Ścieżki

Jutro wybory lokalne, a ja w żaden sposób nie jestem w stanie w sobie znaleźć odpowiedniego poziomu emocji. Oczywiście kibicuję Prawu i Sprawiedliwości, co więcej mam bardzo poważne podejrzenia, że tym razem osiągniemy lepszy wynik niż nam się marzyło, a jednocześnie choćby codziennie patrząc na te wszystkie plakaty, które ozdabiają ulice mojego miasta, myślę sobie, że nie ma się absolutnie z czego cieszyć.

W poprzednim tekście wspomniałem o polityku SLD, niejakim… niech no sprawdzę… Kalicie, pisząc o nim, że wygląda jak każdy z tych tysięcy kandydatów do lokalnych władz, jacy zostali wystawieni przez nasze partie. A przecież tak naprawdę nie chodzi o wygląd, ale o to, co za tym wygładem stoi, a co ta twarz wyłącznie symbolizuje. Mam tu na myśli kompletną, bezlitosną miernotę. Bo prawda jest właśnie taka, że Polska jest całkowicie i w sposób dramatycznie rozpaczliwy pozbawiona czegoś, co się nazywa elitami politycznymi. Prawda jest taka, że jeśli ktoś się nadawał choćby w minimalnym stopniu, to już dawno albo poszedł do polityki na szczeblu centralnym, albo zmęczony czekaniem znalazł sobie miejsce gdzieindziej. I dziś albo zarabia jakieś lepsze pieniądze w jakiejś lepszej lub gorszej w firmie, albo jest jednym z tych kilkuset parlamentarzystów, o którym i tak pewnie nikt, poza jego znajomymi i rodziną, kiedykolwiek słyszał.

Jutro będę glosował w wyborach lokalnych i nawet nie bardzo wiem, kto tam w ogóle może liczyć na mój głos. PiS miał z początku wystawić swojego kandydata na stanowisko prezydenta Katowic, ale – jak najbardziej słusznie – uznał, że nie ma co wydziwiać i lepiej poprzeć Uszoka, z którym jest jak jest, ale z pewnością mogłoby być znacznie gorzej, zwłaszcza gdyby miał wygrać ten dupek, którego nazwiska nawet nie jestem w stanie zapamiętać, a który świetnie wie, ze jeśli ktokolwiek – podkreślam KTOKOLWIEK – poza jego żoną i dziećmi na niego zagłosuje, to tylko dlatego, że nienawidzi tego PiS-u. Poza tym, na pierwszym miejscu listy na radnych jest mój osobisty znajomy i człowiek w tak oczywisty sposób najlepszy, ze w ogóle nie ma o czym gadać. W wyborach do Sejmiku jest kobieta, o której wcześniej nie miałem bladego pojęcia, ale ponieważ była ministrem u Lecha Kaczyńskiego – muszę na nią głosować. I to jest wszystko. Reszta, to kompletne fantomy, jacyś pierwsi z brzegu panowie i panie, którzy równie dobrze mogliby obsługiwać mnie na poczcie, lub wozić busem dwa razy w tygodniu do Mysłowic.

Proszę mnie źle nie zrozumieć. Ja nie mówię, że wszyscy z nich są głupi i niekompetentni. Absolutnie! Znam na przykład dwie osoby – akurat z list Platformy – które szanuję, cenię i uważam za bardzo dobrych kompanów. Ale oni nie mają szans w politycznej konkurencji nawet z kimś takim jak poseł Nitras, by już nie mówić o pośle Kłopotku. To jest jak Niebo i Ziemia. Chcę tylko powiedzieć, że o ile mi wiadomo, nikt z nich nie stanowi dobrego przykładu na coś, co się nazywa polityczna elitą przyszłej Polski. Będę głosował na Uszoka, Piotra Pietrasza i tę panią od prezydenta Kaczyńskiego, której nazwiska nawet nie pamiętam, bo głosuję nieprzerwanie od roku 1989, a poza tym nie darowałbym sobie, gdybym nie przyłożył palca do tego, co mi dziś wygląda na dobry wynik PiS-u. Mojej partii. Partii, która daje nadzieje na to, że zanim umrę, spotka mnie coś jeszcze w tym zewnętrznym życiu przyjemnego.

Ale fakty są bardzo smutne. Nie mamy elit. Od czasów, jak Polska jakoś podniosła się po II Wojnie Światowej i zaczęła żyć nadzieją na to, że przyjdzie ten dzień, kiedy wszystko będzie tak jak być powinno, nie mamy elit. Paradoksalnie, mam wrażenie że w taki bardzo przewrotny sposób zauważyła to Platforma Obywatelska – tak na marginesie zbieranina ludzi absolutnie najbardziej przypadkowego sortu, wymyślając dla tej kampanii hasło, które w dość dowolnej, ale jednak bardzo uczciwej trawestacji brzmiałoby: „Nie trzeba nam ludzi, trzeba fachowców”. Nie mamy elit. Wydawało się na przełomie lat 80 i 90, że coś się tworzy, ale wystarczyło tylko łypnąć okiem na tych nieudaczników, żeby wiedzieć, że nawet nie ma co marzyć. Przez te dwadzieścia lat udało się mimo to zebrać maleńką grupę ludzi zdolnych i – mimo różnych poglądów i życiowego że tak powiem podejścia – wybitnych. 96 z nich, a więc niewykluczone, że znaczna większość, zginęło 10 kwietnia w zamachu. Zostało paru wojowników po wszystkich stronach sporu. Jutro wybieramy resztę. Po co? Bo taki jest porządek rzeczy. Trzeba obsadzić to co jest do obsadzenia. W końcu żyjemy w nowoczesnej, demokratycznej Europie.

A ja się tylko boję, że co będzie, jeśli dojdzie do tego, że zgodnie z zapowiedziami Systemu, ostatecznie cała władza zostanie stopniowo przesunięta na poziom lokalny? Że co się stanie, gdy ostatecznie za nas się wezmą jacyś miejscowi aspiranci? Ci dla których nie starczyło miejsca tam gdzie się coś dzieje, a że z pracą też nie jest łatwo, więc próbują tu na dole. Co będzie, jak o naszym życiu zaczną decydować jacyś figuranci sterowani przez lokalny biznes i miejscowe koterie, natomiast państwo będzie się zajmowało już tylko występami w telewizji i ściąganiem podatków? Dlatego też idę jutro głosować. Bo mam nadzieję, że w ten sposób przyłożę rękę do przyszłego sukcesu Prawa i Sprawiedliwości – jedynej siły politycznej, dla której słowo Polska ma jeszcze jakąś wartość, a pojęcie silnego państwa cokolwiek znaczy.

Byłem, jak wiadomo, niedawno w Londynie. Tak jak pisałem, Wielka Brytania – z całą swoją urodą, czarem i wyjątkowością – zmierza ku upadkowi. A mimo to trafiłem na coś, co daje nadzieje bardzo nierealną, wręcz ulotną, wręcz nierzeczywistą. Otóż pewien nasz znajomy zwrócił nam uwagę na coś, co się nazywa ‘footpaths’, a więc po prostu ścieżki dla pieszych. Opowiadał nam ten nasz znajomy, ze kiedyś, przed wielu laty, ktoś w Anglii wymyślił, żeby cały teren kraju pokryć tymi ścieżkami, które będą stanowiły wyznaczone miejsca, gdzie każdy człowiek będzie miał święte prawo dowolnie się poruszać. I do dziś na każdym kroku można spotkać tabliczki, na których jest napisane „footpaths”, a strzałka pokazuje albo typową ścieżkę, albo wyłącznie wydeptany kawałek trawy, gdzie tylko baczne oko może wypatrzeć jakikolwiek kierunek, ale każdy wie, że tam własnie jest ta ścieżka. I każdy wie, że może sobie tam pójść i to jest jego miejsce. I nikt go stamtąd nie może przegonić. I opowiadał nam ten nasz znajomy, ze parę lat temu piosenkarka Madonna postanowiła wybudować sobie w Anglii posiadłość. Wybudowała więc tę posiadłość, ale nagle okazało się, że tuż za płotem jest jedna z tych ścieżek i tam łażą ludzie. Więc zażyczyła sobie artystka Madonna, ze ona wykupi tę ścieżkę, żeby jej nikt się pod domem nie kręcił. I Anglia ją poinformowała, ze – przepraszam za język – ona może się walić. Ścieżka jest nie do ruszenia nawet za wszystkie skarby tego świata.

Ktoś się spyta: Cóż to za nadzieja? A ja odpowiem: Każdy ma nadzieję taka na jaką sobie zasłużył. Ta jest moja.