O gazetach i środowiskach. Nie tylko warszawskich.

Jak niektórzy pewnie zechcieli zauważyć, raz w tygodniu pojawia się tu, z odpowiednią adnotacją, notka, która wcześniej została opublikowana w Warszawskiej Gazecie. Stanowi to wynik umowy, jaką mam z redaktorem naczelnym tego tygodnika. Z Warszawską Gazetą zgodziłem się współpracować z dwóch względów: przede wszystkim dlatego, że jest to sposób na to, bym mógł zarobić na utrzymanie mojej rodziny jakiś marny grosz, a po drugie dlatego, że bardzo mi, oprócz samej linii pisma, odpowiada to, że Piotr Bachurski, człowiek, który Warszawską Gazetę wydaje, postanowił sukces tego tytułu oprzeć na tekstach blogerów. A zatem zrobił coś, co w głowach mainstreamowych redaktorów pojawia się wyłącznie jako koszmar. Oczywiście, ja zdaję sobie sprawę z tego, że za tą decyzją nie tylko muszą stać przyczyny tak czyste, jak świadomość, że blogi stanowią propozycję o wiele bardziej świeżą i uczciwą, niż to co możemy znaleźć na przykład w jakimś ‘Uważam Rze’, lecz jeszcze jakieś bardziej biznesowe kalkulacje, ale fakt pozostaje faktem – Bachurski wydaje swój tygodnik w oparciu o teksty blogerów, których uważa za dobrych. I ja to osobiście bardzo szanuję.

Pisałem tu kiedyś o Zeszytach Karmelitańskich, wydawanych przez mojego ukochanego ojca Rachmajdę, i miałem na ich temat – z zachowaniem oczywistych proporcji – dokładnie to samo do powiedzenia, co dziś o Warszawskiej Gazecie. Ojciec Rachmajda świetnie w pewnym momencie zrozumiał, że jeśli chce mieć pismo żywe i autentyczne, to oczywiście powinien się starać, by u niego pisali najwybitniejsi publicyści – a więc tym sposobem zdobył i Wildsteina i, dziś już niestety nieżyjącego, Rybińskiego, i innych – ale też zaprosił do redagowania swojego pisma blogerów, w tym, co zawsze z dumą podkreślam, i mnie. Ostatecznie, pewnie trochę i z tego powodu, swoje Zeszyty stracił, ale co jego, to jego, i to mu wszyscy będziemy zawsze pamiętali.

Dlaczego zdecydowałem się, żeby pisać dziś o Warszawskiej Gazecie? Jak idzie o Zeszyty ojca Rachmajdy, było to pismo bardzo niszowe i uważałem, że należy mu się odpowiedni gest z mojej strony, natomiast tu mamy do czynienia z, choć zaledwie lokalnym, to jednak poczytnym tygodnikiem, i oni sobie z pewnością świetnie poradzą bez mojej pomocy. Otóż ten tekst nie ma na celu promocji tygodnika, lecz stanowi pewną bardzo szczególną próbę wyjaśnienia bardzo konkretnej kwestii związanej z tym blogiem i jego autorem. Poszło mianowicie o to, że drogą prywatną dotarły do mnie pretensje, że ja nie powinienem publikować w Warszawskiej Gazecie, bo to jest, jak się ktoś wyraził, „wstyd”. Co więcej, usłyszałem również, że ja sobie bez owego wstydu atakuję Gazetę Polską, bo oni mi nie płacą, natomiast Bachurskiego, mimo że on schodzi poziomem często jeszcze niżej, oszczędzam. Ponieważ tych głosów było więcej, pomyślałem sobie, że owa opinia o „wstydzie” i o tej mojej interesowności może być bardziej powszechna, a zatem powinienem zabrać głos publicznie.

Otóż ja przede wszystkim muszę powiedzieć, że nie uważam, że publikowanie w Gazecie Polskiej to „wstyd”, i gdyby oni kiedykolwiek chcieli mnie drukować – a nie chcą – to ja bym nie miał nic przeciwko temu. Natomiast do Sakiewicza i spółki mam, poza naturalne wszędzie oczywistymi pretensjami o niekiedy dramatycznie niski poziom publicystyczny, dwie pretensje. Pierwsza to taka, że oni w sposób oczywisty stanowią typową mainstreamową sitwę, do której, jeśli kogokolwiek dopuszczą, to wyłącznie „na ogólnie obowiązujących zasadach”. Druga mianowicie dotyczy tylko i wyłącznie tych idiotycznych, kompletnie żenujących obrazków, rodem z sowieckiego Krokodiła. Poza tym, uważam, że Gazeta Polska to coś co dla nas wszystkich jest bardzo cenne.

Z Warszawską Gazetą sytuacja pod pewnymi względami jest podobna. Oni też mają swój tzw. kącik satyryczny, który, jak idzie o moją osobistą wrażliwość, stanowi coś kompletnie głupiego, a przez to oczywiście niepotrzebnego. Jednak, podobnie jak to się ma w przypadku Gazety Polskiej, biorę pod uwagę, że ten rodzaj głupstwa w jakimś stopniu zaspokaja potrzeby znacznej części Polaków, i każde szanujące się pismo o nieelitarnym charakterze nie może ich lekceważyć. Tamci mają Mleczkę, a my mamy jakiegoś Mirka. I nie mam powodu sądzić, że Mirek jest gorszy.

Jest też oczywiście tak, że, podobnie jak ma to miejsce w Gazecie Polskiej, tak i w tygodniku Bachurskiego, pojawiają się teksty, których poziom, nie tylko dziennikarski, ale i często językowy, jest wręcz przerażający. Gotów jestem się nawet zgodzić, jeśli ktoś mi powie, że w Gazecie Warszawskiej bywa nawet gorzej, niż u Sakiewicza. Tyle że to jest problem w ogóle sytuacji na polskiej scenie medialnej i nie tylko. Pisałem zresztą na ten temat calkiem niedawno. Jeśli w TVN24 – stacji która systematycznie zbiera wszystkie możliwe ogólnopolskie nagrody dla najbardziej profesjonalnie przygotowanej medialnej oferty – czołowi dziennikarze mają zeza, lub bełkoczą, a jeden, już jak najbardziej czołowy, ostatnio nawet występował po pijaku, to o co tu mieć pretensje? Jeśli w Rzeczpospolitej muszę czytać teksty podpisane przez jakichś z bożej łaski specjalistów od spraw Kościoła, filmu, czy literatury, lub polityczne analizy jakiegoś Kucharczyka, z których każdy nie dość, że jest ciemny jak tabaka w rogu, to w dodatku nie potrafi zwyczajnie zacząć i skończyć jednego prostego zdania, to o czym mamy gadać?

Natomiast, jak idzie o mój wybór, mnie w zupełności wystarczy fakt, że przede wszystkim Piotr Bachurski stworzył pismo, które, odnosząc oczywiste sukcesy, jest jednocześnie według wszelkich danych, najbardziej demokratyczną ofertą na rynku, i że mogę tam poczytać teksty FYM-a, Ściosa, Leji, Kokosa. i paru innych jakoś tam wyróżniających się, choć może niekiedy osobiście mi niekoniecznie miłych, blogerów. Że jest tam też i Terlikowski i Czarnecki, a w przyszłości, jeśli Bachurski się postara, to pojawi się może ktoś jeszcze i z tamtych rejonów. No a wspomniany wcześniej fakt, że publikując w Warszawskiej Gazecie, nie mam poczucia, że znalazłem się w miejscu, gdzie wszyscy są dla siebie wyłącznie kumplami, którzy się wzajemnie nakręcają świadomością, że tworzą tak zwane środowisko, jest mi również bardzo miły. Bo zniosę wiele, ale nie to, że miałbym się stać częścią jakiegokolwiek środowiska.

I, jeśli komuś mało, to nie byłbym sobą, gdybym nie powiedział jeszcze jednej rzeczy. Jeśli ktoś planuje mi dalej wypominać fakt, że dewaluuję swoje nazwisko, publikując obok jakichś niewydarzonych frustratów – lub, jeszcze gorzej, podczepionych pod wielką ideę oportunistów – to niech weźmie pod uwagę, że przynajmniej wśród nich nie ma Ziemkiewicza. A to już jest coś. Polecam.