O zbrodni bezwstydnej

Parę razy ostatnio przyszło mi siebie i innych zadręczać pewnym bardzo szczególnym rodzajem zakłamania. Przejawia się ono systematycznie w wykpiwaniu przez System i jego przeróżne agendy czegoś, co powszechnie nazywa się ‘spiskową teorią dziejów’. Mówiąc o owej spiskowej teorii, mam na myśli nie mniej ni więcej, tylko to, jest na co dzień obecne w naszych myślach i rozmowach, gdy tylko zaczniemy się pochylać nad Polską i sytuacją, do jakiej została ona w ostatnich, powiedzmy, dwudziestu latach doprowadzona. Mówiąc natomiast o zakłamaniu, patrzę na tę bezczelność z jaką pokazuje się nam jednocześnie, jak to ta sama Polska jest opleciona niezbadaną pajęczyną ciemnych interesów ludzi, dla których nie liczy się ani jedna, ani druga, ani trzecia, ani tak naprawdę jakakolwiek władza. Pokazuje się nam to wszystko i z uniesionym w górę palcem, ostrzega się nas, byśmy uważali na każdy nasz ruch, każda myśl, każde słowo. Bo każda chwila może przynieść cios, spod którego się nie podniesiemy.

Mogliśmy ten proceder obserwować przez kilka ostatnich lat choćby w odniesieniu do tego, co swego czasu spotkało rodzinę Olewników. Według wszelkich obowiązujących teorii, Polska jest nowoczesnym, rozwijającym się europejskim krajem, w którym wszystkie służby sa pod pełną kontrolą sprawnego państwa, a której pozycja pozwala jej choćby pouczać co do standardów sąsiednią Białoruś. Oczywiście, to tu to tam, napotykamy na pewne trudności, które jednak natychmiast są opisywane przez czujne media i sukcesywnie regulowane przez odpowiednich urzędników, lub jak trzeba, to i nawet przez rząd. Nie ma więc najmniejszego powodu, by się jakoś bardziej niepokoić, a tym bardziej by traktować poważnie, lub wręcz tolerować, kasandryczne uwagi różnych tropicieli spisków. Tymczasem nie ma praktycznie tygodnia, by niemal równocześnie z tym przekazem pojawiał się inny: że oto gdzieś ktoś w niewyjaśnionych okolicznościach wpadł pod rozpędzonego TIR-a, albo się powiesił w celi, albo wreszcie chce nam powiedzieć parę słów, tyle że z jednym zastrzeżeniem – że jego twarz, głos i miejsce pobytu zostaną skutecznie ukryte. Bo strach jest taki, że ani pan policjant, ani pan prokurator, ani pani sędzia, ani nawet pan prezydent nie są w stanie się wobec niego zachować.

I to właśnie jest owo zakłamanie i owa bezczelność, która mi nie daje spokoju, bo ten rodzaj dysonansu właściwie jest już niemal tożsamy z tym, co nam opisał Orwell w swojej słynnej powieści. Gdzie wszystko jest piękne, prawdziwe i z jasną przyszłością, a jakiekolwiek plotki o tym, że istnieje jakakolwiek druga, równie realna, przestrzeń są bzdurą w ustach jakichś niezrównoważonych wariatów. Tyle że przy okazji z każdej strony temu czystemu obrazowi towarzyszy jedna stała zapowiedź: I dziś, tak jak wczoraj, nie zaśniesz w spokoju. Ciężko to znieść.

I w tym wszystkim, zupełnie niepostrzeżenie, pojawiło się coś, wprawdzie nie tak oczywistego i nie tak barwnego, ale pod pewnymi względami może jeszcze bardziej skandalicznego. Kiedy ukazał się nowy tygodnik wydawany prze grupę skumplowanych ze sobą redaktorów Rzeczpospolitej, ze względów w które tu nie mam ochoty wchodzić, a które już wyjaśniłem na swoim blogu, nie znalazłem najmniejszego powodu, żeby kupować to pismo, ani nawet czytać zamieszczane tam teksty. I oto wczoraj nagle, oczywiście przez Internet – niedługo wszystko będzie do nas dochodziło przez Internet – dowiedziałem się, że ktoś z nich przeprowadził wywiad z Grzegorzem Schetyną i podczas owej rozmowy doszło do następującej wymiany. Najpierw Schetyna zakomunikował, że jego zdaniem polityczna mobilizacja po stronie elektoratu Platformy – czy może lepiej, przeciwników PiS-u – uległa wyraźnemu osłabieniu, a za moment, na pytanie naszych wywiadowców, czy to znaczy, że trzeba będzie odnowić wojnę, odpowiedział szczerze jak dziecko, że wojna już nie wystarczy. Dokładne słowa Schetyny zabrzmiały następująco: „Dziś się nie uda. Wojna to za mało, by znowu wygrać.”

Oczywiście – i to jest jeden z powodów, dla którego wolę czytać cokolwiek, niż wydawać jakieś złotówki na projekty z gruntu fałszywe – dziennikarze tygodnika Rzeczypospolitej, ani nie pociągnęli tego tematu, ani, co gorsze, nawet prawdopodobnie nie zwrócili uwagi na to, że w ogóle cokolwiek ciekawego się stało. Myślę sobie, że za tym nie stoi zła wola, lecz zwykłe i stare jak świat zjawisko, polegające na tym, że człowiek przyzwyczaja się do zła i po pewnym czasie nawet zaczyna je traktować jako część uznanej rzeczywistości. Panowie redaktorzy świetnie wiedzą, że degenerująca, i, w efekcie, tak naprawdę rujnująca nasze życie publiczne – zwał jak zwał – wojna czy nienawiść, to część bardzo starannie zaplanowanej politycznej akcji promocyjnej na rzecz Platformy Obywatelskiej. Oni doskonale zdają sobie sprawę z tego, że całe to popularne gadanie o tym, że to PiS rozpoczął tę wojnę, to propagandowe kłamstwo na rzecz utrzymania władzy, i że za niechęć, jaką jest kierowana z poważnej strony społeczeństwa przeciwko Jarosławowi Kaczyńskiemu, a wcześniej jeszcze przeciwko jego bratu, odpowiadają ludzie wspierający Platformę od tak zwanej strony eksperckiej. Wiedzą, że to nieprawda, że – jak to bardzo zabawnie definiują reżimowi komentatorzy – bez PiS-u Platforma by nie istniała, natomiast prawdą jest, że Platforma by nie istniała bez tego kłamstwa. I wreszcie, że bez tego kłamstwa, dziś żyłby nie tylko Lech Kaczyński, ale wielu innych biednych, Bogu ducha winnych ludzi.

Dlaczego więc tego nie mówią? Dlaczego nie biją w dzwony? Dlaczego wreszcie, w ramach swoich zwykłych dziennikarskich obowiązków, nie zapytają Grzegorza Schetyny, o jakiej to on wojnie mówi, i w jaki sposób ta wojna nagle miała przez tyle lat służyć jego kolegom i jego politycznej karierze? Ktoś powie, że za tym stoi ich perfidia i uwikłania. Że oni nigdy nie powiedzą więcej niż można. Z tym jednak się nie zgodzę. Oni nie są złośliwymi kłamcami. Uważam że za tym, tak jak wcześniej napisałem, nie stoi jakaś parszywa natura tych ludzi, lecz zalediwe lenistwo, głupota i przyzwyczajenie.

Problem natomiast z nami pozostaje. Otóż, jak się dowiadujemy, Grzegorz Schetyna praktycznie oficjalnie przyznaje, że upadek, do którego zostało doprowadzone polskie społeczeństwo, a który przejawia się już nawet nie tylko w tym, że giną ludzie, ale że podzielone są rodziny, że dzieci źle myślą o swoich rodzicach, rodzice o dzieciach, brat o bracie, że ludzie nie są w stanie ze sobą normalnie rozmawiać, to zaplanowana na rzecz politycznej kampanii akcja. Grzegorz Schetyna, człowiek który był przy tej tak naprawdę zbrodni od początku, mówi zupełnie otwarcie, że on i jego koledzy odnieśli polityczny, osobisty i zawodowy sukces dzięki wojnie i dzięki nienawiści. Wojnie przeciwko społeczeństwu i nienawiści do zwykłych, mieszkających obok na ludzi.

Oczywiście, wielu z nas – nie tylko paru pokręconych moralnie dziennikarzy – świetnie sobie zawsze z tego faktu zdawało sprawę. Wiedzieliśmy, że ani Lech Kaczyński, ani Jarosław Kaczyński, ani Beata Kempa, ani Zbigniew Ziobro, Joachim Brudziński – można wymieniać w nieskończoność, nie zapominając też o tych, którym winy zostały już darowane – ale też Prawo i Sprawiedliwość jako partia i ludzie ją wspierający, nie są intruzami, których prawa należy maksymalnie ograniczyć, a jeśli się to nie uda, to stworzyć wokół nich taką atmosferę szyderstwa i pogardy, która ich ostatecznie publicznie zabije. Wiedzieliśmy, że to jest tylko czarny plan, w którym nic się nie liczy. Ani człowiek, ani rodzina, ani życie, ani nawet państwo. Tylko władza. Wiedzieliśmy to i nad tym płakaliśmy. A kiedy z przeciwnej strony dochodziła do nas wciąż ta sama informacja, że ich ręce i sumienia są czyste, że tak naprawdę oni się bronią przed bezwzględną nienawiścią, i starają się budować wspólne dobro, pozostawaliśmy już tylko ze swoją porażoną bezradnością.

I oto dziś przychodzi do nas Grzegorz Schetyna i rzuca nam wręcz od niechcenia, jak jakiś nicnieznaczący ochłap, informację, że tak, owszem, to była wojna, którą oni skutecznie prowadzili przez lata, ale niestety ostatnio coś się zaczyna kruszyć. I jemu też naturalnie – prawdopodobnie tak samo jak dziennikarzom ze stajni Lisickiego – nawet do głowy nie przyjdzie, że on kładzie głowę pod topór. Mówię „prawdopodobnie”, bo jest jeszcze jedna możliwość: on jest tak głupi i bezczelny, że doszedł do wniosku, że można gadać wszystko i że papier to wszystko świetnie wchłonie. Lub jeszcze coś: On wie, że to co mówi, jest głupie i bezczelne, ale jest już do tego stopnia zaczadzony tą pogardą do człowieka, że już się nawet nie zastanawia nad słowami.

Oczywiście Karnowscy – w końcu jednak musiało paść to nazwisko – wiedzą tyle ile wiedzą, myślą tyle ile myślą i przejmują się tyle ile się przejmują, ale my wciąż stoimy. I wszystko słyszymy, wszystko widzimy i nie zapominamy jednego słowa i jednego gestu. I nie będziemy udawać, że jest lekko. Że ta agresja nas nie dotyka i że do wszystkiego zdążyliśmy się przyzwyczaić. Nie będziemy twierdzić, że to iż Grzegorz Schetyna tak otwarcie i nie do końca zrozumiale, przyznał się do tego, że jego środowisko polityczne, jedynie dla utrzymania władzy, przez minione 5 lat doprowadziło Polskę do moralnego koszmaru, nas cieszy. Ta satysfakcja wcale nie jest ciepła i miękka w dotyku. Wręcz przeciwnie – jest szorstka i zimna jak śmierć. Stoimy na samym środku kompletnie zrujnowanego społeczeństwa, otoczeni całą sforą obłąkanych, plujących nienawiścią nieszczęśników, których tak naprawdę jedyną winą było to, że dali się tak naiwnie nabrać bandzie ruskich kanciarzy. A w tym nie ma nic satysfakcjonującego. Nawet jeśli już wiemy na pewno, że od początku znaliśmy prawdę.

Natomiast z tego co się stało, mamy co najmniej trzy oczywiste korzyści. Ta bezczelność będzie jeszcze długo podtrzymywać nasz gniew, a on nam z całą pewnością jeszcze nie raz się przyda. Również dobrze jest wiedzieć, że oni słabną. Zarówno fizycznie jak i moralnie. No i trzecia rzecz: Pogłoski, jakie kiedyś wokół nas krążyły, a następnie jakoś zostały przez nowe czasy przykryte szarym kurzem, że nienawiść jest nienaturalna, a więc człowiekowi obca, a więc skazana na ostateczną klęskę, były jak najbardziej prawdziwe. Zgodne z prawdą. Nienawiść naprawdę jest nędzna i bezużyteczna. I dla tej wiedzy, warto było nawet przeczytać wywiad braci Karnowskich z Grzegorzem Schetyną w tygodniku Uważam Rze.

Tekst został wcześniej opublikowany w Warszawskiej Gazecie.