O ryczącej miłości i bólu, który boli

      Przyznaję bez bicia, że był czas kiedy z masochistyczną wręcz przyjemnością oglądałem telewizyjne transmisje z tak zwanego „Finału Wielkiej Orkietry Świątecznej Pomocy”. Było to bardzo dawno, wydaje mi się, że jeszcze zanim ten dziwny człowiek wpadł na pomysł owego „światełka do nieba”, które, jak się możemy dziś domyślać, ostatecznie współdoprowadziło do śmierci prezydenta Gdańska, Pawła Adamowicza. Doświadczenie to zawsze pozostawiało mnie w cieżkiej bardzo zadumie, której dawałem stały wyraz w odpowiednich notkach na tym blogu, to jednak co mnie tam niezmiennie poruszało najbardziej, to ów wrzask, wręcz nieporównywalny nawet z trąbami, o których wspomina Mateusz w swojej Ewangelii. Oglądałem te „finały” i nie mogłem się nadziwić, jaki ludzki geniusz mógł wpaść na pomysł, by doprowadzić pozornie zwykłą działalność dobroczynną do takiego upadku, a jednocześnie finansowego sukcesu, że ów gest serca jest ściśle i wyłącznie gwarantowany przez to Mateuszowe „trąbienie”.

       Ale było coś jeszcze. Otóż wpatrywałem się jak sroka w gnat w tę scenę i w tę publiczność pozostającą w stanie kompletnej histerii i myślałem sobie, że gdyby tam nagle pojawił się jakiś wariat z nożem i zaczął po kolei wszystkim z nich podrzynać gardła, nikt - włącznie oczywiście z właścicielami wspomnianych gardeł - nawet by nie zauważył co się dzieje, wszyscy by darli mordy dokładnie tak jak dotychczas, muzyka by grała, petardy by wybuchały, a Jerzy Owsiak utrzymywałby wszystkich w miłosnej ekstazie. Dlaczego? Dlatego że w tym akurat przypadku niemal od samego początku nie mieliśmy do czynienia ze zwyłym eventem, ale z najprawdziwszym zgromadzeniem najprawdziwszych członków najprawdziwszej sekty. Tak sobie pomyślałem, ale przyznaję, że zawsze żyłem w przekonaniu, że to są tylko takie moje spekulacje. I oto właśnie nastąpiła zapowiadana katastrofa.

      Parokrotnie oglądałem film z zabójstwa prezydenta Adamowicza i to co mnie niezmiennie do dziś porusza to nawet nie sam moment ataku, którego na dobra sprawę nawet nie widać, ani choćby triumfalny pochód po scenie przez nikogo nie niepokojonego zabójcy, kompletny amok obecnych na scenie świadków tego co się dzieje, ale te widoczne na pierwszym planie telefony komórkowe, przez pełne 40 sekund kołyszące się w rękach uczestników zabawy. No i to - jak gdyby nigdy nic - wysyłane do nieba światełko.

      I pomyślalem sobie, czemu oni nimi machają? Jeśli chcą mieć te swoje fimiki na pamiątkę, to przecież wypadałoby im trzymać te aparaty nieruchomo. Jaki sens jest się upajać obrazem, który tańczy wte i wewte, na którym prawdopodobnie widać wyłącznie kompletnie chaotyczną ferię kolorowych świateł. Zadumałem się nad tym i pomyślałem, że to jest właśnie też odpowiedź: pomysł na tę akcję od początku polegał głównie na tym, żeby stworzyć kompletny chaos wypełniony wrzaskiem i migającymi światłami. Uczestnicy tego spektaklu nie znieśliby ani ciszy, ani choćby chwilowego bezruchu.

      I jaki jest tego efekt? Wszyscy już wiemy. Oto na scenę leje się krew, w tej krwi rozpoczyna swoją ostateczną agonię prezydent Adamowicz, a tu nie dość że nikt nie ucieka z wrzaskiem w obawie, że za chwilę może przyjść kolej na niego, to wszyscy podskakują radośnie i machają tymi telefonami. A ja już wiem, że porządne i skuteczne dobra czynienie wymaga naprawdę bardzo dokładnie opracowanej oprawy, gdzie nawet największa orkierstra dęta nie wystarczy.

      Ale i to jeszcze nie jest najgorsze co nas spotkało. Jak się dowiaduję, z jednej strony, w Internecie pojawił się projekt dotyczący tego, by jednego ze sprawców tego nieszczęścia ubłagać, by nie rezygnował ze swojego czarnego przedsięwzięcia, a z drugiej, prezydenci Warszawy, Sopotu i Poznania zaapelowali do prezydentów wszystkich miast w Polsce, by ci umożliwili mieszkańcom uczestnictwo w żałobie po śmierci Pawła Adamowicza. I to, z mojego punktu widzenia, nie jest niczym innym jak dalszym ciągiem owego zabójstwa. Ja wiem, że nie jest łatwo to pojąć, ale to jest dokładnie dalszy ciąg tej samej zbrodni. Wszystko wskazuje na to, że oni już inaczej nie potrafią.

       W tej sytuacji mam dla nich wszystkich przekaz, który - bardzo na to liczę - przynajmniej częścią z nich odpowiednio wstrząśnie. To jest bowiem najlepszy moim zdaniem moment, by jak najwięcej z nich przypomniało sobie ten dzień, kiedy przed kryptą na wawelskim wzgórzu pojawiła się nadzwyczaj fantazyjna i dowcipna reklama zimnego piwa Lech, wówczas produkowanego pod czujnym okiem śp. Jana Kulczyka i nie było ludzkiego sposobu, by ją stamtąd usunąć.

      Proponuję zatem by Japończycy, którzy dziś, jak słyszę, opiekują się polskim Wedlem, ustawili gdańską bazyliką porządny billboard z poniższym obrazkiem, a może wtedy i i ci, którzy tak dziś opłakują śmierć swojego prezydenta, poczują, do czego prowadzi miłość, która potrafi tylko wrzeszczeć… no i jeszcze, jak ból potrafi boleć.