Czy jednostka o nazwie Zespół Donalda Tuska wejdzie do słowników medycznych?

      Przyznam szczerze, że do dzisiejszego felietonu podchodzę trochę jak pies do jeża, a to z tego mianowicie powodu, że on powstał niejako z konieczności. Otóż po całej serii tekstów, które w czytelnikach „Warszawskiej Gazety” wywołały co najmniej niezadowolenie, pomyślałem, że może tym razem będzie dobrze zaproponować im coś bliższego ich sercom, no i padło na Donalda Tuska. No i w momencie gdy pomyślałem sobie, że tym razem zrobię wyjątek i ten akurat felieton sobie i czytelnikom tego bloga daruję, wspomniany Donald Tusk zrobił coś absolutnie porażającego, a mianowicie opublikował na swoim nowym twitterowym profilu zdjęcie ze spotkania z prezydentem Trumpem, na którym stojąc za amerykańskim prezydentem – tak jak to zwykle robią dzieci, kiedy się bawią w rewolwerowców – celuje mu w plecy z dwóch palców i – co widać bardzo wyraźnie – wykonuje paszczą dźwięk wystrzału. Kiedy ujrzałem tę scenę, w pierwszej chwili pomyślałem sobie, że to jest jeden z wielu internetowych fejków, a kiedy okazało się, że nie, przyszło mi do głowy, że ten cymbał faktycznie wyprodukował ten żart, tyle że ktoś go z boku podpatrzył i sfotografował. Tymczasem okazuje się, że nie; Donald Tusk ów gest wykonał w pełni świadomie, ktoś – kto wie, czy nie jego służący Graś – pstryknął mu to komórką, no a on, szalenie z tego grepsu dumny, wrzucił to na Twittera. Mało tego. On wręcz zaordynował, by, jak słyszę, wspomniane zdjęcie znalazło się na oficjalnym profilu owej europejskiej partii, której jest on aktualnie najświeższym przewodniczącym.

       No i w tym momencie pomyślałem sobie, że to jest faktycznie niezwykły wręcz zbieg okoliczności, kiedy ja w swoim felietonie, napisanym z myślą o czytelnikach „Warszawskiej Gazety”, przedstawiam Donalda Tuska jako odwiecznego głupka, a on tymczasem robi coś, na co już praktycznie nie ma nazwy. W tej więc sytuacji, z całkowicie czystym sumieniem chciałem tu dziś zaproponować ów tekst, tym razem jednak wyłącznie po to, by utwierdzić w Czytelnikach stare bardzo i dobre przekonanie, że tam nie ma naprawdę nic, poza, jak mawiał stary dobry osiołek Kłapouchy, szarym paprochem, który został wdmuchnięty do tego łba przez pomyłkę.

     Do wyborów prezydenckich jeszcze sporo czasu, przynajmniej z punktu widzenia tych, którzy są już do nich od dawna gotowi, natomiast niewątpliwie są miejsca, gdzie atmosfera robi się tak gęsta, jakby one miały się odbyć niemal za chwilę, a tu cholera wszyscy się gdzieś porozłazili i nawet nie wiadomo, czy uda się zdążyć na czas. Z drugiej strony natomiast, dobrzy ludzie patrzą na ten świński trucht i zachodzą w głowę, jak to jest w ogóle możliwe, że polityczne środowisko, które ma przecież pewne polityczne doświadczenie, a nawet przez pełne osiem lat sprawowało w kraju niemal absolutną władzę, nie jest w stanie się wziąć do kupy i zaproponować kandydata, który, nawet jeśli tych wyborów nie wygra, to przynajmniej zejdzie z placu broni z tarczą w ręku. Jak to się stało, że po tych wszystkich latach, jedyne co oni byli w stanie zaproponować, to jakąś kompletnie nierozgarniętą pańcię i człowieka znikąd, którego nazwisko potrafi zapamiętać może pięć osób na sto? A przy tym i tak, to są ci z samego topu.

         Myślę dziś o Platfromie Obywatelskiej, bo to oczywiście o niej dziś mowa, i siłą rzeczy przychodzi mi do głowy Donald Tusk, a więc w praktyce jedyny człowiek, który w tym towarzystwie zawsze stanowił wartość dodaną. To jest coś niezwykłego, że wśród tylu osób – jak głosi popularna opinia, doświadczonych, wykształconych i inteligentnych – nie można było znaleźć jednego człowieka, którego można by było posadzić na ławce rezerwowych. Mucha, Budka, Sikorski, Kidawa, Grupiński – można wymieniać i wciąż wraca ten jeden apel: Donald, wróć!

       A ja sobie przypominam Donalda Tuska jeszcze z roku 2008, kiedy to on najpierw udał się z żoną na słynną wyprawę do Peru, a kiedy wrócił do Polski i chciał od razu pojechać do  Austrii na Euro, okazało się, że nastroje społeczne odnośnie owego Machu Picchu są tak złe, że póki co on zwyczajnie nie jest w stanie się dłużej bawić, no i trzeba było siedzieć w Polsce.

      No i wtedy to też – pamiętam to dziś bardzo dobrze – z tej rozpaczy, że z piłeczki nici, Donald Tusk postanowił zwariować i ni z gruszki ni z pietruszki publicznie wygłosił następujący apel:

      Zwracam się jako ojciec do wszystkich ojców: prawdziwi Polacy uczą swoich synów i córki grać w piłkę. Lepiej grać z dzieciakami w piłkę, niż się bić. Lepiej wychowywać przez sport i miłość, niż przez przemoc”.

     Pamiętam tę wypowiedź do dziś i jednocześnie nie mogę przestać myśleć o Donaldzie Tusku jako kimś niespełna rozumu. I dziś też, kiedy widzę, jak ci biedacy kręcą się w kółko, zastanawiając się, czy Kidawa jest lepsza od Jaśkowiaka, czy może na odwrót, a jednocześnie spoglądają z utęsknieniem w stronę Brukseli, to myślę sobie, że może już lepszy będzie ten Jaśkowiak.

Chciałbym z przyjemnością poinformować ewentualnie zainteresowanych, że już jutro pojawię się we wrocławskiej Hali Ludowej we Wrocławiu, czy jak tam ona się aktualnie nazywa, by spotkać się z Czytelnikami. Jak czytam, stoisko Kliniki Języka oznaczone jest numerem 116, więc wystarczy tylko się rozejrzeć i już. Nie wiem, jak będzie z niedzielą, bo przede wszystkim nie czuję się zbyt zdrowo i nie wiem, jak to wytrzymam, a poza tym ze względu na brak noclegu, musiałbym wrócić do Katowic i w niedzielę przyjechać ponownie. No ale zobaczymy, może i tak to się właśnie skończy. Tak czy inaczej, wszystkich serdecznie zapraszam i mam nadzieję, do zobaczenia jutro między 11 a 20.