Epitafium dla ciemności

Miniony tydzień, oprócz zwykłych, bieżących wydarzeń, przyniósł nam niezwykle wyrazistą demonstrację tego, co niektórzy z nas nazywają formowaniem i karmieniem opinii publicznej. W niedzielę, do Szkła Kontaktowego zadzwonił jakiś pan Wojtek, czy Jurek z Bydgoszczy, czy Bielska Białej i zaczął snuć opowieść o dwóch braciach, z których jeden był prezydentem, a drugi politycznym przywódcą, i jak to jeden z nich – ów polityk – któregoś dnia uznał, że jego ukochany brat jest w stanie kompromitującego upadku i żeby ratować go przynajmniej wobec historii… W tym momencie prowadzący program ową fascynującą wypowiedź przerwał, chytrze mrugając do kamery, że on dalszy ciąg zna i uważa, że może lepiej nic już nie mówić.

Kiedy pewna szczególna część społeczeństwa na parę dni zamarła, z jednej strony w oczekiwaniu na dalszy ciąg, a z drugiej w tym niezwykłym napięciu, jakie daje możliwość prowadzenia prywatnego śledztwa w sprawie tyle istotnej co fascynującej, odezwał się reżyser filmowy Kazimierz Kutz, i w tej samej telewizji, tym razem w programie Moniki Olejnik, też opowiedział historię, lub raczej zacytował swojego przyjaciela, pisarza Jerzego Pilcha, który opowiedział historię, opartą na wypowiedzi pewnego wiejskiego mędrca. Otóż początek był taki jak ten z niedzielnego Szkła Kontaktowego, natomiast reszta wyglądała tak, że ów brat-polityk uznał, że lepszy trup-bohater niż żywa niezguła i… I tu też nastąpiła pewna napięcia cisza. Natomiast jak najbardziej został tym razem zapowiedziany finał. Podobno ma on zostać ogłoszony oficjalnie i bardzo publicznie razem z raportem komisji Jerzego Millera w sprawie katastrofy Smoleńskiej. A interesujący nas szczegół – jak już dziś huczy cała Polska – ma się znaleźć w zapisie rozmowy ostatniej rozmowy braci Kaczyńskich. To właśnie w jej trakcie miała zostać podjęta decyzja odnośnie tego, jak z żywej niezguły zrobić martwego bohatera.

Jak mówię, dziś na ten temat huczy już cała Polska. I, naturalnie, tak jak się można było spodziewać, część opinii publicznej aż przebiera nogami z emocji, co to będzie, kiedy wreszcie opadnie ta mgła i wyjdzie na wierzch najbardziej mięsiste mięso, a druga zamiera w przerażeniu przed kolejną falą kłamstw, pomówień i najbardziej nieludzkiej agresji. Bo choć naprawdę można by było sądzić, że wszystko już było, że mieliśmy okazję poznać zło w stanie nawet nie czystym, ale wręcz odartym ze skóry, że nie ma już takiej podłości, która by nas potrafiła jakoś szczególnie poruszyć – wydaje się, że to zło może mieć w zanadrzu – już na samo pożegnanie – coś bardzo szczególnego.

Oni więc aż rumienią się z podniecenia, a my stoimy jak wmurowani i najzwyczajniej w świecie drżymy. Nie ze strachu, ale z czystej ludzkiej pokory wobec tajemnicy. I znów – jesteśmy my i oni. I znów pojawia się pytanie o szanse i o nadzieje. Otóż myślę sobie, że moje wcześniejsze podejrzenia, że to co się dzieje Królestwie Ciemności, to prawdziwy koniec, to nie złudzenia, nie marzenia, ale stwierdzenie faktu. Tam już nie ma nic. Tylko strach i całkowita desperacja. Bo jeśli rzeczywiście, któryś z najbliższych tygodni przyniesie rewelacje na ten jeden temat, że jeden brat drugiemu bratu powiedział: „Macie lądować”, i że to jest zapisane na jakichś taśmach, to nie ma takiej siły, która by była w stanie nam wyjaśnić, skąd te taśmy się wzięły, i według jakich cywilizowanych zasad one zostały stworzone. No i najważniejsze, kim jest człowiek, który tej rozmowie miał się przysłuchiwać?

A więc tu, po tej stronie, wybuchnie burza, jakiej świat nie widział, natomiast my… co my? Na nas już System dawno przestał liczyć. I liczyć już nigdy móc nie będzie. Bo my jesteśmy nie z tego świata. My jesteśmy ciemni, nieufni, podejrzliwi… i bardzo wierni. Więc i tak już na zawsze pozostaniemy tu, gdzie jesteśmy. W tym przekonaniu, że dopiero pełne rozstrzygnięcie przyniesie ukojenie. A że gdzieś ktoś odgrywa jakieś taśmy? Cóż nam po nich?

Tekst wcześniej ukazał się na solidarnych2010.pl