Wyborcze strzępy, etc.

Wypadałoby jakoś posumować to co się wczoraj wydarzyło, a ja mam wrażenie, że większą część tego, czego czytelnicy tego bloga po mnie mogą dziś oczekiwać, powiedziałem w dwóch poprzednich wpisach. A więc przede wszystkim to, ze dopóki Jarosław Kaczyński żyje i stoi na czele tego wielkiego, wspaniałego ruchu, jesteśmy bezpieczni, ale też i to mianowicie, że w skali lokalnej polska polityka jest tak straszliwie nędzna, że jeśli jest coś, czym się można ekscytować, to wyłącznie kolejne wynaturzenia. Dziś mogę najwyżej do tego dodać dwa uzupełnienia. Wygląda na to, że odejście Jarosława Kaczyńskiego w jakiejkolwiek formie zamknie dla Polski wszelką nadzieję, i że w związku z tym przed nami dwa bardzo doraźne zadania – przede wszystkim przygotowanie się do uzyskania dobrego wyniku w przyszłorocznych wyborach parlamentarnych i wzmocnienie PiS-u pod kątem przywództwa.

Wypadałoby jakoś podsumować wczorajszy dzień, a wszystko co mi chodzi po głowie, to strzępy obrazów, wypowiedzi i parę bardzo chaotycznych refleksji. Mam jednak nadzieję, że jakoś sobie i dziś z tą materią poradzimy. W końcu, jak słusznie zauważył Perry w cudownym filmie Fisher King, w śmieciach zawsze można znaleźć coś naprawdę ważnego.

Z informacji, jakie do nas docierają, duże miasta nie poszły do wyborów, a Platforma niebezpiecznie zbliżyła się do trzydziestoprocentowego poparcia. O czym to może świadczyć? Jak to zwykle bywa, o wszystkim i o niczym, ale dla kogoś kto im tak jak ja życzy jak najgorzej, są tu do odnalezienia co najmniej dwa dobre tropy. Pierwszy to taki, że najbardziej solidny i tępy elektorat PO jest już nimi ciężko znudzony. Nie sądzę przy tym, żeby ta umysłowa nędza powszechnie określana jako „młodzi, wykształceni z dużych miast” nagle znalazła w sobie dość intelektualnej siły, żeby uznać, że Donald Tusk ze swoją Ekipą to kompletne kłamstwo i porażka. Aż tacy sprytni to oni nie są. Po prostu się znudzili. Można mieć więc nadzieję, że przynajmniej do ponownej legalizacji dopalaczy, oni mogą pozostać w tym stanie. Drugi natomiast dobry ślad to ten związany już z formą w jakiej znajduje się stały elektorat Prawa i Sprawiedliwości. Widać dziś bardzo jasno, że 30 procent to poziom, jaki dla PiS-u jest jak najbardziej dostępny. My czasem spadamy do tych 23 czy 24, czasem podchodzimy do 30 i może trochę więcej, natomiast zlecieć z 50, czy niekiedy nawet 60 procent społecznego poparcia na 30, to jest, że tak to brutalnie określę, upadek na ryj.

I to jest refleksja pozytywna. Cała reszta niemal niestety jest już bardzo smutna. Otóż wczoraj wieczorem w którejś z telewizji miałem okazję słuchać i oglądać Michała Kamińskiego, i powiem zupełnie uczciwie, że w pewnym momencie poczułem na plecach ten zimny podmuch, jaki się pojawia, kiedy nagle doświadczamy czegoś całkowicie obcego, a jednocześnie w żaden sposób przyjemnego. Na Kamińskiego mam oko od czasu, gdy jeszcze sam osobiście nie miałem pojęcia, co on kombinuje i czym się zajmuje po godzinach, ale zobaczyłem go w jego nowym wizerunku. Pisałem tu kiedyś o tym, że pani Toyahowa nie może się nadziwić patrząc na tę z jej punktu widzenia jawną niesprawiedliwość, polegającą na tym, że jest cała grupa publicznie uznanych, a czasem i hołubionych mężczyzn, którzy wyglądają tak parszywie, że gdyby jakakolwiek kobieta pojawiła się w telewizyjnym studio choćby w jednym procencie w takim jak oni fizycznym stanie, to by ten występ był jej występem ostatnim. Nawet Magdalena Środa, która jak wiemy potrafi wiele, ma przynajmniej umyte włosy i się nie poci. Nawet minister Kopacz, nawet jak nie umyje włosów i śmierdzi papierosami, założy na siebie jakiś elegancki kostium. Ludzie tacy jak Daukszewicz, Semka, Najsztub, czy właśnie Kamiński robią wrażenie wyłącznie wypudrowanych i spryskanych dezodorantami meneli. I teraz nagle pojawia się ten Kamiński z łysą pałą, jakby chciał powiedzieć, że owszem, do dziś wizerunek PiS-u nie był najlepszy, ale teraz już będzie okay.

Zobaczyłem więc jakiś czas temu tego Kamińskiego i pomyślałem sobie, że do jasnej cholery, co ten człowiek musi mieć w głowie, że on jest w stanie wymyślić coś takiego! Jak on musi być strasznie nieprzytomny – a może tylko zakochany w sobie – żeby odstawić coś tego typu. Jak ja mam szanować i wierzyć człowiekowi, który nagle doprowadza się do takiego stanu, i robi to najwidoczniej w głębokim przekonaniu, że tak będzie lepiej dla wszystkich! Czy przypadkiem nie jest tak, że jemu się coś stało w głowę? No ale niech będzie. Wygląd jest czymś, czym akurat ja nie powinienem aż tak bardzo się podpierać, żeby komuś dokuczać. W końcu mi też by się tu wiele przydało. Ale, jak wspomniałem, słuchałem Kamińskiego wczoraj w tym przedziwnym wieczorze wyborczym i nagle – kompletny szok. Kamiński mówi o Jarosławie Kaczyńskim i wygłasza coś takiego: „Jarosław Kaczyński wraca do swojego starego języka nienawiści”.

JĘZYKA NIENAWIŚCI! Oto przychodzi nie kto inny, jak Michał Kamiński i zaczyna nam opowiadać o Jarosławie Kaczyńskim, używając argumentu z językiem nienawiści. A ja sobie myślę, że ja naprawdę wiele rozumiem. Ja wiem, czym jest polityka, czym są odejścia i na co można sobie pozwolić przy okazji niektórych politycznych zwrotów. No ale w wypadku Michała Kamińskiego mamy do czynienia z sytuacją, gdzie on prawdopodobnie już za tydzień zacznie używać terminu „kaczyzm” i gadać coś o „Borubarze” i „Irasiadzie”. Nie minął dobrze tydzień od czasu jak Michał Kamiński zaczął coś przebąkiwać o tym, że on już nie lubi Jarosława Kaczyńskiego – i proszę! Mamy już nienawiść. Co to za ludzie tam się kręcili przez ostatnie lata? Czym oni się zajmowali, kiedy nikt nie patrzył? Czy to możliwe, ze oni dzień i noc krążyli obok biednego Lecha Kaczyńskiego, robili nieustanne wrażenie, a za jego plecami szykowali coś, co można dziś uznać za ostateczne rozwiązanie? Nie do wiary! Miałem okazję słuchać w ostatnich miesiącach Migalskiego bredzącego o tym, że Kaczyński źle kieruje partią, czytałem wypowiedzi Kluzik, która posuwała się do tego, by sugerować, że z głową Prezesa faktycznie jest coś nie w porządku, ale NIENAWIŚĆ? JĘZYK NIENAWIŚCI??? Czy to już jest opętanie, czy może jemu zwyczajnie pękły szelki?

A więc ten fragment wypowiedzi Michała Kamińskiego jest jednym z najmocniejszych przeżyć, jakie mnie spotkały od wczoraj. Ten właśnie fragment jego wypowiedzi budzi we mnie tak strasznie dużo refleksji, że myślę sobie, że będę chyba musiał poświęci osobny wpis czemuś, co już dziś na swój prywatny użytek nazwałem ‘anatomią prowokacji’. Próbuję sobie wyobrazić przede wszystkim Lecha Kaczyńskiego, ale też i Jarosława i wszystkich działających przez te minione lata w ramach Prawa i Sprawiedliwość, tak bardzo zaangażowanych w budowanie lepszej Polski ludzi, i nagle widzę twarz Michała Kamińskiego, która tworzy do tego wszystkiego potężny billboard, i słyszę tę jego gadkę o „języku nienawiści”. Pięknie. Doprawdy pięknie. Będzie z całą pewnością trzeba jeszcze nad tym pomyśleć.

Ale jest jeszcze coś, już naprawdę same strzępy, o czym chciałem dziś opowiedzieć. Otóż myślę o nas. O ludziach, którzy mieszkają obok nas. W Olsztynie najlepszy wynik uzyskał człowiek (sic!) nazwiskiem Małkowski. Warszawiacy uznali, że Gronkiewicz-Walc będzie lepszym prezydentem niż Bielecki, no i w ogóle że nie ma jak pani Hania! W Opolu i okolicach mniejszość niemiecka otrzymała więcej głosów niż PSL. U nas w Katowicach cała kupa ludzi postanowiła głosować na coś co się nazywa Ruch Autonomii Śląska, a więc na bandę najzwyklejszych wariatów. W Łodzi mieszkańcy doszli do wniosku, że Witold Waszczykowski – człowiek, który jaki jest, każdy wie – jest gorszy od wszystkich, w tym od jakiegoś Darka z SLD. W Mysłowicach wyborcy uznali, że już lepiej glosować na niejakiego Osyrę, którego sława określa w sposób wręcz karykaturalny, byle nie na kogoś kto kandyduje z ramienia PiS-u. Przyglądam się mapie tych wyborów, i co chwilę natrafiam na informację, która poraża nie na poziomie sporu PO – PiS, ale zwyczajnie, po ludzku. I myślę sobie – ależ oni nas załatwili! Co oni z nas zrobili! Tak chyba jeszcze nie było.

Wypada w tej sytuacji jakoś się pocieszyć. Otóż oczywiście dobrze jest wiedzieć, że Polska Wschodnia stoi niewzruszona. Piękna, niepokonana, wielka. Patrzymy na tych ludzi, myślimy o nich, i możemy mieć pewność, że cokolwiek się stanie, oni tam zostaną i będą dawać to swoje świadectwo.

No i jeszcze jedno. Wczoraj, kiedy doszły mnie pierwsze informacje o frekwencji, zacząłem grzebać w Internecie, żeby zobaczyć jak to było podczas wcześniejszych wyborów. No i trafiłem na Poznań i Województwo Wielkopolskie podczas wyborów prezydenckich. Dwie rzeczy. W tej nieszczęsnej Wielkopolsce, na jej wschodnich granicach zupełnie nie wiadomo skąd znalazły się cztery skromne powiaty, skromnie skupione: kolski, kaliski, turecki i koniński. Jak oni tam przetrwali! Jacy tam muszą żyć mili ludzie! Jak miło jest sobie o nich dziś pomyśleć!

I już prawie na sam koniec. Sam Poznań. Trzy obwody, w których najwięcej głosów otrzymał Jarosław Kaczyński:

- Dom Pomocy Społecznej, ul. Mińska 14 - 80,88 proc.

- Dom Pomocy Społecznej, ul. Sielska 13 - 79,37 proc.

- Dom Pomocy Społecznej, ul. Ugory 18/20 - 48,48 proc.

Trzy obwody, w których najwięcej głosów dostał Bronisław Komorowski:

- Areszt Śledczy w Poznaniu, ul. Młyńska 1 – 95,26 proc.

- Oddział Zewnętrzny Aresztu Śledczego w Poznaniu, ul. Nowosolska 40 – 89,68 proc.

- Siedziba Rady Osiedla Lotników Wielkopolskich, ul. J. Nagórskiego 16 – 86,48 proc.

No i apel do tych, którzy jak zawsze w takich razach będą potrzebowali mi powiedzieć coś strasznie złośliwego. Nie wysilajcie się. Ja znam każde Wasze słowo. Każde Wasze wzruszenie. Każdy Wasz grymas.

I jeszcze pozdrowienia dla Rady Osiedla Lotników Wielkopolskich. Swoją drogą, co Wam strzeliło do głowy z ta nazwą? Robicie sobie jakieś jaja?