Wciąż lezą

Parę dni temu przeczytałem wypowiedź chyba rzecznika prasowego SLD, jakiegoś Kality, czy Kulity, który powiedział, że Jarosław Kaczyński nie rozumie świata i że prawdopodobnie już „odpłynął”. Właśnie takiego określenia ten człowiek użył. Kaczyński „odpłynął”. Kiedy piszę, że nie wiem do końca kim jest ten działacz i jak on się nazywa, nie żartuję. Ja autentycznie nie pamiętam jego nazwiska, i nie mam pewności, czy on jest ich rzecznikiem, czy może kimś innym. Natomiast jest ze mną tak, że ja mam pamięć do twarzy i, nawet jeśli kogoś nie znam, to wystarczy, że kilka razy zobaczę twarz i do tego usłyszę nazwisko, to później jest mi już bardzo łatwo na dźwięk samego nazwiska, przypominać sobie te oczy, ten nos, czy to czoło – obojętne. Wiem więc, jak on – dla ułatwienia, niech będzie Kalita – wygląda. To jest taki ładny chłopak, jakich w ostatnich dniach jest pełno na wyborczych plakatach. A więc on mógłby być wszystkim i wszędzie. Pracownikiem GS-u gdzieś na wsi, albo urzędnikiem w Urzędzie Skarbowym w Katowicach, a nawet człowiekiem sprzedającym znaczki na poczcie, albo karty kredytowe dla Citi Banku. No ale przede wszystkim, gdyby chciał kandydować dziś na radnego, nie trzeba by mu było nic ani dorysowywać, ani doklejać. Krawat, przedziałek, uśmiech… i tylko jeszcze to hasło: „Stawiam na przyszłość!” No… taki mniejszy Tusk. Ja myślę, że gdyby ten Kalita występował w Szkle Kontaktowym, to by od emerytowanych nauczycielek telefony się nie urywały.

Czemu tak dużo miejsca poświęcam wizerunkowi tego Kality? Otóż chodzi o to, że kiedy ja widzę takiego kogoś i słyszę, jak on mówi, z tym swoim plakatowym uśmiechem, że Jarosław Kaczyński jest obłąkany, to czuję pewien niepokój. Miałem coś takiego jeszcze ze zmarłym już dziś niestety Sebastianem Karpiniukiem, czy też może trochę z komunistą Olejniczakiem. Nie wiem, jak to określić, ale ja jestem gotów wytrzymać nawet Sławomira Nowaka, nie mówiąc już o jakimś Palikocie, czy tym bardziej Bartoszewskim. Natomiast kiedy widzę coś takiego i słyszę tego rodzaju wypowiedź, to robi się jakoś dziwnie. Wspomniałem biednego Karpiniuka. Napisałem tu kiedyś poświęcony jemu i Nowakowi tekst, w którym obu strasznie zgnoiłem. No a zwłaszcza Sebastiana Karpiniuka. Nie chcę tu do tego wracać, no bo sytuacja jest jak wiemy nie najlepsza, ale właśnie chodzi mi o coś takiego, że ten Kalita występuje przed kamerą w telewizji, mówi, ze Jarosław Kaczyński „odpłynął”, a jego mama, tata, siostra, brat, sąsiedzi i dziewczyna i rodzice dziewczyny aż łapią się za serce i mruczą: „Ale ten nasz Sebek, Tomek, czy Wacek ma gadane! No, no!”

Wspominam więc tego Kalitę w ten, a nie w inny sposób, bo myślę, ze dobrze jest sobie móc wyobrazić, co stoi za tymi słowami. Natomiast w rzeczywistości chodzi właśnie tylko o słowa. A dokładnie o każde słowo, jakie, zwłaszcza od minionych wyborów prezydenckich, zostało wypowiedziane w Polsce i na zewnątrz Polski na temat Jarosława Kaczyńskiego, a sugerujące, że on faktycznie i realnie zwariował. Tak strasznie łatwo jest dziś obrażać Jarosława Kaczyńskiego właśnie na tym poziomie. O każdym polityku powiedziano już w Polsce wszystko, nie wyłączając z tego najbardziej grubych, a nawet często kryminalnych zarzutów. O każdym z nich mówiono, ze jest durniem, głupkiem, kanalią, pijakiem, złodziejem, draniem, idiotą, mordercą – do wyboru, do koloru. Nie przypominam sobie jednak, żeby z taką intensywnością, tak oficjalnie i tak dobitnie kogokolwiek z nich oskarżano o chorobę psychiczną. Kiedyś pamiętam jak Gabriel Janowski wszedł na mównicę sejmową i zachowywał się bardzo dziwnie. Pojawiły się wtedy opinie, ze on albo się czegoś najadł, albo zwyczajnie z tej polityki zwariował. No ale to były luźne opinie, które zresztą szybko zostały wyparte przez inne, ciekawsze. No a poza tym, nikt nie sugerował, że Janowski zwariował, bo mu ktoś w rodzinie zmarł – ha, ha, ha!

Jarosław Kaczyński nie zachowuje się dziwnie, nie wykrzykuje jakiś absurdalnych zdań, nie wymachuje rękoma, krótko mówiąc, nie robi nic szczególnie różnego od tego, co robił przez wszystkie lata swojej politycznej obecności. Tak naprawdę jedyne co go różni od Jarosława Kaczyńskiego sprzed powiedzmy roku, to to, że nosi wyłącznie czarny krawat i że my wiemy, skąd ten krawat. Poza tym, on jest dokładnie taki sam. Ani nie mówi głośniej, ani ciszej, ani się nie zaczął jąkać, ani nie gestykuluje mniej czy więcej. Zero. To jest wciąż ten sam Jarosław Kaczyński – tyle że wszyscy wiedzą, że spotkało go ostatnie niewyobrażalne nieszczęście. A niektórzy z nich wiedzą jeszcze coś – to mianowicie, że siła tego nieszczęścia jest tak wielka, że ona kogoś słabszego niż Jarosław Kaczyński byłaby w stanie psychicznie zdemolować. A jeszcze niektórzy z tych wiedzą – i tu pojawia się główna myśl tych refleksji – że gdyby jednak Jarosław Kaczyński tego swojego nieszczęścia psychicznie nie pokonał, to by było FANTASTYCZNIE!

Myślę, ze każdy z nas, w ten czy inny sposób doświadczył albo osobiście, albo bardziej pośrednio, nieszczęścia, o którym może powiedzieć, że jest wielkie i trudne do zniesienia. Znamy – albo bezpośrednio, albo z opowiadań znajomych – ludzi, którzy z rozpaczy stracili zdrowie psychiczne. Każdy z nas pewnie jakoś tam wie, co to znaczy na przykład „oszaleć z rozpaczy”. Każdy z nas jednocześnie, kto czuje się częścią współczesnej cywilizacji, w stosunku do tego typu zdarzeń i historii musi odczuwać wyłącznie współczucie. Nie wyobrażam sobie, żeby na wieść o tym, że komuś zmarł brat, siostra, żona, czy dziecko, ktokolwiek zacząłby natychmiast dopingować, by ofiara tej utraty postradała zmysły. Ja jestem w stanie zrozumieć, ze się kogoś bardzo nie lubi i czasem się mu nawet złorzeczy. Jestem w stanie nawet sobie wyobrazić taką sytuację, że ktoś jest tak na kogoś zły, że kiedy ten z rozpaczy oszaleje, to ten ktoś na tym jego nieszczęściem się pochyli i powie: Ma na co zasłużył. Natomiast nie umiem sobie wyobrazić, że ta nienawiść przenosi się jeszcze dalej. Na to wszystko co następuje już po. Wydaje mi się, ze musi w końcu przyjść moment, że człowiek się zatrzyma i powie: „Okay. Wystarczy.”

Kiedy słyszę tego Kalitę, jak z nieskrywaną radością i satysfakcją ogłasza, że Jarosław Kaczyński „odpłynął”, myślę sobie, ze to jest coś bardzo interesującego, z punktu widzenia historii człowieka. Oczywiście nie można zapominać, że Kalita wcale nie jest jedyny, ani nawet pierwszy. Sugestie – sugestie pełne satysfakcji, przebierania nogami, zacierania rąk – że Jarosław Kaczyński zwariował z rozpaczy są powtarzane powszechnie i jak najbardziej oficjalnie przez wielu. Można wręcz odnieść wrażenie, że wszystkie najbardziej wyświechtane obelgi, takie jak idiota, kłamca i złodziej, w przypadku Jarosława Kaczyńskiego sprowadziły się do jednego i tylko jednego zarzutu – że on stracił rozum przez śmierć swojego brata. I teraz już tylko pozostaje wymyślić, czy w stosunku do niego użyjemy słowa „odpłynął”, „odleciał”,. „przeszedł na coś silniejszego”, czy „odpadł”. A wtedy już tylko można się do rozpuku śmiać.

Pozostaje jeszcze tylko jednak kwestia i akurat w tym przypadku najważniejsza. Należy się zastanowić, czy to z czym mamy do czynienia to pełny i najbardziej chyba dramatyczny upadek białej cywilizacji, czy może to tylko taka gra. Otóż nie ulega wątpliwości, że jeśli faktycznie ci wszyscy ludzie są przekonani, że Jarosław Kaczyński rzeczywiście uległ psychicznej chorobie po śmierci swojego brata i to co on dziś mówi i robi, to obłąkanie, jest bardzo niedobrze. Bo świadczyłoby to, że przekraczamy kolejną granicę. Jeśli Kalita i inni autentycznie uważają, ze jest czymś bardzo zabawnym gonić po okolicy Jarosława Kaczyńskiego i obrzucać go szyderstwami, korzystając z tego, że on z rozpaczy stracił rozum, to właściwie można już tylko dokupić kolejny zamek do drzwi i się zamknąć w swoim mieszkaniu. Natomiast jest też taka możliwość – a ja akurat jestem głęboko przekonany o jej prawdziwości – że i Kalita i cała reszta tej bandy doskonale wie, że Jarosław Kaczyński wcale nie zwariował. Oni bardzo na to liczyli, bardzo w to wierzyli i wciąż nie mogą się pogodzić z tym, że on z tego nieszczęścia wyszedł wyłącznie wzmocniony. Ich ta świadomość uwiera jak kamień w bucie i każde ich słowo skierowane przeciwko niemu świadczy wyłącznie o ich frustracji. A jeśli frustracji, to też i strachu. Ale też bez względu na to, czy mam tu rację, czy nie, to tak czy inaczej to co oni robią jest dowodem ich kompletnego i ostatecznego upadku.

Pojutrze wybory lokalne. Z tego co czytam w różnych miejscach wynika, że Platforma Obywatelska podeszła do tych zawodów wyjątkowo zdeterminowana. Mają rząd, mają Parlament, mają prezydenta, media, służby, wymiar sprawiedliwości, kulturę popularną – potrzebują już tylko zejść do regionów i tam się rozpanoszyć. Nie pamiętam i nie chce mi się szukać danych, ale z wyliczeń wychodzi, że to co Donald Tusk wydaje na kampanię, przekracza parokrotnie wszystko to, co wydadzą pozostali konkurenci, włącznie z PiS-em. Jeszcze więc tylko ten jeden krok i będzie git.

Z powodów, o których już tu wspominałem, rozglądamy się za czymś co się nazywa tomografem. Sytuacja jest taka, że wszystkie dostępne urządzenia są popsute (sic!), albo stoi do nich potężna kolejka. Podobno, jak słyszymy, jest jakiś działający w Suchej Beskidzkiej, więc można by było pojechać i się dowiedzieć. Oczywiście w niektórych szpitalach – choć tylko w niektórych – można wykonać badanie odpłatnie, jednak – słuchajmy, słuchajmy – należy skorzystać z usług nie szpitala, lecz spółki o nazwie Helimed. To oni – ów Helimed – w nowych dzielnych czasach, oferują – jak głoszą na swojej stronie internetowej – „wysoką jakość usług, którą osiągnęli poprzez wieloletnią, konsekwentną pracę z pacjentami i środowiskiem medycznym.” Kto chce, niech sobie wygugluje i poczyta. Ja nie mam nerwów. Ale zapewniam – jest pięknie. Ja tylko – już wyłącznie w ramach dobrych usług – powiem, że Helimed ma jednego właściciela. Nazywa się Josef Lubojanski. Właśnie tak. JOSEF LUBOJANSKI. Ciekawe, czy skoro on działa na moim terenie, będzie mógł głosować. A jeśli tak, ciekawe na kogo? I czemu?