Do roboty! Do roboty!

W zeszłym tygodniu wspomniałem o wrażeniu, jakie na mnie zrobił billboard nalepiony gdzieś na kamienicy mojego miasta, a przedstawiający Donalda Tuska z łagodną twarzą Starszego Brata z powieści Orwella, informujący mnie o tym, że oto nastał koniec polityki i zaczęło się prawdziwe i piękne budowanie. Od tego czasu zmieniło się tyle, że tych billboardów wyskoczyło nam jeszcze więcej, z identycznym przesłaniem i z dokładnie tą samą przerażającą estetyką, tyle że z różną, ze tak powiem, fabułą. Okazuje się, że Donald Tusk buduje nam nie tylko drogi, ale też mosty i inne obiekty, gdzie, jak tylko zechcemy, będziemy mogli rozstawić grilla, a może nawet poodbijać piłkę. Bylebyśmy już tylko nie politykowali.

A więc zaczął się czas budowania. I powiem zupełnie szczerze, że gdy słyszę tę wiadomość, ogrania mnie dwojakie uczucie. Z jednej strony przypomina mi się najbardziej mięsisty PRL, z jego naturalną pogardą i obrzydzeniem do wszelkiej polityki uprawianej bez koncesji, a z drugiej czuję autentyczny strach, że przy znanej nam determinacji tej ekipy, oni faktycznie mogą zamienić Polskę w wielki plac budowy, który nie skończy się ani z Euro 2012, ani z rokiem 2020, kiedy nam przestanie spływać z Brukseli, ani nawet w roku 2032, kiedy to minister Boni ma zamiar przedstawić nam jakieś niespodzianki, ani w ogóle już nigdy. Każdy z nas będzie musiał raz w miesiącu, a może nawet co tydzień, coś wybudować. I to niekoniecznie most, czy drogę, ale cokolwiek. Bylebyśmy mogli zająć czymś umysł w taki sposób, by już nie myśleć o polityce. My będziemy budowali, a zza okna będzie na nas spoglądał Donald Tusk i ten napis: „Nie politykuj. Buduj”.

I myślę sobie, że to chyba jednak o to chodziło, kiedy trzy lata temu Platforma Obywatelska przejmowała rządy. Nie o miłość, nie o czyste szpitale, dobrze opłacanych nauczycieli. Nawet nie o porachowanie się z tak zwanym kaczyzmem. Chodziło o to, żeby doprowadzić do reaktywacji kolektywu, tyle że w bardziej nowoczesnym krajobrazie. Żadnej polityki, żadnego filozofowania, żadnych dyskusji. Będzie się już tylko budować.

Czy to znaczy, że o polityce w ogóle nie będzie wolno gadać, ktoś się zaniepokoi? Właśnie tak. O polityce ani słowa. Można będzie najwyżej krytykować bumelantów. Ewentualnie obmyślać jakieś dla nich kary. Choć to akurat może już nie będzie konieczne. Sama krytyka może wystarczyć. Jak to będzie wyglądało? Trudno powiedzieć, ale myślę, że już dziś możemy obserwować pewne do tych nowych czasów przymiarki. Kiedyś już o tym pisałem na tym blogu, ale nic nie zaszkodzi przypomnieć. Zwłaszcza, że okazja jest ku temu dobra.

Pisałem o tym już kiedyś, ale myślę, że nie jest zły moment, żeby to przypomnieć. Otóż parę lat temu byliśmy nad morzem w Kuźnicy. Któregoś dnia na plaży pojawił się człowiek z rodziną i telefonem komórkowym. Najpierw przez telefon pozałatwiał bieżące sprawy biznesowe (chodziło o ustawienie programu artystycznego na dyskotekę, czy jakieś wesele), a później, zgodnie ze wskazówkami Donalda Tuska poszedł grać ze swoim małym synkiem w piłkę. Wszystko odbywało się tradycyjnie. Pan Tato wrzeszczał, pokazywał żółte kartki, wywalał się, groził kartką czerwoną. W pewnym momencie dziecko zapytało, jak się nazywa w ich drużynie bramkarz. W tym momencie pan Tato uśmiechnął się porozumiewawczo do współplażowiczów i powiedział: "Borubar".

Pomyślałem sobie wówczas, że nie jest wykluczone, że człowiek ten jest wybitnym gitarzystą basowym, albo klarnecistą, albo świetnym tzw. dyrektorem artystycznym do spraw organizacji letnich imprez muzycznych. Możliwe też, że dobrze gra w piłkę nożną. Nie ulegało dla mnie jednak wątpliwości, że politycznie pan Tato zorientowany był na tyle tylko, na ile wymagała od niego chwila. On wiedział akurat tyle ile miał wiedzieć. A więc na przykład, że na dowolną kwestię może odpowiedzieć - tak jak w tej grze o nazwie pomidor - jedynie "Borubar". I dziś sobie myślę, że to jest właśnie ów dopuszczalny zakres politykowania, na który będziemy mogli liczyć. Człowiek o którym piszę, to – jak można prognozować – typowy budowniczy przyszłości. Czy on będzie budował scenę i tworzył nagłośnienie dla występu jakiegoś artysty estradowego, czy może będzie inżynierem na budowie, będzie przede wszystkim budował, a w przerwie na kanapkę, spróbuje jedynie ocenić postępy prac.

Byle w tym nie było za dużo polityki, a przynajmniej nie polityki w sensie tradycyjnym. Coś może bardziej jak przed laty u Tuwima. Czyste, histeryczne zainteresowanie obrazami i gestami, bez broń Boże jakiejkolwiek próby syntezy i wyciągania wniosków. Coś takiego:

Od rana bełkot. Bełkocą, bredzą,

Że deszcz, że drogo, że to, że tamto.

Trochę pochodzą, trochę posiedzą,

I wszystko widmo. I wszystko fantom.

***

Sprawdzą godzinę, sprawdzą kieszenie,

Krawacik musną, klapy obciągną

I godnym krokiem z mieszkań - na ziemię,

Taką wiadomą, taką okrągłą.

***

I oto idą, zapięci szczelnie,

Patrzą na prawo, patrzą na lewo.

A patrząc - widzą wszystko oddzielnie

Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo...

***

Jak ciasto biorą gazety w palce

I żują, żują na papkę pulchną,

Aż papierowym wzdęte zakalcem,

Wypchane głowy grubo im puchną.

***

I znowu mówią, że Ford... że kino...

Że Bóg... że Rosja... radio, sport wojna...,

Warstwami rośnie brednia potworna...

Gdyby Julian Tuwim pisał dziś, a chciałoby mu się nie daj Boże wpaść w tandetną publicystykę, to pewnie zamiast tego "Że dom... że Stasiek... że koń... że drzewo..." napisałby, że Kluzik... że Kaczory... że Ziobro... że rura... No i może Borubar. Bo akurat on jest zawsze dobry.

I tyle by było tej polityki. Reszta, to by już było tylko budowanie. A gdyby spróbował – mówię o Tuwimie – komukolwiek objaśniać, o co mu chodziło, to by się go skierowało na inny odcinek robót i tam by już znalazł sobie odpowiednie zajęcie. A gdyby w chwilach refleksji, podniósł głowę, zobaczyłby billboard z Donaldem Tuskiem i usłyszał ten głos: „Nie gadać! Budować!” – i znów by się wziął do roboty.

Powyższy tekst został wcześniej opublikowany w Warszawskiej Gazecie.