Dyskretny urok nowoczesności

Od paru dni, a więc od momentu kiedy to Jarosław Kaczyński założył bloga, cała Polska napełniona jest szokiem. Dlaczego? No właśnie dlatego. Szok jest oczywiście do pewnego stopnia zrozumiały. Choćby przez to, że Jarosław Kaczyński jest starszym panem, który dotychczas – pomijając swoje obowiązki – lubił głownie siedzieć w domu i czytać książki. Zapisane na papierze, a nie przetworzone cyfrowo na ekranie komputera. Przywiązanie Jarosława Kaczyńskiego do tego, co ludzie tacy jak my nazywają tradycją obejmowało wiele sfer. Weźmy na przykład taki samochód. On zdecydowanie, zamiast jeździć samodzielnie, zawsze wołał, żeby go wożono. Żeby z kimś porozmawiać, wolał zawsze kontakt osobisty, jeśli tego kontaktu nie było, od skejpa wolał telefon, a skoro już telefon, to zwykły, z kablem przyczepionym do ściany, a nie z Internetem w środku i wypasionym wyświetlaczem. Kiedy płaci w sklepie, to zapewne woli mieć w ręce coś bardziej realnego niż kawałek plastiku, a kiedy wchodzi do domu, to w ręku ma zwykły metalowy klucz, a nie coś co mu piszczy jeśli wsadzi to do szpary niewłaściwym końcem.

Stanowisko Jarosława Kaczyńskiego było mi zawsze bliskie, i to nawet nie przede wszystkim dlatego, że jak idzie o komputer, to sam umiem tylko pisać na tej klawiaturze, a to co napiszę wysyłać dalej, samochodu nie prowadzę, a numeru gadu-gadu nigdy, nawet przez krótki moment nie posiadałem. Podobnie, kiedy mam mieszkać w hotelu, i w recepcji dają mi tzw. klucz elektroniczny – wpadam w panikę. Do Jarosława Kaczyńskiego czuję nieskończoną sympatię dlatego, że pod wieloma względami on jest dla mnie strażnikiem czegoś, co za chwilę odejdzie na zawsze, a ja tego stracić nie chcę.

Wspomniane zamieszanie, jakie ogarnęło Polskę na wieść o tym, że Jarosław Kaczyński założył blog, idzie w dwóch kierunkach. Część zainteresowanych pokłada się ze śmiechu, że oto ten nieudacznik będzie teraz udawał internautę, a pozostali życzliwie mu kibicują, mając nadzieję, że uda mu się znaleźć czas na to, by zobaczyć, że to nie dość że nie jest wcale takie skomplikowane, to może być bardzo przydatne. Jest czymś bardzo zajmującym obserwowanie ruchów między tymi dwiema grupami. Jest bardzo ciekawe patrzeć, jak w obliczu tego wydarzenia spadają przeróżne maski i w jaki sposób definiują się pewne postawy.

Każdy z nas ma w życiu doświadczenie związane z kimś – najczęściej członkiem rodziny – kto z jakiegoś powodu nie chce się czegoś nowego nauczyć. Albo trzeba mu pomagać zainstalować telewizor, albo zaprogramować kuchenne radio, albo nagrać w telefonie wiadomość, czy wreszcie pomóc wykonać przelew przez Internet. Ja na przykład mam znajomego, którego żona wprawdzie prowadzi samochód, ale na stacji benzynowej jest bezradna i zawsze do niego dzwoni, żeby się go zapytać co ona ma przycisnąć i kiedy. On się naturalnie z tego powodu złości, ale wydaje mi się, ze ktoś kto patrzy na całą sytuację z boku, potrafi się w tym momencie życzliwie uśmiechnąć. Zwłaszcza gdy wie, że ta pani to bardzo miła osoba, życzliwa i poza tym wcale nie głupia.

Do czego zmierzam? Do tego mianowicie, by zadeklarować, że jeśli mam kogokolwiek oceniać na poziomie emocjonalnym, to zdecydowanie mam więcej szacunku do ludzi, którzy widząc jak ta kobieta gapi się w ten licznik na stacji benzynowej, czują do niej bardziej sympatię, niż nienawiść. Powiem więcej. Ludzi, którzy się na nią złoszczą, bardzo, ale to bardzo, nie lubię. Natomiast ludzi, którzy z niej szydzą – nienawidzę. Ja wiem, że za tymi moimi emocjami stoi coś pewnie bardzo niepoważnego, ale tak mam i zupełnie jest mi z tym dobrze.

A zatem, kiedy piszę ten tekst, muszę powiedzieć, że tak naprawdę wcale mi nie chodzi ani o samego Jarosława Kaczyńskiego, ani o moje własne przywiązanie do tradycyjnego porządku. Kiedy piszę ten tekst, mam na oku głównie ludzi, którzy tak bardzo się zachłysnęli tzw. postępem, że tym swoim zachłyśnięciem nas terroryzują. Ja nie mam nic przeciwko komuś, kto odkrył w sobie fascynację nowoczesnością i świetnie sobie w nowoczesnym świecie radząc, korzysta z jego zdobyczy do woli. Ja potępiam tych, którzy to, że stali się częścią tego świata, odbierają jako swój wielki sukces, i jednocześnie czują pogardę do tych, co wolą pozostać z tamtej strony.

W ostatnich dniach, kiedy Jarosław Kaczyński próbuje się włączyć w tak zwane blogowanie, a więc dał sobie powiedzieć, że może warto na starość się przełamać i spróbować czegoś co z pewnością nie jest trudne – bo nie może być trudne coś co jest dostępne nawet dla bandy skończonych idiotów – a niesie ze sobą bardzo dużo przyjemności i pożytku, czuję do niego samą czystą sympatię. Natomiast kiedy taki Marek Migalski, czy Radek Sikorski szydzą z niego, jednocześnie się tak żenująco nadymając, to myślę sobie, ze by było fajnie, gdyby stało się coś takiego, że któregoś dnia, kiedy któryś z nich uruchomi swojego laptopa, to ten laptop im z kolei uruchomi dziesiątki tysięcy pedofilskich stron internetowych, które się natychmiast tam skutecznie zainstalują, na ich skrzynki mailowe zaczną przychodzić setki ofert dziennie od tajlandzkich gangów handlujących dziećmi, i w tym samym momencie system wygeneruje odpowiedzi na te maile z finansową ofertą, na ich komórki zaczną przychodzić obce, choć bardzo jednoznacznie brzmiące esemesy, z ich kont zaczną automatycznie wychodzić odpowiednie przelewy, i wreszcie któregoś dnia w ich ogródku pojawi się paru wybiedzonych skośnookich chłopców.

I chciałem się tu bardzo solidnie zastrzec, że wcale mi nie chodzi o to, żeby im narobić kłopotu i sprawić jakąkolwiek przykrość. Mam na sercu wyłącznie to, by wreszcie jeden i drugi mogli w pełni docenić potęgę nowoczesnej techniki. I jednocześnie przestali rechotać. Bo ten rechot potrafi być naprawdę irytujący.