentualnie tamtą odwróconą chorągiewkę sprzed lat. No ale jak mówię, nie wiem – nie widziałem. Natomiast zdążyłem zauważyć coś innego. Otóż na zaproszenie Bronisława Komorowskiego jakoś tak w maju przyjechać ma do Polski para królewska ze Szwecji.

W związku z tym wydarzeniem pragnę ogłosić konkurs na to, co tym razem zrobi nasz prezydent. Pierwsze zgłoszenia otrzymałem już wczoraj. Pani Toyahowa powiedziała, że on na pewno pocałuje Królową w rękę. Syn mój z kolei obstawia, że on się zapyta Króla, gdzie zostawił koronę i że będzie się do niego zwracał per „królu”. No i ja też postanowiłem wziąć udział w zorganizowanym przez siebie konkursie. Nie wiem, czy tak można, ale nie mogłem się powstrzymać. Oto mój typ.

Bronisław Komorowski podczas powitalnej ceremonii powie mniej więcej tak: „Witam bardzo serdecznie Waszą Wysokość i jego żonę. Bardzo nam Polakom jest miło gościć u nas prawdziwego króla i królową. Wprawdzie sami już królów nie mamy, i zamiast tego są prezydenci, tacy jak ja, ale jeszcze przecież nie tak dawno było inaczej. Zamiast królów mieliśmy pierwszych sekretarzy. Ja może opowiem, kto to był pierwszy sekretarz. To był urzędnik partii komunistycznej, który dla nas był jak król, albo dziś prezydent, czyli ja. On urzędował w specjalnym budynku, który się nazywał Komitet Centralny i rządził całym krajem. Ponieważ system komunistyczny był systemem Polsce narzuconym i część społeczeństwa, taka jak my – opozycjoniści, była przeciwko, pierwszy sekretarz wsadzał nas do więzienia, albo prześladował w inny sposób. Ja sam kiedyś siedziałem w więzieniu i pamiętam jak był ze mną w celi taki bandzior Zenek. I ten Zenek kiedyś do mnie mówi: ‘Słuchaj Bronek. Ja cię szanuję mimo że ty jesteś nie nasz. Ale wiem, że jesteś mocny chłop i kiedyś zostaniesz prezydentem’. A ja mu mówię: ‘Zenek, co ty pleciesz? To już prędzej królem. Przecież wiesz, że u nas rządzą pierwsi sekretarze, a nie prezydenci’. Na to Zenek spojrzał tak na mnie spode łba… ja mam nadzieję, że pani tłumaczka będzie umiała dobrze przetłumaczyć ten zwrot ‘spode łba’, ale na wszelki wypadek powiem, że u nas się mówi ‘spode łba’, że niby tak krzywo. Bo rozumie Wasza Wysokość… łeb, to inaczej głowa i jak ktoś patrzy spode łba, to tak ponuro i nieładnie. Więc ten Zenek spojrzał tak na mnie i powiedział: ‘Ale ty, Bronek, będziesz prezydentem i kropka. No i się spełniło. Zresztą, skoro stoję tu sobie dziś i rozmawiam z prawdziwym królem, to też jest tak jak bym i sam był królem. Więc w pewnym sensie i ja też miałem rację”.

Może być?

Możliwości jest oczywiście niezliczona liczba. Bardzo proszę czytelników tego bloga o przysyłanie propozycji. Trzy najciekawsze rozwiązania zostaną nagrodzone specjalnym podarunkiem ode mnie w postaci zdjęcia Anny Komorowskiej z moim osobistym autografem.