Ambulans z literką "P", czyli o zaczynaniu od siebie

      Akurat nie stało się to nigdy głównym tematem moich ostatnich notek, niemniej parę razy wspomniałem o tym, w jak niezwykle trudnej sytuacji znalazł się cały obóz Dobrej Zmiany wobec konsekwencji tego co się stało tydzień temu w Gdańsku, kiedy najpierw antyrządowa propaganda oskarżyła PiS o faktyczne doprowadzenie do śmierci prezydenta Adamowicza, a potem już tylko zaczęła się szykować do decydującego skoku, by przegryźć mu gardło. Ja wiem, że już na drugi dzień po ataku doszło do spotkania na Nawogrodzkiej, gdzie podjęto kluczowe dla sprawy decyzje, jednak i tak, widząc jak udało się zachować wręcz stuprocentową dyscyplinę, jestem pełen podziwu dla sposobu w jaki ta obrona została zorganizowana. A jestem pewien, że wszyscy widzimy, jak nierówne były siły, kiedy to strona atakująca nie musiała dosłownie nic, a wręcz mogła działać bez żadnych praktycznie ograniczeń, podczas gdy po przeciwnej stronie można było wyłącznie milczeć i cierpliwie znosić nawet najbardziej okrutne i bezczelne kłamstwo. I tak jest zreztą do dziś. Oni stoją naprzeciwko nas jak - przepraszam za w sumie dość marne porównanie - wygłodniałe wilki i tylko czekają aż zrobimy ten jeden jedyny błąd, a nam lepiej nawet się nie ruszyć i jeden Diabeł wie, jak długo będziemy musieli się tak trzymać.

      Mnie tu jest doprawdy łatwo, ale w końcu kogo obchodzą te teksty, zwłaszcza gdy tu nawet nie można znaleźć porządnie zadbanego „języka nienawiści”? Co jednak mają zrobić ci biedacy z wpolityce, czy tvp.info, że już nie wspomnę o jakimś pośle Tarczyńskim, czy takim choćby Stanisławie Michalkiewiczu, który jak wiemy, w jednej chwili może zostać uznany za przedstawiciela Prawa i Sprawiedliwości? Oni wszyscy nie mają innego wyjścia jak siedzieć jak ta mysz pod miotłą i liczyć, że to jednak tamci jako pierwsi nie wytrzymają.

      Powyższe refleksje mam w głowie oczywiście już od tygodnia, niemniej wczoraj zaatakowały mnie ze szczególną mocą, kiedy skończyła się żałoba i niemal we wszystkich mediach pojawił się komunikat, że gdy chodzi o „język nienawiści” każdy z nas powinien „zacząć od siebie”, ale w tym akurat wypadku to „od siebie” oznacza „obóz rządzący” wraz z „mediami publicznymi”, którzy są przede wszystkim odpowiedzialne za „poziom publicznej debaty”. A gdy ktoś mnie pyta o konkrety, to bardzo chętnie odpowiadam odwołując się do wpisu, jaki na Facebooku zamieścił nie kto inny jak sam Rafał Trzaskowski, aktualny prezydent warszawiaków. Sam wpis jest nadzwyczaj długi, co by świadczyło o tym, że on sam go pisać nie miał czasu i tę robotę zlecił jednemu ze swoich asystentów, ponieważ jednak nad nim jest jego podpis, będę traktował go jako wypowiedź Trzaskowskiego. Rzecz w tym, że prezydent Trzaskowski zaczyna swoją mowę od wcześniej już wspomnianej informacji, że każdy z nas powinien przede wszystkim bić w swoje piersi, jednak ów apel wychodzi nam jak następuje:

      „Rachunek sumienia trzeba rozpocząć od samego siebie. Niech każdy to więc zrobi. Ja mogę tylko powiedzieć, że pamiętam, jak jeszcze niedawno moja wstrzemięźliwość w mediach społecznościowych i brak odpowiedzi na zaczepki, chamskie komentarze i manipulacje były odbierane jako brak determinacji i woli walki (żeby było jasne - przez bardzo wielu komentatorów z obu stron polskiej barykady). Nie ma inwektyw czy fajerwerków? Toż to nuda! Nie ma czego komentować. Największy dziś podziw wzbudza miotanie się od ściany do ściany, rozedrgana hiperaktywność i logorea, najlepiej podlana agresywną retoryką. Jest czym się podniecać, lajkować, podawać dalej i jest treść na paski medialne (te prawdziwe i te fejkowe)”.

       Ja akurat nie jestem z Warszawy, więc nie wiem, co to jest ta cała „logorea”, ale nie przeszkodziło mi to w tym, by zauważyć, jak Trzaskowski swój apel uzupełnia informacją, że „jak by nie zaklinać rzeczywistości, winy nie rozkładają się tu po równo”. A my już wiemy, o jaki „rozkład” tu chodzi. Chodzi o rozkład, który w wynika ze świętej zasady, że zaczynamy naturalnie od siebie, tyle że w taki sposób byśmy się najpierw dowedzieli, co na interesujący nas temat mają do powiedzenia „tamci”.

        Ktoś się zapyta, po co ten dzisiejszy tekst, skoro żałoba już minęła i już za chwilę wszyscy i tak wrócimy do stanu sprzed tygodnia. Otóż wcale nie jest to takie pewne, czy rzeczywiście już za chwilę wszystko będzie tak jak było dawniej. Kto zabił Pawła Adamowicza, tego wciąż nie wiemy i jest całkiem możliwe, że się tego nigdy nie dowiemy, natomiast coś tam sobie myśleć możemy. Z tego co widzę, za tym, co się właśnie stało stoi plan o wiele ciekawszy niż to, z czym się nam wydaje, że mamy do czynienia. A o tym może świadczyć choćby to, że tuż po ataku na prezydenta Adamowicza, jako pierwszy na miejsce przyjechał ambulans z literką „P”. A jeśli to cokolwiek znaczy, to równie dobrze możemy podejrzewać, że mamy do czynienia z kto wie, czy nie ostatnią próbą przejęcia władzy.

Mam nadzieję, że to tyle, gdy chodzi o sprawy bieżące i teraz będę mógł się zabrać za książkę, bo ona się pisze wyjątkowo powoli. A zatem proszę mi dać trochę wolnego.