Imbrykiem w łeb, czyli Pani Pierdołka napada

        Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że co za dużo to niezdrowo i że czasem jedna zaledwie kropla więcej może sprawić, że to „za dużo”  okaże się wręcz nie do zniesienia, no ale chyba jednak podejmę to ryzyko i jeszcze trochę pohejtuję Olgę Tokarczuk i jej Nobla. To co mi daje pewną nadzieję, to fakt, że oczywiste propagandowe szaleństwo rozpętane w związku z ową nagrodą, stało się tak irytujące, że ono aż się prosi o jakąś odpowiednio mocną reakcję. Toteż i reaguję.

       Skomentowałem wczoraj wykład, jaki Olga Tokarczuk wygłosiła kilka dni temu w Sztokholmie, jednak przez fakt, że autentycznie nie byłem ani w stanie, ani też w chęciach, by zapoznać się z jego całością, ograniczyłem się do kilku zaledwie bardziej spektakularnych jak mi się zdawało fragmentów, tymczasem już po chwili znalazłem tam coś, co wczoraj przegapiłem, a co moim zdaniem zdecydowanie zasługuje na zupełnie osobne potraktowanie. Znów jednak zacznę od cytatu:

       „Kobieta ze zdjęcia, moja mama, która tęskniła do mnie, choć mnie jeszcze było, kilka lat później czytała mi bajki. W jednej z nich, autorstwa Hansa Christiana Andersena, wyrzucony na śmietnik imbryk skarżył się, że okrutnie został potraktowany przez ludzi – pozbyli się go, gdy tylko oberwało mu się ucho. A przecież mógłby jeszcze im służyć, gdyby ludzie nie byli tacy perfekcyjni i wymagający. Wtórowały mu inne popsute przedmioty, snując prawdziwie epickie opowieści ze swojego małego przedmiotowego życia. Będąc dzieckiem słuchałam tej bajki z wypiekami na twarzy i ze łzami w oczach, bo wierzyłam głęboko, że przedmioty mają swoje problemy, uczucia i nawet jakieś życie społeczne, całkiem porównywalne do naszego, ludzkiego. Talerze w kredensie mogły ze sobą rozmawiać, sztućce w szufladzie stanowiły coś w rodzaju rodziny. Podobnie zwierzęta były tajemniczymi, mądrymi i samoświadomymi istotami, z którymi łączyła nas od zawsze duchowa więź i głębokie podobieństwo. Ale i rzeki, lasy, drogi także miały swój byt – były żywymi istotami, które mapują naszą przestrzeń i budują poczucie przynależności, tajemniczy Raumgeist. Żywy był też krajobraz, który nas otaczał, i Słońce i Księżyc i wszystkie ciała niebieskie. Cały widzialny i niewidzialny świat”. 

      Otóż jest tu parę rzeczy, na które nie można nie zwrócić uwagi. Przede wszystkim, każdy z nas – a myślę, że jest ich wcale nie mało – kto zna bajkę Andersena o imbryku, musiał z miejsca zauważyć, że Tokarczuk albo tej bajki w życiu nie czytała, albo nawet jeżeli ją czytała i się nią choć trochę przejęła, to z całą pewnością nie na tyle, by ją choćby w podstawowym sensie zapamiętać, że już nie wspomnę o owych wypiekach na twarzy i łzach wzruszenia. Opis jaki tu przedstawia ta kosmiczna bzdura, a w konsekwencji wszystkie mądrości, jakie ona z tej bajki wywodzi, są bzdurą równie potężną. W czym rzecz? Otóż, jak wszyscy wiemy, ów imbryk Andersena był przez lata nadzwyczaj młody, piękny, elegancki, z tą jednak skazą, że miał posklejaną pokrywkę i to ona nieustannie wszystkim rzucała się w oczy. Przez całe jednak lata służył dumnie swoim państwu, wierząc głęboko, że nawet z tym posklejanym wieczkiem jest lepszy od innych, aż któregoś dnia czyjaś „niezręczna rączka” upuściła imbryk, co spowodowało, że tym razem już nie tylko pokrywka rozpadła się w drobny mak, ale również i uchwyt i szyjka, i z pięknego imbryka został tylko smutny korpus. Jako że stał się tym samym biedny imbryk kompletnie bezużyteczny, najpierw przez pewien czas stał samotny i milczący w kącie, by wreszcie któregoś dnia trafić w ręce pewnej biednej kobiety, która nasypała do niego ziemi i zasadziła w nim cebulkę kwiatu. Bajka Andersena kończy się tak:

      „Wstąpiło we mnie życie i siły; puls bił, cebulka wypuściła pędy; można było pęknąć od rozsadzających uczuć i myśli; wyrósł z niej kwiat, patrzałem na niego, dźwigałem go; patrząc na jego piękno, sam zapomniałem o sobie; to prawdziwe błogosławieństwo zapomnieć przez innych o sobie. Kwiat nie dziękował mi za to, nie myślał o mnie; podziwiali go i chwalili. Byłem taki szczęśliwy, że jemu jest dobrze. Pewnego dnia usłyszałem, jak mówiono, że kwiat zasługuje na lepszą doniczkę. Rozbito mnie na dwoje; bolało to okropnie, ale kwiat dostał lepszą doniczkę, a mnie wyrzucono na podwórze, gdzie leżę jako stara skorupa - zostało mi jednak wspomnienie, którego nikt mi nie może wydrzeć”.

       Więc tak wygląda owa bajka Andersena, dzięki której postanowiła się Tokarczuk zaprezentować światu jako wielki twórca, myśliciel i filozof. Przepraszam wszystkich bardzo, ale co tu się do cieżkiej cholery wyprawia? Z opowieści, która zawiera tak strasznie dużo głębi, ta stara wariatka zapamiętała tylko tyle, że imbrykowi urwało się ucho, a źli, głupi, „perfekcyjni” i „wymagający” ludzie, zamiast go dalej używać i parzyć sobie palce wrzątkiem, wyrzucili go na śmieci, gdzie on biedny skarżył się na swój nędzny los przed światem, a „wtórowały mu inne popsute przedmioty, snując prawdziwie epickie opowieści ze swojego małego przedmiotowego życia”.

      Przepraszam raz jeszcze, ale ona tu pieprzy, jak potłuczony ruski imbryk, a świat jej słucha z nabożeństwem. Ale mamy tu coś być może jeszcze bardziej porażającego. W końcu niech będzie i tak, że Tokarczuk źle zapamiętała tę bajkę i owa najwyraźniej przyrodzona gnuśność nie pozwoliła jej a konto noblowskiego wystąpienia owej rzeczy sprawdzić. To czego jednak darować już się w żaden sposób nie da, to fakt, że z najbardziej kompromitującej pomyłki, ona gładko przechodzi do równie skandalicznej ekologicznej propagandy i plecie coś na temat świata, gdzie ludzie, zwierzęta, rzeki, lasy, rośliny, Słońce, Księżyc i galaktyki tworzą jedną wielką rodzinę, jak andersenowski imbryk z wyciągniętymi z przysłowieowej dupy talerzami i sztućcami w szufladzie, nad którym pochyla się ona, kobieta niosąca w sobie to wszystko w formie Słowa.

      A ja się tylko zastanawiam, czy to jest naprawdę możliwe, że oni wszyscy, poczynając od tych starych durniów, słuchających e ściśniętym gardłem wykładu Tokarczuk, przez wielkich specjalistów od literatury, oraz europejskie media, po rzekomo największych miłośników książek tu i tam, nie zauważyli tego niesłychanego przecież przekrętu, jakiego ona dokonała, w tym jedynie celu, by na samym końcu, już niemal jak ów Nowy Zbawiciel, zaprezentować się nam z tą swoją kosmiczną „Czułością”?

      No właśnie – czułością. Ona przez te upiorne 6 tysięcy słów opowiada nam najpierw o tych „delikatnych czułkach radiowych anten”, by następnie przejść do wspomnianej „Czułości”, której nie ma w Ewangeliach, a która wypełnia jej Myśl i Prozę, a ja sobie myślę, że stary dobry Norwid na to samo potrzebował zaledwie sześć prawdziwie skromnych linijek:

Czułość bywa - jak pełny wojen krzyk;

I jak szemrzących źródeł prąd,

I jako wtór pogrzebny...

I jak plecionka długa z włosów blond,

Na której wdowiec nosić zwykł

Zegarek srebrny - - -

       Cieszmy się więc może i radujmy, że tej cwaniarze nie przypomniał się tamten wiersz, że to niby jej mama czytała, kiedy ona była jeszcze dzieckiem, bo z tego mogło wyjść coś czego byśmy wszyscy zwyczajnie już nie przeżyli.