Don Paddington: Słowo o pewnym krajobrazie

Niniejszy tekst został napisany w formie cyklów komentarzy przez naszego Księdza. Stanowił reakcję trochę na mój apel o próbę socjologicznej analizy polskiego krajobrazu, ale też trochę odpowiedź na – uwaga, uwaga! – zaproponowany nam do czytania przez komentatora Devila tekst blogera Matki Kurki. Niezwykła, nawet jak na Don Paddingtona, wybitność tego komentarza, każe mi potraktować go wyjątkowo i opublikować, jak osobny wpis na blogu. Żeby nikomu nie przyszło do głowy go przegapić. Zapraszam.

W latach 70-tych, był w telewizji program dla dzieci p.t. „Pora na Telesfora”. Ów Telesfor był smokiem (kukiełką animowaną przez ś.p. Huberta Antoszewskiego), który poprzez rozmowę z Maciejem Damięckim, a w późniejszym okresie Zygmuntem Kęstowiczem, łagodnie indoktrynował PRL-owską dziatwę. Uwielbiałem ten program.

Pamiętam, że jeden z odcinków traktował o polskich miastach, a mówiąc ściśle, o ich charakterystycznych cechach. Wszystkiego dobrze nie pamiętam, ale była chyba Warszawa z Syrenką i PKiN, był Kraków z mariackim hejnałem i Wawelem, był Gdańsk z Neptunem i stocznią, były Katowice z hutami i kopalniami, był Toruń z Kopernikiem i piernikami. Był też Poznań…

Poznań został przedstawiony w sposób odmienny od innych miast. Żadnych charakterystycznych budynków czy zakładów pracy. Ot po prostu pokazano Telesfora na tle zwyczajnego ulicznego chodnika, poczym smok kręcąc z niedowierzaniem głową powiedział mniej więcej coś takiego: „Jak tu czysto! Nie widać żadnych śmieci.”

Jako ówczesny 10-latek bardzo się tą charakterystyką Poznania przejąłem. Miałem pretensje do Telesfora, że zamiast pokazać poznański ratusz, koziołki, „ceglorza” itp., gadał o jakichś śmieciach, a mówiąc ściśle o ich braku. Bo czy brak śmieci na ulicach może się równać z PKiN, albo gdańską stocznią?

Z biegiem czasu zrozumiałem, że twórcom programu udało się powiedzieć – zapewne przypadkiem – coś ważnego o esencji Poznania, tzn. o jego rdzennych mieszkańcach. Tym telesforowym zdaniem „Jak tu czysto! Nie widać żadnych śmieci”, opisali zrozumiały dla dzieci, dość stereotypowy, ale przecież prawdziwy model Poznaniaka, który dba o porządek, ponieważ sam jest porządny.

Bardzo mi to utkwiło w pamięci, co skutkuje u mnie przykrym nawykiem, by wartość jakiejś miejscowości oceniać ilością i dostępnością koszy na śmieci.

Piszę o tym dlatego, ponieważ owego Poznania z dziecięcego programu już nie ma. Skończył się w momencie, gdy ludziom przestały przeszkadzać śmieci na ulicach. Te śmieci pojawiły się na poznańskich chodnikach chyba już w latach 80-tych, a ludzie przywykli do nich w kilka lat później. Dlaczego przywykli? Moim zdaniem dlatego, ponieważ zaczęli w Poznaniu dominować ludzie, dla których wartości („dbam o porządek, ponieważ jestem porządny”) i ich kultywowanie stało się czymś kompletnie bez znaczenia: „Ulice są zaśmiecone? Trzeba wynająć jakąś firmę, która coś z tym zrobi”.

Ten jakże pragmatyczny sposób podejścia do rozwiązywania codziennych problemów, zaskutkował zabiciem w ludziach pewnej potrzebnej życiu społecznemu wrażliwości. Mówiło się o komunie, że wprowadziła omnipotencję państwa: „Państwo wszystko załatwi – od żłobka do nagrobka”. Dzisiaj wahadło poszło w drugą stronę i mówi się nie tyle o potrzebie państwa (Boże broń!) i jego omnipotencji, co raczej o potrzebie tzw. środków i ich omnipotencji: „Masz kasę? To wszystko załatwisz – od żłobka do nagrobka”. Różnica polega na tym, że w komunie normalny człowiek nie brał omnipotentnych przechwałek niewydolnego państwa poważnie i chcąc jakoś żyć, brał miotłę i śmieci zamiatał. Obecnie natomiast, normalny człowiek mówi sobie: „Z jakiej racji mam się przejmować jakimś syfem, za którego sprzątnięcie ktoś wziął pieniądze? I to w dodatku moje pieniądze!” (Nota bene, stary Poznaniak tak czy siak posprząta, ale młody ma to już gdzieś.)

Piszę o tym wszystkim po przeczytaniu tekstu Matki Kurki (http://tiny.pl/hwp7r). To bardzo dobry tekst, choć z punktu widzenia zwolenników Jarosława Kaczyńskiego mało odkrywczy, wręcz banalny w swej oczywistości. No i nie zbliża nas do odpowiedzi na pytanie Toyaha: „Co oni z nas zrobili?”

Snobizm, zapatrzenie w tzw. Zachód, zanik poczucia własnej wartości, „wykluczenie” tych, do których szyn nie dociągnięto itd., są zjawiskami wskazującymi na chorobę, ale nie są samą chorobą. Toyah pyta zaś o to, jaką chorobę nam zaszczepiono, a nie o to, czy mamy temperaturę.

Sądzę, że ową chorobą jest pewien sposób myślenia – sposób, który stał się dominującym wśród tzw. elit opiniotwórczych i małpujących te elity „mas”, a który swoim początkiem sięga czasów ruskich czołgów, dzięki którym zainstalowano w Polsce komunistyczną władzę. Otóż, czasy owe odznaczały się następującymi cechami:

-argument siły jest decydujący;

-cel uświęca środki;

-należy podporządkować się dziejowym i geopolitycznym koniecznościom.

Owe cechy czasów rewolucji, skutkowały pojawieniem się wzmiankowanego sposobu myślenia, którego determinantami stały się: przyzwolenie na kłamstwo, przyzwolenie na oportunizm, przyzwolenie na pogardę do słabych, przyzwolenie na zazdrość, bierność, egoizm, bezwzględność i chamstwo. Normalnie myślący w Polsce ludzie, musieli ten sposób myślenia potraktować jako rewolucyjny i z gruntu obcy, ale ponieważ normalni w ówczesnej Polsce byli albo bardzo prości, albo uwięzieni bądź martwi, bardzo szybko zaczęto ich traktować jako nienormalnych, zacofanych, bezwartościowych. Owi nienormalni i bezwartościowi kultywowali swoje tradycje i wartości (np. poznaniacy dbając o czystość swego miasta), ale z punktu widzenia rewolucji było to kompletnie bez znaczenia.
Dzisiaj ruskich czołgów już nie ma (bo są godnie zastępowane przez miraż kasy, władzy i rozkoszy medialnych pięciu minut), ale sposób myślenia ukształtowany przez nie pozostał, ma się dobrze i ciągle się multiplikuje, czego dowodzi np. casus pana Kamińskiego.

Z tego co wyżej powiedziałem wynika, że problem nie tkwi w tym, że ktoś odmawia wartości weselu w remizie, a zachwyca się Oktoberfestem. Nie jest problemem także to, że cała tzw. wschodnia ściana ma mniej linii kolejowych niż Śląsk. A i lekarstwem nie jest to, by przestać śmiać się z moherów, a w Drohiczynie wybudować fabrykę BMW. Problem przed jakim naprawdę stoimy, to odbudowanie w ludziach szacunku do wartości uosobionych przez prawdę, honor, bezinteresowność, wielkoduszność, rzetelność, solidarność, uprzejmość.
Właśnie dlatego Kaczyński mówi od czasu do czasu o potrzebie rewolucji moralnej, a mówiąc ściśle, potrzebie kontrrewolucji. Bez owej kontrrewolucji, Polska A i B, będzie ciągle Polską A i B (mimo fabryk BMW i Adidasa na wschodniej ścianie), a nie po prostu Polską.

I właśnie dlatego, działania PO prowokujące postawy lekceważące wspomniane wyżej wartości, są działaniami anty-modernizacyjnymi (czyli są wbrew polskiej racji stanu), a wspierające te działania poczynania pisowskich secesjonistów - noszące w sobie znamię kapitulacji wobec rewolucji ruskich buców - są pożałowania godne (niniejsze określenie można zamienić na bardziej dosadne).