Może trochę świeżego powietrza dla miłych państwa?

To co zainspirowało powstanie niniejszego tekstu, nie jest, jak to zwykle bywa, związane z jednym wydarzeniem, ale z ich całą serią. Poszło mianowicie o to, że w ciągu minionych parunastu dni, doszły do mnie informacje o pojawiających się pretensjach, a dotyczących tego, co nie jest niczyją sprawą jak tylko moją i ludzi związanych z moją wiarą i poglądami. Co mam na myśli? Otóż weźmy choćby zdarzenie najświeższe. Prawo i Sprawiedliwość, a więc partia z którą czuję związek intelektualny i emocjonalny wyrzuciło ze swoich szeregów dwie działaczki – Joannę Kluzik Rostowską i Elżbietę Jakubiak. I od razy podniosła się wrzawa – o nie, nie po stronie członków Prawa i Sprawiedliwości, ale przeciwnie, po stronie jego przeciwników. Że jak to tak można? Kto to widział? Czy PiS zdaje sobie sprawę z tego, co znaczą takie błędy? Doszło do tego, że wczoraj w telewizorze pokazał się polityk Platformy Obywatelskiej Adam Szejnfeld i ogłosił z prawdziwym bólem, że to co się stało, to ostateczny upadek PiS-u. Mało tego. Głos zabrał nawet sam Prezydent RP i też wyraził swoje rozczarowanie. A ja bym chciał wiedzieć, co im do tego?

Parę dni temu któraś z sondażowi przeprowadziła badania wśród obywateli, w których to badaniach zadała pytanie, czy oni uważają, że Jarosław Kaczyński powinien być nadal prezesem Prawa i Sprawiedliwości. Okazało się, że obywatele tego nie chcą, i wszystkie głównie ośrodki medialnie poczuły natychmiastowy obowiązek poinformować o tym wydarzeniu również mnie.

Wczoraj czy przedwczoraj z kolei, dowiedziałem się, że Wojciech Olejniczak polazł pod Pałac Prezydencki na Krakowskim Przedmieściu, zapalił znicz tylko po to, by go za chwilę uroczyście zgasić i ogłosić koniec żałoby. A ja bym chciał wiedzieć, jaki to jest jego zasmarkany interes. Że co? Że w tym zamachu zginęło paru jego znajomych? To ja w takim razie mogę powiedziec, że moją znajomą była pani Anna Walentynowicz i prezes Sławomir Skrzypek, a do głowy by mi nie przyszło, żeby nagle publicznie ogłaszać przedłużenie, czy koniec żałoby. Gdzie on się więc, za przeproszeniem, ryje?

Coryllus, o czym pisałem wczoraj, wysłał mi informację o tym, że jakieś trzy idiotki w telewizyjnym kanale TVN Style uznały za stosowne ględzić o tym, że gdyby wszyscy księża przestali pajacować i zdjęli swoje koloratki, a zamiast tego założyli rozpinane pod szyją bluzeczki i zakręcili loczki, to ludzie by chętniej chodzili do spowiedzi. Założę się, że żadna z nich nie dość że nie chodzi do spowiedzi w ogóle, to jeszcze w kościele bywa tylko na Pasterce, żeby albo wytrzeźwieć, albo zrzucić z siebie te parę kilo po wigilijnej kolacji, natomiast nagle okazuje się wszystkie trzy mają strasznie dużo do powiedzenia na temat tego, jak powinni wyglądać księża. Bo do ich ciemnych łbów nagle wpadła myśl, że mi w ten sposób pomogą szczerzej i prawdziwiej uwierzyć?

O ile to co się dzieje wokół PiS-u jestem w stanie jakoś zrozumieć – w końcu toczy się wojna polityczna i wiem że te wilki aż się oblizują na samą myśl, że oto po0jawia się nowa szansa na to, że w końcu tych „pisobolszewików” trafi ostateczny szlag, a Kaczyńskiego wywiozą do jakiegoś zamkniętego zakładu – troskę ludzi nie dość że niepobożnych, to w dodatku niewierzących, a często Kościołowi więc wrogich o to, co się w ramach tego Kościoła dzieje, uważam za całkowite szaleństwo. Ja wiem, że są na świecie grupy i organizacje, które żyją z tego by Kościół skutecznie osłabiać i prowadzić go do ostatecznej zguby, a więc to, że oni się tak bardzo interesują nawet tym, w czym księża chodzą na co dzień jest zrozumiale. Natomiast nie da się ukryć, że wszędzie jest całe mnóstwo zwykłych, codziennych wrogów Kościoła, dla których Kościół jest wyłącznie obiektem kpin i żartów, i oni też, jak najbardziej, szalenie się troszczą o to, by na mszy na którą ja chodzę co tydzień, było ciekawiej, weselej i przede wszystkim „fajniej”. I to właśnie nazywam obłędem.

W zeszłą niedzielę byliśmy na własnie takiej mało fajnej mszy i – jak to się zwykle dzieje przed Wszystkimi Świętymi – ksiądz ogłosił, że każdy kto odmówi odpowiedni zestaw modlitw, przyjmie Komunię Świętą i odwiedzi groby, dostąpi odpustu. Pani Toyahowa, która jak wiedzą wszyscy stali czytelnicy tego bloga, potrafi wiele, szepnęła mi oburzona do ucha: „A co to ma znaczyć? Czy on sugeruje, że jak ktoś nie pójdzie na grób, to już nie może dostać odpustu? A niby dlaczego to? A cóż to za terror???”

Ona oczywiście żartowała, ale my wiemy, ze to wszystko wcale nie jest takie śmieszne. Słowa, które Toyahowa wypowiedziała, idealnie wkomponowują się w to, o czym piszę wyżej. Nagle się okazuje, że już nic nie jest moje, Twoje, nasze. Nagle się dowiadujemy, że to co jest ich – to jest oczywiście ich. Natomiast co dotychczas wydawało się być nasze – z dnia na dzień stało się wspólne. Kaczyński jest waszym prezesem? No a co, jeśli on mi się nie podoba? W końcu żyjemy w jednym kraju i nikt mnie nie zmusi, żebym go oglądał w telewizji. Wasi księża chodzą na czarno i nudzą? Dawać nam tu kogoś fajnego. W końcu nie może być tak, że tylko wy decydujecie o tym, jak ma być w kościele. Macie jakiś odpust? Ja też chcę! Nie może być tak, że wy macie, a ja nie! Wam wolno brać ślub w kościele, a nam nie? A z jakiej to racji? Mamy demokrację chyba, prawda? Ja też chcę się najeść komunii.

Ona żartowała i ja oczywiście cały czas robię sobie żarty, bo istotnie to o czym piszę, choć jest upiornie prawdziwe, ciągnie za sobą ową aurę śmieszności. Ale tak, to prawda – to wszystko jest i prawdziwe i upiorne. Pamiętam jak jedno z naszych dzieci szło do Sakramentu Bierzmowania. Nagle okazało się, że podczas uroczystości, w dwóch ławkach zebrała się cała kupa dzieci wyjątkowo niegrzecznych. One były niegrzeczne do tego stopnia, że zaczęły podpalać specjalne kartki, które w momencie przyjmowania Sakramentu należało pokazać Biskupowi. W tej sytuacji księża, czy siostry zakonne – nie pamiętam – którzy pilnowali, żeby wszystko odbywało się jak należy, zablokowali tym dzieciom wyjście z ławek, tak by nie mogły podejść do ołtarza i by w efekcie nie otrzymały bierzmowania. Uroczystość trwała nadal, a tymczasem w tych dwóch ławkach trwała cały czas wrzawa, podczas której co sprytniejsi próbowali się wymknąć i podejść do ołtarza. Bez efektu. Wreszcie, kiedy już wszyscy zostali obsłużeni, zadecydowano, że ci młodzi bandyci też dostaną to po co przyszli. No i dostali. Koniec. Tak się skończył ten uroczysty dzień.

Nie muszę tu wspominać, że bardzo mi było przykro z powodu tego jak się cała ta sprawa zakończyła. Miałem wielką nadzieję, że te dzieci nie zostaną dopuszczone do bierzmowania i że zostaną z tego mojego kościoła wyprowadzone za uszy, razem ze swoimi rodzicami, wujkami i dziadkami i kolegami taty. I że w ten sposób wszyscy ci, którzy dotychczas nie wiedzieli, o co w Kościele chodzi – się tego dowiedzą. I będą o tym pamiętać. Niestety. Ktoś spanikował i wszystko licho wzięło. W sensie przenośnym i co gorsze również w dosłownym. Dlaczego użyłem słowa „spanikował”? Otóż wczoraj rozmawiałem ze znajomym księdzem i o tym wydarzeniu mu opowiedziałem. Okazało się, że on tego typu sprawy zna. I też opowiedział mi historię, jak to kiedyś w przeddzień bierzmowania, zapowiedział całej bandzie takich właśnie młodych bandytów, że zostają do tego sakramentu nie dopuszczeni i ich wywalił z kościoła. Niestety już w chwilę później proboszcz zmienił jego decyzję i wszystko odbyło się zgodnie z planem. Czemu? Sprawa jest jak najbardziej prosta i oczywista. Proboszcz wystraszył się, że jeśli cała grupa dzieci nie zostanie dopuszczona do bierzmowania, ktoś poinformuje o tym albo Gazetę Wyborczą albo TVN24 i zrobi się z tego afera. Że tu małe dzieci, że biedni rodzice, że tam tort i zaproszeni goście, że garnitury, że Jezus kocha wszystkich, a tu ten cholerny Kościół ze swoimi przesądami. No i uznał, ze dla zachowania dobrej opinii, można nie tylko przystać na fikcję, ale dopuścić do świętokradztwa.

I tak to się kręci. Z jednej strony napiera na nas cały przemysł, zbudowany wokół tego jednego zadania. Żeby nas najpierw zneutralizować, a następnie unicestwić. Z drugiej z kolei strony, tłumy głupców, którzy nie wiedząc gdzie się w swoim marnym życiu zatrzymać, ubzdurali sobie, że wreszcie znajdą ten punkt zaczepienia, jeśli wszystko wokół pozmieniają według wzoru, który im mądrzejsi od nich podsuną.

Bo tak to właśnie wygląda. Trochę sobie wcześniej pożartowaliśmy, ale przychodzi czas na parę słów jak najbardziej poważnych. Tak to właśnie wygląda. To jest wojna cywilizacji. I tylko jedna z nich niesie z sobą prawdę. I wszyscy to wiedzą. A jak nie wiedzą, to czują. I bardzo by chcieli przejść na tę stronę, ale coś ich trzyma i szepce im do ucha, że jeszcze chwila, jeszcze tylko parę ruchów i droga będzie wolna. A oni – jak barany prowadzone na rzeź – przyjmują te wszystkie kłamstwa i powtarzają za tym czymś, jak za panią matką, że tak, że jeszcze chwila. I dlatego wciąż tu przychodzą, kręcą się pod drzwiami, i próbują nam mówić, jak oni sobie wyobrażają, że będzie lepiej te nasze wnętrza przebudować. Wiedzą przy tym, że tam gdzie oni są, już wszystko skutecznie zniszczyli, wszystko zmarnowali, doprowadzili swój świat do takiej ruiny, że tam się zwyczajnie nie da żyć. Wiec leżą tu. I wciąż nam proponują jakieś rozwiązania.

Napisałem kiedyś na tym blogu tekst o mniej więcej o tym, co wyżej, zatytułowany „Może księdza dla miłych państwa?”. Zakończyłem go apelem do jednego z blogerów, ale tak naprawdę do wszystkich tych, którzy walczą o to by zrobić nam dobrze tak, byśmy się nie pozbierali. Brzmiał on tak: „My, Szanowny Kolego, nie mamy fioła. My nie żyjemy naszymi kompleksami. My mamy luz. Niech się Kolega nie boi. Jak trzeba będzie, będzie mógł Kolega przywołać zarówno siostrę zakonną w szpitalu, jak i księdza z kropidłem na cmentarz. Nawet może Kolega zagwizdać”.

Dziś mogę to tylko powtórzyć i może ewentualnie dodać – jak przyjdą wybory możecie też zagłosować na ludzi normalnych. Na ludzi. A my ten głos docenimy. A skoro mowa o Kościele, to jak już poczujecie swąd siarki, to – jak już zostało powiedziane – wystarczy że zagwiżdżecie. Zobaczymy co się da zrobić.