O arytmetyce współczucia

Na ten niedzielny poranek i resztę dnia proponuję swój najświeższy felieton z „Warszawskiej Gazety”. Mam nadzieję, że damy radę.     

      Kiedy piszę ten tekst, myślę sobie, że znaczna część z tych z nas, którzy wciąż pozostają pod wrażeniem zabójstwa Pawła Adamowicza, musi przeżywać ciężki szok spowodowany faktem, że zanim jeszcze nie wystygło wspomniane ciało, najpierw telewizja TVN24 zaproponowała wdowie po Zmarłym ekskluzywny wywiad, a ta, co jeszcze ciekawsze, ochoczo tę propozycję przyjęła. Co do mnie, zachowuję w tej sytuacji pewien spokój, spowodowany choćby faktem, że na własne oczy widziałem i słyszałem na własne uszy, jak już w chwilę po śmierci swojego męża i ojca obie panie Adamowicz wystąpiły przed kamerą i wygłosiły laudację na cześć Jerzego Owsiaka i jego Orkiestry, wzywając go do nierezygnowania z prezesowania owemu dobroczynnemu projektowi i kończąc swój apel okrzykiem „Siema!” Przepraszam więc bardzo, że wtracam się w cudze emocje, ale proszę mi pozwolić zachować swoje.

      Nie dziwi mnie zatem ani pomysł telewizji TVN24, by zaprosić panią Adamowicz na rozmowę, ani nawet tak wyraźnie zademonstrowana przez nią chęć podzielenia się na gorąco swoimi refleksjami z telewidzami, natomiast chciałbym zwrócić uwagę na jeden element jej wystąpienia. Otóż osobiście nie znalazłem w sobie dość odwagi, by rzucić choćby okiem na to przedstawienie, natomiast, owszem, trafiłem w Sieci na jeden jego fragment, w którym pani Adamowicz oświadcza co następuje:

      „Nie czuję nienawiści do tego człowieka, który zabił Pawła, ani nienawiści do jego rodziny. Ja mam ból w sercu, cierpienie, żal, ale wiem, że to zachowanie człowieka, który siedział w więzieniu i był indoktrynowany reżimową telewizją.

      […] Myślę, że to był mord polityczny. Nie w sensie konkretnego zlecenia od kogoś. Ta mowa nienawiści, też politycznej i karmienie tym ludzi spowodowało, że ten człowiek po prostu tak a nie inaczej się zachował”.

      Znów bardzo przepraszam za wtrącanie się w cudze emocje, ale uważam, że nie pozostawiono mi wielkiego wyboru. A zatem przypominam sobie jak w poniedziałek, czy to jeszcze zanim poinformowano o śmierci Adamowicza, czy może już po, rząd ogłosił, że wysyła rządowy samolot do Londynu po mieszkające w Stanach Zjednoczonych żonę Adamowicza i jego córki. Zaraz, chwila, ale co to się tu do ciężkiej cholery dzieje? Ona w niedzielę wieczorem dowiaduje się, że jej mąż został zaatakowany przez nożownika i albo walczy o życie, albo być może już tę walkę przegrał, i zamiast pędzić na lotnisko i łapać pierwszy samolot do Polski, snuje się po świecie, a następnie cierpliwie czeka aż Mateusz Morawiecki po nie przyleci, by nie musiały przepłacać? A kiedy już jest na miejscu, pierwsze co robi to staje przed kamerą i krzyczy „Siema!”, by chwilę później udać się do tej szczujni i oskarżać Bogu ducha winny PiS o to, że zamordował jej męża?

        Szanowna Pani, proszę się łaskawie zamknąć i przy okazji tę samą prośbę przekazać córce. Bo zwyczajnie nie wypada.

Moje książki są jak zawsze albo w księgarni pod adresem www.basnjakniedzwiedz.pl, albo u Michała w warszawskiej księgarni Foto-Mag,  ewentualnie można też pisać do mnie na adreses mailowy k.osiejuk@gmail.com. Zachęcam gorąco.