Już nie lezą. Teraz pełzną.

Muszę się przyznać do pewnego grzechu. Otóż jeszcze na samym początku roku, po obejrzeniu pierwszych dwóch wydań nowego programu Tomasza Sekielskiego pod tytułem ‘Czarno na białym’, doszedłem do przekonania, że właściciele ITI postanowili wieczorną ofertę stacji przestawić, nawet jeśli tylko pozornie, bardziej w kierunku modelu demaskatorskiego. Oczywiście wiedziałem przy tym świetnie, że za tym gestem w żadnym wypadku nie stoją szczere intencje, lecz wyłącznie jakieś ciemne kalkulacje, polegające na przykład na tym, by Tuska zastąpić przez Schetynę, lub może zmusić do odejścia Monikę Olejnik, a na jej miejsce z powrotem przyjąć Lisa, czy diabli wiedzą co jeszcze. Niestety już po paru następnych wydaniach audycji, okazało się, że ów ruch programowy miał cel wręcz odwrotny i oznaczał wyłącznie powrót do najbardziej modelowego dziennikarstwa peerelowskiego. A więc – dla mnie wstyd.

Ja wiem, że w ostatnich dniach zdecydowanie zbyt często poświęcam nasz wspólny czas na śledzenie tego, co wyprawia Tomasz Sekielski, i zdaję sobie naturalnie też przy tym sprawę z tego, że ten typ uwagi może irytować jeszcze bardziej, niż przyglądanie się obsmarkanemu rękawowi prezydenta Komorowskiego. Jest też jednak faktem, że ostatnie dni przynoszą nam tak strasznie dużo ruchów po tamtej stronie, świadczących o tym, że niechybnie szykują się nam jakieś zmiany, że trudno je lekceważyć. Ktoś powie, że czemu nie? Ileż to roboty, machnąć na ten cały syf ręką i zająć się czymś bardziej normalnym? Może i jest w tym jakaś myśl, tyle że ja jednak wciąż wierzę, że lepiej mieć na nich oko. Lepiej tego co oni wyprawiają nie przegapić. Bo kto wie, ile to jeszcze potrwa? A zatem, skoro już przyszło nam się na nich gapić i komentować te podrygi, to nie ma sposobu, by się przy tym nie upaprać.

A więc wczoraj znów rzuciłem na ten koszmar okiem i pomyślałem sobie, że nie ma sposobu, by nad tym co ujrzałem przejść do porządku dziennego. Tym razem Sekielski i jego banda wzięli się za tak zwaną Komisję Majątkową. Dla porządku, przypomnę tylko, że poszło o to, że wybrani przedstawicie polskiego Kościoła, w porozumieniu z jakąś post-peerelowska hołotą, przez minione 20 lat łupili polskie państwo na ciężkie pieniądze, no i wreszcie ten przekręt stał się tak bezczelny – albo może, przy okazji tych wałków, o kimś nagle zapomniano – że jakaś państwowa agentura położyła na wszystkim łapę i interes został zamknięty.

Ja oczywiście, jako dumny członek Kościoła, a przy okazji ktoś, kto mniej więcej się orientuje na co stać przeciętnego księdza, czy biskupa, jeśli tylko jest on odpowiednio głupi, lub chciwy, czuję z powodu tego, co się stało ciężki ból i wstyd. Tym bardziej cierpię, kiedy widzę w telewizji przemykających po jakichś korytarzach biskupów, jedną ręką ściskających wiszący na szyi krzyż, a drugą odganiających się od – swoją drogą, ani trochę od nich nie lepszych – wywiadowców. I od razu wszystkich informuję, ze nie mam zamiaru żadnego z nich usprawiedliwiać, czy tłumaczyć, natomiast nie zgodzę się na to, żeby na czele owego ruchu moralnego potępienia stali ci, którzy dotychczas zrobili wszystko, by nie dość żeby tę chorą sytuację wykreować, to jeszcze ją skutecznie zakonserwować.

Jeszcze przed laty, na tym blogu postanowiłem – narażając się oczywiście na ciężkie oskarżenia o moralną dupowatość – wystąpić przeciwko całej bandzie zakłamanych łobuzów, kiedy ci rozpętali kampanię na rzecz samooczyszczenia się Kościoła z zarzutów o współpracę z komunistycznym aparatem bezpieczeństwa. Argumentowałem, że – jakkolwiek paskudne były zachowania poszczególnych księży i biskupów wobec peerelowskiego ucisku, i jakkolwiek nędzne ich postępki dziś, już wobec stawianych im zarzutów – to nie Kościół stworzył System i to nie Kościół go zdeprawował, lecz przeciwnie, to ci, którzy dziś najwięcej krzyczą przeciwko księżom, najpierw ów System stworzyli, następnie go umocnili, i to oni ostatecznie zdeprawowali społeczeństwo, a wraz z nim – Kościół. Pisałem też, ze jest czymś absolutnie porażającym, że w sytuacji kiedy nie można zmusić do, nawet nie samooczyszczenia, ale zwykłego przyznania się do winy, ani autorów tej antynarodowej podłości, ani jej beneficjentów, wielu postanowiło – prawdopodobnie licząc na to, że Kościół będzie, jak to Kościół, głupi i naiwny – zwrócić się do biskupów, żeby to oni dali ludowi satysfakcję.

Dziś po latach ta bezczelność jest jeszcze większa i jeszcze bardziej uderzająca, niż kiedykolwiek wcześniej. Tym razem jednak nie chodzi już o PRL, lecz o III RP, i w moim odczuciu jest to skandal to dziesiątej potęgi. Od dwudziestu lat, a więc od pierwszego dnia, kiedy to post-komunistyczne elity, przy pomocy nowo-dokooptowanych zdrajców, przejęły nasz biedny kraj na wyłączną własność, i rozpoczęły nigdy wcześniej nieobserwowany proces grabienia wszystkiego, co się zgrabić uda, przerażony naród otrzymywał jedną i tę samą informację: że ma siedzieć cicho i pozwolić działać mądrzejszym od siebie. Cały podły mechanizm tego szalbierstwa oparty był na jednej zasadzie: należy brać wszystko co się nawinie pod rękę, a każdemu kto będzie w jakikolwiek sposób wobec tej sytuacji marudził, zamknąć usta przy pomocy mediów, kultury pop, a jak trzeba będzie, to i przy pomocy środków bardziej bezpośrednich. Żeby ten proces mógł się toczyć bez przeszkód, System najpierw dał ludziom coś do zabawy, następnie stworzył pod-system tak zwanych autorytetów, by wreszcie skorumpować media, politykę, kulturę, sztukę, a na końcu nawet naukę i poczuć ów piękny swąd bezkarności.

I naturalnie nie było przy tym takiej możliwości, żeby z tego planu został wyłączony Kościół. Wykorzystując bezwzględnie stare, jeszcze peerelowskie uwikłania księży i biskupów, ale też naturalną ludzką skłonność do dbania o to, by człowieka lubiano i szanowano, skorumpowano również polski Kościół. Nie trzeba być ani szczególnie czujnym ani pamiętliwym, żeby w jednej chwili przypomnieć sobie nazwiska całych dziesiątków nazwisk tak zwanych autorytetów Kościoła – bardzo często jednocześnie dawnych współpracowników Służby Bezpieczeństwa – którzy byli zawsze gotowi, by bronić parszywego Systemu przed tymi, którzy zaledwie ostrzegali i prosili o opamiętanie. I tu muszę znów zaznaczyć bardzo mocno: to nie ksiądz Tischner, nie ksiądz Sowa, nie biskup Pieronek, nie arcybiskup Życiński, nawet nie tzw. ludzie Kościoła w osobie Szymona Hołowni, stworzyli System. To System stworzył ich. Przy aplauzie mediów, kultury pop i części społeczeństwa. To wreszcie nie oni – i tu przechodzę do spraw jak najbardziej bieżących – zwrócili się do Systemu, żeby im pozwolił się utuczyć na zagrabionym Kościołowi majątku. To System przyszedł do nich i pokazał, jakie ich czekają przyjemności, jeśli nie zgodzą się uznać przywódczej roli różnych generałów i mecenasów.

Siedzę sobie wczoraj przed telewizorem i patrzę cały osłupiały, jak telewizja TVN24 rozprawia się z Kościołem za jego chciwość i zdradę ideałów. A to co mnie poraża najbardziej, to ten nieszczęsny Sekielski, który – zupełnie jakby zwariował – mówiąc o tym jakimś mecenasie Piotrze Cośtam, w jakimś beznadziejnym zaplątaniu, wciąż powtarza: „były esbek, były esbek, były esbek, były esbek…”. Co to – przepraszam – do kurwy nędzy ma znaczyć???? A od kiedy to TVN-owi przeszkadzają byli esbecy???? Każdy średnio inteligentny człowiek wie, że z każdej złotówki jaką Walter z rodziną i z kumplami zarobili przez minione dwadzieścia lat, muszą się oni wszyscy rozliczyć wobec byłych esbeków i obecnych generałów i lejtnantów, a tu nagle się okazuje, że oni nie potrafią zmieść myśli, że jeden z ich kolesi to były esbek. I pokładają się ze śmiechu, że biedni księża, na których oni tego mądralę wypuścili, dali się mu uwieść. I aż się turlają po tym zagnojonym studio, nie mogąc się nadziwić, jak to się stało, że tylu niby porządnych ludzi, połasiło się na ich pieniądze.

Siedzę sobie wczoraj przed telewizorem i patrzę osłupiały jak jakaś walterowska lala ściga po jakiś korytarzach jakiegoś generała, którego odpowiednio wcześniej jej szefowie odziali, nakarmili i dali mu zajęcie, i woła za nim: „Panie generale, panie generale, a czemu pan coś tam coś tam?” I oczywiście wszyscy – włącznie z zaczajonym w studio Sekielskim – świetnie wiedzą, że wszystko jest odpowiednio zabezpieczone, bo przecież on jej nie powie, żeby po odpowiedź zgłosiła się do swojego szefa. Bo każdy chce żyć. Zwłaszcza gdy to życie jest takie fajne. A na tle tej żenady cały czas widzimy jakieś biednego księdza Nowoka i nieco dalej biskupa Liberę – zaszczutych kompletnie, i zero z tego wszystkiego rozumiejących – których jedyną winą było to, że głupio uwierzyli, że nowe czasy wymagają nowego podejścia, a których TVN pokazuje nam, jako tych, w których możemy sobie bezkarnie i do woli porzucać kamieniami.

Jest jednak coś jeszcze, co uważam, że jest nie dość że znacznie ważniejsze od tego cyrku to znacznie bardziej interesujące. Otóż, jak pewnie wielu z nas zauważyło, od pewnego czasu zapanował w publicznej domenie zwyczaj przeprowadzania rozmów z ludźmi, którzy mają jakieś ciekawe informacje, ale w taki sposób, że albo nie widać ich twarzy, albo ich głosy są zniekształcone, albo ewentualnie sama rozmowa jest przeprowadzana w jakimś zakazanym miejscu, gdzie nikt nigdy nie zagląda. A wszystko to dla tak zwanego bezpieczeństwa świadków. Słuchamy więc tych ludzi z komputerowo zmienionym głosem, lub z zamazaną twarzą i aż drżymy z emocji, że oto pojawił się ktoś, kto „zgodził się mówić”, tyle że musi uważać, żeby ktoś go zwyczajnie za to co on gada nie zabił. Podobnie też było wczoraj u Sekielskiego. Żeby pogadać na temat tych księży, biskupów i ich procederu, z człowiekiem, który przez całe lata w owym biznesie siedział po uszy, Sekielski udał się do jakieś starej kotłowni, czyli elektrowni, i tam dopiero – z zachowaniem wszelkich środków ostrożności – z tym człowiekiem pogadał.

A ja bym bardzo chciał, żeby swój następny program, gdzie oczywiście nikt nie udaje, że białe jest czarne, a czarne jest białe, nadawany przez stację, gdzie cała prawdą jest nadawana przez całą dobę, redaktor Sekielski poświecił wyjaśnieniu takiej oto kwestii: jak to jest, że ci ludzie się boją? Czego oni się mianowicie boją? A cóż to takiego niebezpiecznego się na nich czai w kraju, jak wszyscy wiemy, praworządnym i demokratycznym? Co się do cholery dzieje? To polskie państwo nie jest w stanie zapewnić bezpieczeństwa ludziom, kotrzy byli świadkami przestępstwa? Czyżby było tak, że wszyscy żyjemy w jakiejś mafijnej atmosferze, gdzie w każdej chwili można oberwać nożem pod żebro, dostać kule w łeb, zostać powieszonym w celi… albo wbić się samolotem w jakieś drzewo? Niech no mi to prezes Walter wyjaśni, czego to ja się mam tu bać? I niech mi tylko nie mówi, że najbardziej powinienem uważać na biskupa Liberę. Bo wówczas pomyślę sobie, że to jednak on osobiście się na mnie czai.