Czy polskie lewactwo marzy o elektronicznych owcach?

       Jeszcze zanim ogólnopolska debata na temat konieczności wprowadzenia do języka polskiego całej serii form żeńskich, dotychczas normalnym ludziom nieznanych, nabrała rozpędu, pamiętam jak gdzieś na Twitterze, czy może na Facebooku, pewna moja znajoma pochwaliła się, że jej synek zapytał ją, czemu mama jest kierowcą, a nie kierowczynią, z sugestią, że jej dziecko jest bardzo mądre. Ponieważ owo pytanie, a już zwłaszcza chwalenie dziecka za tego typu przenikliwość, wydało mi się bardzo osobliwe, żartobliwie sprowadziłem sprawę do absurdu, sugerując, że „kierowca” to jest w sposób oczywisty forma żeńska, a zatem to tata raczej powinien funkcjonować jako kierowiec, a nie mama jako kierowczyni. Mój żart nie został skomentowany ani przez moją znajomą, ani w ogóle przez nikogo, więc na długie miesiące zostałem z nim sam na sam, a kiedy już temat zyskał ogólnopolską popularność, zdziwiłem się tylko, że cała dyskusja sprowadza się wyłącznie do kwestionowania owej dziwnej nowomowy, zamiast skupić się na wyszydzeniu całej tej zabawy językiem, który ze względu na swoją szczególną nieregularność, kompletnie się do niej nie nadaje. No i wciąż wracał do mnie tamten, moim zdaniem, bardzo celny przykład z ową „kierowcą”.

        Mijały na tej bezsensownej przepychance kolejne tygodnie i oto wczoraj trafiłem na jakiś – w tej chwili już niestety nie pamiętam konkretnie o jakiej treści – komentarz posłanki lewicy, Anny Żukowskiej i uznałem, że nadarzyła się znakomita okazja do tego, by przedstawić wspomnianą „kierowcę” bardziej szeroko. I proszę sobie wyobrazić, że pani Żukowska w ogóle nie zrozumiała sensu tego przykładu, tylko poinformowała mnie, że słowo „kierowca” to forma męska, natomiast – i tu się okazało, że dziecko mojej znajomej wykazało jednak prawdziwie rewolucyjne wyczucie – kobieta kierowca to kierowczyni, podobnie jak kobieta sprawca to sprawczyni. Ponieważ zrobiło się grubo, natychmiast wymyśliłem coś wydawałoby się bardziej przejrzystego i zaproponowałem, że w tej sytuacji, kobieta owca – to będzie owczyni...

       I w tym momencie rozgorzało prawdziwe piekło. Najpierw  w takiej oto kwestii, że słowo „owca” jest  rodzaju żeńskiego, a ja powinienem wrócić do podstawówki, bo najwidoczniej nie uważałem na lekcjach, no a potem już ruszyła lawina. Na mój portal zleciało się niemal całe twitterowe lewactwo, szydząc ze mnie, że jestem skończonym bałwanem, który nie wie, że owca to dziewczyna, a chłopiec w owej relacji to baran. Kiedy poziom zidiocenia osiągnął granice absurdu, postanowiłem naciągnąć tę gumkę jeszcze bardziej i poinformowałem zainteresowanych, że ja występuję w tej debacie jako obrońca tych wszystkich owiec, które jeśli idzie o płeć nie potrafią określić się jednoznacznie, a przy homofobicznych nastrojach polskiego społeczeństwa popadają w depresję i często zmuszone są popełnić samobójstwo.

      Wszystko zgodnie z przewidywaniami. Moi nowocześni antagoniści zaczęli mi zupełnie na poważnie tłumaczyć, że ponieważ polski język jest dla owiec językiem obcym,  w tej sytuacji moja misja traci sens, no a przy tym oczywiście w dalszym ciągu na moją głowę wylewało się szyderstwo sprowadzające się do stwierdzenia, że oto „prawactwo się samozaorało”.

      W tym momencie, zwłaszcza że już za chwilę zaczynał się mecz Liverpoolu z Evertonem, pomyślałem, że machnę na to wszystko ręką i rzeczywiście machnąłem. I oto, proszę sobie wyobrazić, ledwo przestaliśmy świętować, moja córka poinformowała mnie, że z komentarzem do mnie zawitał nie kto inny jak sam przewodniczący Włodzimierz Czarzasty i powiedział coś, co mnie już kompletnie rozbiło: „Zabolało, Krzysiu? Lewica pozdrawia”. Na co ja napisałem Czarzastemu coś, co właściwie powinienem powtórzyć i tu, a mianowicie:

      „Wiesz, Włodku, za co ja szanuję Jarosława Kaczyńskiego? Za to, że on nie spędza wieczorów na dogadywaniu internautom na Twitterze. Gdyby on na starość zwariował i zaczął to robić, to ja bym w jednej chwili pieprznął tym całym PiS-em i zanurzył się w błogiej prywatności”.

      On mi oczywiście jeszcze próbował tam coś odpyskowywać, ale ja, wiedząc też, że już za chwilę dyskusja skręci na temat tego durnia Kaczora, który nie wie nawet, co to Twitter, wyłączyłem się i postanowiłem zająć się swoimi sprawami. Tam oczywiście, z tego co widzę, szajba trwa na całego, ja natomiast faktycznie mam w głowie naszego Prezesa. Popatrzcie Państwo, jak to się przedziwnie wszystko ułożyło. Z nich wszystkich jedynie on zachował do samego końca pozycję całkowicie wyprostowaną, którą w pewnym sensie nawet symbolizuje ten jego niemal po proboszczowsku wypięty brzuch i to spojrzenie, z jednej strony tak bardzo dobroduszne, a jednocześnie niosące w sobie tę z trudem skrywaną nutkę pogardy dla tych, co jak najbardziej ją widzą. Tu jest ten Tusk, ta Żukowska, ten Schetyna, te wszystkie Kukizy, te Korwiny, ta cała pryszczata Konfederacja, nawet ten Trump – można wymieniać – a z drugiej strony już tylko on. Myślę dziś o nim i nagle już wiem, że tak to właśnie ze mną jest. Ja go od zawsze szanuję za to, że on, jako jedyny, nie uległ. Bo gdyby i jego ogarnęła ta chwila słabości, to byłby jak oni wszyscy, tyle że może nieco bardziej zdolny. A ja bym te jego zdolności miał już dawno głęboko w nosie.