O wojnie światów wciąż od nowa

Ktoś niezorientowany może się zdziwić, że na tym blogu, a więc w miejscu traktującym o polityce, a co więcej, traktującym o tej polityce w sposób jak najdalszy od pełnych serdecznych rozważań na temat tego, że Jezus nas wszystkich kocha, ukazuje się tekst tak bardzo religijny. I to religijny w sposób bardzo jednoznaczny. Ale też ktoś równie niezorientowany, może na to wszystko pokiwać szyderczo głową i powiedzieć, że przecież to oczywiste, że tu się odprawia jakieś nabożeństwa, no bo czego się można spodziewać po jakimś obłąkanym moderatorze jeszcze bardziej obłąkanego kółka różańcowego. Tak się jednak składa, że z obserwacji, jakie od lat prowadzę, wynika w sposób oczywisty, że czasy, których dożyliśmy, nie pozostawiają w tej kwestii wielkiego wyboru. Kiedy przychodzi do momentu, gdy trzeba się opowiedzieć za określoną cywilizacją, zapraszani są wszyscy. I katolicy i ateiści, ale też i tacy, którzy akurat nie mają w ogóle ochoty się nad tego typu kwestiami zastanawiać. I wielu z nich to zaproszenie przyjmuje. A że przy starciu cywilizacji liczy się przede wszystkim duch i serce, to już ani zasługa moja, ani tych, którzy tu się spotykają.

To jest trochę tak jak z tą bożonarodzeniową choinką, życzeniami, opłatkiem, kolędami o Jezusie Narodzonym, ale też i ze zwykłymi dzwonami kościelnymi, które jednym przeszkadzają, a innym nie. I z księdzem na pogrzebie, o którego jedni proszą, a inni wolą kogoś przebranego. To jest tak jak z ludźmi, którzy chodzą do kościoła w każdą niedzielę, a niektórzy z nich nawet jeżdżą na regularnie organizowane pod Krakowem rekolekcje. Jestem pewien, że wielu z nich religia nie przeszkadza w ogóle, innym tylko pod warunkiem, że nie jest jej za dużo i że przede wszystkim nie pojawia się niespodziewanie, a innym przeszkadza zawsze. Nawet na tych rekolekcjach. Nawet w cieniu Krzyża. A więc tekst taki jak przed nami, zawsze jest skazany na pewne ryzyko. Ryzyko wynikające nie z tego, że są wśród nas ludzie Kościoła i ludzie spoza Kościoła, lecz z tego, że nie każdy z nas rozpoznaje czasy. Zakładam że, jednak jak o to idzie, jesteśmy mniej więcej policzeni, A więc proszę czytać.

Świat, jak wszyscy wiemy – swoją drogą, ciekawe, że można to było zacząć już obserwować jakieś dwadzieścia lat temu – bardzo przyspieszył. W związku z tym pędem, niekiedy można odnieść wrażenie, że coś, co dla nas wydaje się być czymś, co kiedyś ledwo co nas czy to zadręczało, czy cieszyło, dla nowych pokoleń, stanowi już wyłącznie zamierzchłą przeszłość. Weźmy na przykład takie upodlanie Kościoła, czy w ogóle codziennej, polskiej pobożności. Ja na przykład świetnie pamiętam, jak na początku lat 90-tych zbliżała się pielgrzymka Ojca Świętego do Polski, a System – on już wtedy działał – pewien sukcesu, który miał już podobno być już tuż za rogiem, posunął się do tego, żeby Jego – nawet Jego – potraktować, jak całkowicie zbędną, zużytą już szmatę. Ja to świetnie pamiętam. I choć wiem, że – jak mówię – czas biegnie szybko i wiele z osob czytających ten tekst nie będzie umiało w to uwierzyć, mogę zaświadczyć ponownie – System jeszcze w tamtych dniach był gotów potraktować Jana Pawła II jak szmatę. Trudno mi powiedzieć, czy Donald Tusk był już wtedy doświadczonym piłkarzem, czy dopiero zaczynał, ale to pamiętam bardzo dobrze. Był to czas, kiedy Jan Paweł II przez System został potraktowany jak bezużyteczna szmata.

Na blogu, który prowadzę w innym miejscu, napisał ktoś niedawno, że Szatan z reguły działa niezwykle chaotycznie. Że jeśli ktoś myśli, że jest on świetnym organizatorem, i że każdy jego gest jest w swoim zamierzeniu starannie opracowany i pewny, znajduje się w głębokim błędzie. Jego wielkość polega wyłącznie na tym, że jest on w swoim działaniu niestrudzony. Że nic go nie zniechęci, że nic go nie powstrzyma, że nigdy nie zwątpi. Będzie nas zadręczał swoją upierdliwością do końca świata, Ale przy tym wyłącznie metodą prób i błędów. Pełny więc chaos.

Kiedy dziś obserwuję te wszystkie ataki, które są kierowane przeciwko mojemu Kościołowi, a razem z nim przeciwko mnie i tym wszystkim, którzy starają się nie utracić swojej pobożności, mam poczucie najczystszego deja vu. To wszystko już było, i wcale nie mam pewności, czy to co wciąż tak dobrze pamiętam, nie było znacznie gorsze, niż to z czym mamy do czynienia dziś. Nic na to jednak nie poradzę. Tak już mam, że wiele pamiętam, a wśród tego „wiele” są i twarze i imiona i słowa i gesty. Te dni zostaną już ze mną do końca.

Kiedy więc dziś patrzę, jak osoby z najróżniejszych politycznych i społecznych denominacji załamują ręce nad polskim katolicyzmem, polską religijnością i polskim Kościołem, pozostaje niewzruszony jak skała, bo wiem, że to z czym mam do czynienia dziś, jest dokładnie tym samym chaosem, na jaki jest skazany Szatan od wieków. On nie jest w stanie wykonać jednego zorganizowanego i przemyślanego gestu. To, jak zawsze, jest wyłącznie szamotaniną na poziomie zwykłych, żałosnych prób i błędów.

Jest jednak coś – coś jednak nowego – co przez te wszystkie lata pozwoliło mi nabrać pewności szczególnej, i – mam wrażenie – że dla nas dziś kluczowej. Otóż jedyny ratunek, a jednocześnie jedyne przekonanie co do tego, że tej skały nie przemogą bramy piekielne, leży dziś w tak zwanej pobożności ludowej. Nie ma bowiem – dziś widać to bardziej wyraźnie niż kiedykolwiek przedtem – że jedyna nadzieja, jedyny ratunek, i jedyna pewność ostatecznego zwycięstwa leży w tych ludziach ściskających w dłoniach swoje sterane godzinami modlitw różańce. Nie w oświeconych, świadomych katolikach. Nie w tzw. katolickiej inteligencji. Nie w biskupach, którzy zostali zaproszeni do uczestnictwa w zdobyczach współczesnej cywilizacji, i uznali to wydarzenie za wyróżnienie, a jednocześnie za swoją szansę i swoją przyszłość. Nasze zbawienie pozostaje w naszych rękach. Rękach ludzi ufnych i pobożnych.

Wciąż odwołuję się do swojej zbyt dobrej pamięci. Wśród tych wspomnień jest więc też artykuł jednego z wybitnych polskich biskupów, z czasów gdy przez tego nieszczęśnika jeszcze przemawiał Duch Święty. Przemawiał, a może nam się tylko tak wydawało. No ale to pamiętam. Pamiętam więc, jak broniąc polskiego, ludowego katolicyzmu, pisał ów biskup w jednej z niszowych i wtedy i tym bardziej dziś gazet o trzech Maryjach, idących do Grobu, i apelował do nas wszystkich, byśmy się zastanowili, czyż ten obraz nie jest najbardziej jaskrawym przykładem, najbardziej pokracznego polskiego odpustu? I te słowa były piękne – piękne tą prawdą, jaką z taką odwagą niosły. Dziś widzimy tego samego człowieka, jak lży tych, którzy wraz z dokładnie tymi samymi Maryjami obsypują polnymi kwiatami drogę Jezusowi.

I wciąż odwołuję się do tego co obserwuję na co dzień. Wczoraj w telewizji obejrzałem rozmowę jaką Grzegorz Miecugow – nigdy dość przypominania, ze człowiek szczególny – przeprowadził z dziś już profesorem i „panem”, byłym zakonnikiem Bartosiem. Ów Bartoś, zapytany o Prawo i Sprawiedliwość, najpierw bardzo naukowo nazwał tę partię partią „prawicowo-demagogiczną”, a następnie wyraził opinię, że całe poparcie, jakie Jarosław Kaczyński i jego projekt mogą kiedykolwiek uzyskać, pochodzi od ludzi biednych, bezrobotnych, pozbawionych szans, z małych zapomnianych miejscowości, którzy w pewnym momencie tej naszej transformacji się nie zmieścili. Że ten projekt, zwany przez niektórych pisofaszyzmem, odwołuje się do poczucia zwykłej, ludzkiej klęski. Na nic zdały się protesty Miecugowa, człowieka, jak by nie było służb, a nie jakiegoś nędznego Kościoła, który nie musi sobie nic wmawiać, i który wie, że nawet przeciętny idiotyzm ma swoje granice, że sytuacja nie jest taka oczywista. Bartoś trzymał kierunek dzielnie i bez jakichkolwiek kompromisów. Miecugow próbował go mitygować, ale Bartoś już nie jest przecież zwykłym księdzem. Z niego pełną gębą pan profesor, który wie, że nawet jeśli za tym poparciem dla Jarosława Kaczyńskiego i jego partii stoi coś takiego jak polski, głupi patriotyzm, on też wyrasta z poczucia odrzucenia. On to wie, bo on to przeczytał w podręcznikach. Oto piękny, w full kolorze pokaz tego, co z człowiekiem robi szatan, gdy ten mu z idiotycznym uśmiechem na twarzy otworzy wszystkie drzwi.

Wśród tych obelżywości, bądźmy więc z tymi wszystkimi ludźmi z kwiatami i z różańcami. Nie pozwólmy im cierpieć samotności. Tym wszystkim ludziom, każdego wieczora klękającymi przy swoich łóżkach do swojej codziennej modlitwy, klepiącymi bezmyślnie te pacierze, ściskającymi w swoich dłoniach te stare różańce – często z tą jedyną intencją, by zachować wierność, i nie zdradzić Tego, Kogo zdradzić nie wolno. Ale również z tymi, stojącymi dzień i noc pod tamtym krzyżem, którego już nie ma, a przecież wciąż jest. Choćby jako Słowo. I jako Znak. Bądźmy więc z nimi. Bo to własnie oni pozwalają nam zachować Wiarę i Ufność.

I nie dajmy się zwieść Temu Który Nie Opuści Żadnej Okazji, kiedy nam powie, że już po nas. Jemu już naprawdę nie pozostało nic więcej, jak tylko nasza niewiara i nasza obojętność. Tylko to. I aż to. Bądźmy wierni.

Powyższy tekst, w wersji minimalnie zmienionej, ukazał się wcześniej w Warszawskiej Gazecie. Polecam.