Generał Wilecki kontra Kaja Godek - nokaut w pierwszej.

      Ponieważ kontakt z tak zwanym „Szarym Człowiekiem” siłą rzeczy mam ograniczony do tych parunastu znajomych, no i do osób, które, jak to w życiu bywa, pojawiają się w okolicy i znikają, a wszystko co poza tym, to propaganda, której staram się przeciwstawiać jak tylko potrafię, muszę przyznać, że tak naprawdę jedyna realna socjologiczna wiedza, jaką posiadam, to ta wynikająca z wyników kolejnych wyborów i moich bieżących i odpowiednich analiz. Tak też zresztą było zawsze. Nawet w głębokim PRL-u, mimo że moje życie towarzyskie było wówczas znacznie bogatsze niż dzisiaj, to i tak na temat tego, co sądzi w tej czy innej kwestii ów „Szary Człowiek”, miałem pojęcie wręcz żadne. A jak bardzo żadne, mogłem się skutecznie przekonać wtedy, gdy się dowiedziałem, że wyborami w czerwcu roku 1989 zainteresowanie wykazało zaledwie 62,70% obywateli w pierwszej turze, natomiast w drugiej już tylko 25,31%. Co oczywiście nie zmienia faktu, że żadne mądre analizy mądrych ludzi nie dały mi tyle, co własnie owa sucha informacja odnośnie frekwencji.

Co zatem takiego wiem, że czuję się mimo wszystko w potrzebie jakoś na to co widzę i słyszę reagować i to reagować publicznie? Otóż przede wszystkim naprawdę dużo pamiętam i z tych nielicznych w rzeczy samej informacji potrafię, jak sądzę, wyciągać wnioski. Co takiego interesującego zatem dostrzegłem ostatnio i jakie wnioski z owej obserwacji wyciągnąłem, już wyjaśniam. Oto śledząc to co się dzieje w Internecie, nie mogłem nie zauważyć, że w sposób nadzwyczaj energiczny zaktywizowała się ta część opinii, która rozczarowana bardzo tym wszystkim, co nam proponuje dzisiejsza polityka, ze szczególnym uwzględnieniem oferty Prawa i Sprawiedliwości, głosi powstanie nowej siły, która najpierw rozkurzy w drobny pył całe to oszukańcze towarzystwo, a chwilę potem pokaże całej Polsce, czym jest autentyczna prawica – prawica wierna Bogu i Ojczyźnie i Honorowi – i z sukcesem poprowadzi Polskę ku dumnej światłości. Do jakiego stopnia owa internetowa aktywność przekłada się na emocje wspomnianego „Zwykłego Polaka”, nie mam naturalnie pojęcia; nie wiem nawet, czy „Szary Człowiek” w ogóle wie, co to za dziwadło... no może z wyjątkiem Janusza Korwina Mikke, który odniósł przynajmniej ten jeden realny sukces, że nawet moja świętej pamięci ciocia ze wsi wiedziała, kim jest ten wariat. No ale faktem jest, że przynajmniej gdy chodzi o Internet, to owi patrioci radzą sobie nadzwyczaj dobrze i jest całkiem prawdopodobne, że gdyby tak wybory parlamentarne były przeprowadzane wyłącznie na Twitterze, to oni by mieli większość konstytucyjną. Jakiej zatem wiedzy dostarcza ów fakt nam, czyli, jak mówię, ludziom, którzy wiedzą bardzo mało, natomiast mają dobrą pamięć i potrafią jakoś tam analizować wszystko to co z owej wiedzy i pamięci wynika?

      Otóż ja bardzo dobrze pamiętam, że już na samym początku wspomnianego marszu ku wolności, rozpoczętego wyborami roku 1989, obok oczywistego i pewnie że bardzo umownego podziału na Solidarność i Komunę, a więc Polskę i Bolszewię, w jednej chwili ujawniła się też trzecia siła, czyli tak zwani „Patrioci”. Z początku trzymali się oni oczywiście Solidarności, jednak już po krótkim czasie zaczęli coraz częściej demonstrować swoją autonomię, do tego stopnia, że pojawiły się również i odpowiednie etykiety. Kto tam się wyróżniał szczególnie mocno? No przede wszystkim oczywiście Konfederacja Polski Niepodległej oraz ZChN, a w tym takie postaci, jak – wymieniam ich zupełnie z tak zwanej „czapy” – Jan Łopuszański, Marek Jurek, Stefan Niesiołowski, Henryk Goryszewski, Leszek Moczulski, Michał Kamiński, Krzysztof Król, Adam Słomka, Jerzy Kropiwnicki, Marian Piłka, czy – tak, tak – Kazimierz Marcinkiewicz. I ja również bardzo dobrze pamiętam, że kiedy oni tylko zdecydowali się usamodzielnić, to ich głównym wrogiem nie stała się Bolszewia, lecz właśnie Polska. Oni, gdy tylko poczuli się odpowiednio mocno, natychmiast zaczęli demonstrować swoje nadzwyczajne wręcz kompetencje patriotyczno-kościelne, a przez nie naturalnie – państwowotwórcze. Dziś po owych dwóch organizacjach oczywiście, jeśli w ogóle pozostał jakikolwiek ślad, to w osobach Marcinkiewicza, Niesiołowskiego, Kamińskiego, Króla, no i być może jeszcze Słomki, choć tego ostatniego zaledwie lokalnie. Lata mijały, jedni znikali, inni się z mroków polityki wyłaniali, zawsze z tym samym hasłem na sztandarach: „Bóg, Honor, Ojczyzna”, zawsze z zapewnieniem, że tylko oni są prawdziwą prawicą, no i za każdym razem nieco inna nazwą, a więc jako Młodzież Wszechpolska, Liga Polskich Rodzin, Ruch Odbudowy Polski, Ruch dla Rzeczpospolitej, Ruch Katolicko-Narodowy... można wymieniać.

      I oto w tym momencie chciałbym zwrócić uwagę Czytelników na pewną niezwykle fascynująca prawidłowość. Otóż wszystkie te partie aktywizowały się zawsze wtedy, gdy pojawiała się realna szansa na to, by władzę w Polsce uzyskała owa symboliczna Polska. Pierwszy raz na to zwróciłem uwagę przy okazji wyborów w roku 1991, kiedy to obok Porozumienia Centrum startowały takie partie jak KPN, UPR, Wyborcza Akcja Katolicka, czy Partia Wolności z jej ówczesnym szefem, dziś już świętej pamięci Kornelem Morawieckim. Niedługo potem to wszystko się odtworzyło, kiedy pojawił się plan, by z jednej strony uniemożliwić Wałęsie drugą kadencję, a z drugiej, nie dopuścić do władzy Kwaśniewskiego. Myślę, że każdy może sobie dokładnie sprawdzić listę kandydatów, jaka pojawiła się przy tamtej okazji, a przy okazji zwrócić uwagę na fakt, że to wtedy właśnie, widząc aktywność prawdziwych patriotów, z Janem Olszewskim, Hanną Gronkiewicz-Waltz, oraz Januszem Korwinem-Mikke wycofał się z udziału w wyborach zgłoszony przez Porozumienie Centrum Lech Kaczyński.  

      Przy tej okazji, pragnę zwrócić uwagę, jakie to partie popierały kandydatury Jana Olszewskiego i Hanny Gronkiewicz Waltz, wówczas jeszcze bardzo pobożnej patriotki: Stronnictwo Ludowo-Chrześcijańskie, Zjednoczenie Polskie, Partia Konserwatywna, Koalicja Konserwatywna, Ruch Chrześcijańsko-Narodowy Akcja Polska, Ruch Trzeciej Rzeczypospolitej, Polskie Stronnictwo Ludowe Mikołajczykowskie, Polskie Forum Ludowo-Chrześcijańskie „Ojcowizna”, Stronnictwo Wierności Rzeczypospolitej, oraz, last but not least, Polskie Forum Patriotyczne. To tam też zaczynał się kręcić być może największy patriota z nich wszystkich, gen. Tadeusz Wilecki, dziś, jak głoszą okoliczne ptaki, związany mocno środowiskowo z Konfederacją. Daję słowo, że nie zmyślam.

     I tak też dokładnie samo było w latach kolejnych: ile razy panował spokój, a więc rządziła Unia Wolności, PSL, komuna, czy nawet ten nieszczęsny AWS, a po latach Platforma, Polska Katolicka i Narodowa siedziały cicho jak mysz pod miotłą. Podnosili oni natomiast głowę natychmiast jak tylko pojawiała się szansa, że – cóż ja zrobię, skoro nigdy nie chciało być inaczej – Jarosław Kaczyński ze swoim projektem spróbuje zdobyć, odzyskać, czy wreszcie, tak jak dziś, utrzymać władzę. I oczywiście wcale nie po to, by wspólnie z nim wywalić w kosmos ludzi złych, głupich i występnych. Cel był niezmiennie taki, by zachęcić wyborców czy to Porozumienia Centrum kiedyś, czy później Prawa i Sprawiedliwości do głosowania na prawicę „prawdziwą”. Powtarzam, tak było zawsze i owa regularność mnie zastanawia bardzo.

      I dziś jest nie inaczej, a kto wie, czy nie jeszcze bardziej radykalnie. Niekiedy odnoszę wrażenie, że  owi „patrioci” nie mają już żadnego wroga poza Prawem i Sprawiedliwością, no a już z całą pewnością nikt tak jak PiS nie jest z ich punktu widzenia bardziej odrażający i godny zniszczenia. Takie to mam dziś myśli, jak sądzę głęboko słuszne, a co więcej gotów się jestem założyć – a mam nadzieję, że ten zakład nigdy nie zostanie rozstrzygnięty – że jeśli jakimś cudem Prawo i Sprawiedliwość utraci władzę i obejmie ją jakiś dziwny sojusz Platformy, Kukiza, PSL-u i komunistów, nikt nie będzie bardziej szczęśliwy, jak chłopaki z Konfederacji i ich wierni zwolennicy z Twittera. No i oczywiście sam generał Tadeusz Wilecki.

      I tylko w tym wszystkim żal tej biednej, głupiutkiej Kai Godek.