Gdy wstyd boli bardziej niż samotność

Przydarzyła mi się ostatnio bardzo znamienna i w gruncie rzeczy niemiła – by wręcz nie powiedzieć, okropna – rzecz. Otóż siedziałem sobie z panią Toyahową przed telewizorem i nagle na pasku zobaczyłem informację, że jakiś przedstawiciel naszego Kościoła powiedział, że on się absolutnie nie zgadza na to, żeby rocznica tragedii smoleńskiej była wykorzystywana politycznie, czy jakoś tak. Jakkolwiek zdanie to oznaczało dokładnie tyle, co oznaczało, a więc bardziej świadczyło o sytuacji Kościoła i Jego pasterzy, niż o czymś bardziej merytorycznym, zwróciłem na tę informację uwagę i nie mogłem już przestać o niej myśleć.

W końcu zwróciłem się do Toyahowej i mówię: „Ktoś z Kościoła powiedział, że on sobie nie życzy, żeby rocznicę katastrofy wykorzystywać politycznie?” Toyahowa na to pyta: „Kto?” „Nie wiem” – mówię. „Jakiś ksiądz. Pewnie ten ich rzecznik.. Necek. Czy Nycek.”

Siedzimy więc dalej. Ja łypię na ekran, żeby przyłapać tę dziwną – choć przecież wcale nie aż tak bardzo – informację i wreszcie jest. „Prymas” – mówię do mojej żony. To powiedział Prymas. I wtedy Toyahowa mnie pyta: „Ale zaraz… Kto w końcu jest tym prymasem?” I wtedy i ja się zorientowałem, że właściwie nie pamiętam, kto jest naszym prymasem. Wiedziałem tylko, że oczywiście nie Wyszyński i oczywiście już też nie Glemp. Ale wciąż myślę – kto jest dziś naszym Prymasem? Myślę, myślę, a Toyahowa czeka i czeka. W końcu mówię: „Nycz chyba”. Na to Toyahowa: „Nycz? Chyba nie”. A więc siedzimy dalej i wiedząc, że Prymasem Polski z całą pewnością nie jest już Stefan Kardynał Wyszyński, ani też już nawet Glemp, czujemy, jak ogarnia nas panika. No bo to się nam zdarzyło pierwszy raz w naszym biednym życiu. Żeby nie mieć pojęcia, czy Prymasem jest Necek, czy Nycz, czy może jeszcze ktoś. A razem z tą paniką pojawia się żal.

W końcu mówię: „A może Kowalczyk?” Toyahowa zniecierpliwiona sprawdziła w Sieci i okazało się że faktycznie Kowalczyk. To Kowalczyk. Arcybiskup Józef Kowalczyk – Prymas Polski powiedział, że on sobie nie życzy, żeby smoleński mord wykorzystywać politycznie. Że on się za tych pomordowanych pomodli i sprawa będzie załatwiona. Znaczy, on o mordzie i pomordowanych nie wspominał, bo – jak rozumiem – też konsekwentnie nie chce wykorzystywać tej zbrodni politycznie. On to powiedział, a my zostaliśmy z naszym żalem, bólem, wstydem i naszą samotnością.

Dlaczego wstydem – wiadomo. W końcu jakoś głupio i niezręcznie nie wiedzieć, jak się nazywa Prymas Polski. To wstyd okropny. Natomiast jeśli idzie o ten żal, ból, a już zwłaszcza samotność, to może niech tę kwestię nam spróbuje wyjaśnić któryś z kapłanów naszego Kościoła. Nawet nie musi to być ktoś tak ważny, jak arcybiskup Kowalczyk. Niech to będzie któryś z kardynałów – Dziwisz, względnie Nycz. Ale przecież nawet niekoniecznie muszą to być oni. W końcu tylu ich jest. Telewizja pokazuje ich nieustannie. Na pytanie, dlaczego tacy ludzie jak ja, czują dziś ból i samotność może nam odpowiedzieć choćby ktoś taki jak mój biskup Damian Zimoń, czy biskup naszej przyjaciółki Latinitas, którego nazwiska jakoś też zapomniałem. Co robić? Stary już jestem.

Krótki strasznie ten tekst. Ale nie może być dłuższy, bo tu nie ma o czym gadać. Tu można wyłącznie drżeć. Dużo bowiem złego zdarzyło się w ostatnich latach w Polsce. A ukoronowaniem tego zła stał się ten przykry smoleński wypadek. Mam nadzieję, że te ostatnie słowa bardzo przypadły do gustu Prymasowi. Przykry smoleński wypadek. W końcu, jako dumnemu członkowi Kościoła, zależy mi bardzo, żeby On, w osobach Jego pasterzy, był ze mnie zadowolony.