Nienawiść, czyli pikuś

       No więc, jak już wszyscy wiemy, prezydent Adamowicz jednak zmarł, i z tego co słyszę od osób znających się na sprawie, trzy ciosy, jakie zadał mu ów Stefan Wilmont, ledwo co wypuszczony z więzienia bandzior, były tak precyzyjnie wymierzone, że praktycznie każdy z nich był śmiertelny. A zatem w ten okropny sposób Paweł Adamowicz zakończył swoje krótkie życie, a ja mam w związku z tym całą kupę przymysleń, jednak dziś spróbuję je skondensować w trzech zaledwie refleksjach.

      Przede wszystkim, od pierwszej praktycznie chwili, kiedy dotarła do mnie informacja o owym kuriozalnym ataku, zastanawiam się, jak to jest, że po pięciu latach odsiadki wychodzi z więzienia 27- letni mężczyzna i pierwsze co robi, to zaczyna bardzo precyzyjnie planować zabójstwo prezydenta Gdańska. Czemu jego? Diabli wiedzą, ale faktem jest że jemu chodzi o Adamowicza właśnie i nikogo innego. Akcja przeprowadzona jest nadzwyczaj starannie, począwszy od powzięcia informacji, kiedy i gdzie będzie czekał na swoją śmierć prezydent, przez uzyskanie przez Wilmonta specjalnej przepustki dla wybranych przedstawicieli mediów, następnie przejście przez wszelkie kontrole nie ze scyzorykiem, ale z naprawdę solidnym nożem, wreszcie po danie sobie wystarczająco dużo czasu, by nie tylko zdążyć skutecznie ranić Adamowicza, ale jeszcze przez niemal minutę swobodnie triumfować, włączając w to krótkie oświadczenie do zebranych pod sceną imprezowiczów. No i na koniec sprawa podstawowa. Jak donoszą media, Wilmont cierpi na schizofrenię, a zatem niewykluczone, że przed nim kilka spokojnych lat w jakimś przytulnym ośrodku dla osób zdrowych inaczej.

      Druga refleksja związana jest z nastrojem, w jaki wpadł wczoraj mój syn. Otóż on poczytał sobie przeróżne komentarze w Internecie i doszedł do wniosku, że nie mamy najmniejszych szans. I nie chodzi tylko - a tym bardziej przede wszystkim - o owe bluzgi z ust typowych internautów, gdzie na wiadomość o śmierci Adamowicza strzelają kapsle od piwa, ale o głosy osób powszechnie znanych i szanowanych, takich choćby jak Andrzej Celiński, który popisał się wpisem na Twitterze: „Jarosławie Kaczyński - wypierdalaj”, czy Donalda Tuska, który tamże wezwał swoich sympatykow do obrony Gdańska przed pisowską szarańczą. Otóż mam dla mojego syna wiadomość pocieszającą: gorzej już było i lepiej nie będzie. Musimy się z tym nauczyć żyć, choćby prezydent Duda, a z nim cały gdański Ratusz, nie wiadomo jak się starali, by udowodnić nam wszystkim, że im jest naprawdę przykro z powodu tego co się stało.

       Poza tym, powiedzmy sobie szczerze - oni sami już naprawdę ledwie dyszą.

       No i wreszcie coś na temat samego Zmarłego. Otóż wreszcie znalazłem powód, by rzucić okiem na ową niezwykłą karierę, i to co na mnie zrobiło autentyczne wrażenie, to wiadomość, że po tym jak w roku 1989 Paweł Adamowicz ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego uzyskując tytuł magistra oraz stanowisko asystenta, to już w kolejnym roku, w wieku 25 lat, został owego Uniwersytetu Gdańskiego prorektorem do spraw studenckich. Właśnie tak!

       Dalsza kariera świętej, jak rozumiem, pamięci Pawła Adamowicza przebiegała bardzo przewidywalnie, a tego oczywistym skutkiem była jego ponad dwudziestoletnia prezydentura miasta zakończona atakiem 27-letniego schoizofrenika, oraz polityczna pozycja, która dziś jego duszy daje tę satysfakcję, że z okazji jego śmierci Prezydent RP ogłasza żałobę narodową.

      Swoją drogą, to bardzo ciekawe, że on się dał tak fatalnie wrobić w ten projekt pod nazwą „Nowy Wspaniały Świat”. W końcu ja też kiedyś miałem 25 lat… co ja mówię, 25? Ja nawet pamiętam jak miałem lat 53. No ale myślę sobie, że gdyby w roku 1980 ktoś mi zaproponował, bym został prorektorem Uniwersytetu Śląskiego, to bym z wrzaskiem uciekł gdzie pieprz rośnie. Prezydentem Katowic bym oczywiście, jak wszyscy widzimy, nie został, tym bardziej nie mówiono by dziś o mnie od rana do wieczora we wszystkich telewizjach, ale przynajmniej te 10 kolejnych lat byłoby moje.

      I nie dajmy się zwieść. Nienawiść to Pikuś. Pan Pikuś.

www.basnjakniedzwiedz.pl

k.osiejuk@gmail.com