Grzech nie jest chorobą, a zło to nie pech

Kiedy Jarosław Kaczyński w wywiadzie dla Onetu przypomniał, jak to jeszcze przed smoleńską katastrofą, Bronisław Komorowski przez swoją małość, dziecięcą złośliwość i tępą małostkowość wysłał na ostateczną śmierć między innymi Grażynę Gęsicką i Aleksandrę Natalii Świat, jak się można było spodziewać, System podniósł wrzawę jak najbardziej adekwatną do siły owej refleksji. Mam wręcz wrażenie, że choć już oczywiście wcześniej oczywiście Kaczyński był traktowany przez mainstream jak najczarniejsza zaraza, poziom ataku po tej wypowiedzi podniósł się raptownie i już tylko pędzi w górę.

I, jak mówię, reakcja ta, choć naturalnie boli, wcale nie dziwi. Nie ma bowiem nic gorszego jak zaapelować złu do sumienia. A więc, mówiąc krótko, dotknąć tego zła palcem, a później tym palcem je przebić. A to właśnie zrobił Kaczyński. Przebił zło swoim palcem i ukazał mechanizm.

Mogło się jednocześnie wydawać, że z naszej strony słowa Jarosława Kaczyńskiego o moralnej odpowiedzialności Komorowskiego zostaną przyjęte ze zrozumieniem. W końcu, kto jak kto, ale my świetnie wiemy, że zło to nie złudzenie, nie przypadek, ani też nie żart. Zło to grzech i występek i nic go nie jest w stanie wymazać poza właśnie owym pełnym pokory przyznaniem – że zło to grzech i występek. A zatem, jeśli przez nasze zaniedbanie, nasze lenistwo, głupotę, czy nienawiść uruchomimy proces, na którego końcu jest już tylko nieszczęście, nie ma takiej możliwości, żebyśmy mogli wznieść oczy ku niebu i zawołać: „A to pech!” Pech bowiem to tylko pech, i nasze dobre chęci, czy nawet przenikliwość, nie mają tu nic do rzeczy. Dziś jednak stoimy nie wobec pecha, lecz wobec zła, które rodzi wyłącznie zło. I często o wiele szybciej i o wiele bardziej niespodziewanie, niż można było wcześniej sądzić. Gdyby Bronisław Komorowski miał albo rozum, albo sumienie – wiedziałby o czym jest mowa.

A więc sądziłem i ja, że jeśli ktoś przyjdzie do nas i przedstawi krytykę tego co Jarosław Kaczyński powiedział o małostkowości marszałka Komorowskiego, twierdząc na przykład, że w końcu nie jesteśmy w stanie oceniać świata na zasadzie co by było gdyby, i w dodatku jeszcze formułować na tej podstawie moralnych ocen, to będzie to ktoś albo skrajnie naiwny, lub nieuczciwy, ewentualnie sam grzeszny jak sto diabłów. W końcu jest oczywiste, że Kaczyński, wspominając o tamtym niskim geście Komorowskiego, nie spekulował co by było gdyby – bo tego nie wiemy i wiedzieć już nie jesteśmy w stanie – nie czynił kalkulacji, a zaledwie stwierdził fakt. Że gdyby Komorowski nie był człowiekiem złym i gnuśnym, zarówno Grazyna Gęsicka i Aleksandra Natalii Świat by żyły. Nie powiedział ani słowa więcej ponad to, że gdyby nie jego grzech, one by zapewne żyły. I to wydawało się takie oczywiste.

Dziś czytam rozmowę, jaką Wirtualna Polska przeprowadziła z Zuzanną Kurtyka, wdową po zamordowanym w Smoleńsku prezesie IPN. I otóż w pewnym momencie, zapytana o wypowiedź Jarosława Kaczyńskiego w sprawie zbrodniczej małostkowości Bronisława Komorowskiego, pani Kurtyka mówi tak:

"Faktycznie, jest w tych słowach dużo przesady. Dlatego, że w ten sposób można by zweryfikować los każdej osoby, która znalazła się tamtego dnia w tupolewie. Gdybym na przykład ciężko zachorowała, to mój mąż by nie poleciał. Pewnego fatum czasem nie da się odwrócić i trzeba się z nim pogodzić.”

A ja sobie pomyślałem, że skoro Zuzanna Kurtyka – osoba tak przecież doświadczona, a przez to nieskończenie od nas mądrzejsza – nie dostrzegła różnicy między złym losem, a dotknięciem zła, co mają powiedzieć inni? Co mają wiedzieć ci, co w ogóle nie wiedzą nic? Lub wiedzą, tylko że sami są tym złem przeżarci tak, że już tylko brną. Czego można się spodziewać po nich? W tej sytuacji, przy całym szacunku dla wszystkich tych, którym szacunek się należy, piszę te słowa i pragnę powtórzyć raz jeszcze.

Grzech nie jest pechowym zbiegiem okoliczności i też nie jest chorobą. A jeśli Bronisław Komorowski jest chory, to zdecydowanie ani na czarne serce, ani na szarą duszę, ani na brudne sumienie.