Śmierć, czyli koniec fochów

Ponieważ mamy narodową żałobę po śmierci Pawła Adamowicza, proszę pozowlić mi na refleksję, która moim zdaniem powinna się bardzo dobrze wpasować w tę okazję. Poniższy tekst został opublikowany we wczorajszym wydaniu „Warszawskiej Gazety”.         

      Kiedy piszę ten tekst, ogólnopolska histeria wokół zabójstwa Pawła Adamowicza dopiero nabiera tempa i z tego co słyszę, dopiero drobna część mniejszych miasteczek oraz wiosek w kraju ogłosiła żałobę, jednak należy się spodziewać, że kiedy ten felieton ukaże się w druku, na mapie kraju nie będzie jednej miejscowości - dużej, małej, czy zupełnie mikroskopijnej - której władze zaniedbały swój udział w owym spektaklu powszechnego zakłamania. Oczywiście, jak sądzę, nawet sami organizatorzy tego przedsięwzięcia doskonale zdają sobie sprawę, że w momencie gdy ta fala ruszyła, zatrzymać jej już nie ma sposobu, bo stworzono sytuację, jak w tym starym dowcipie, kiedy to po przemówieniu Stalina owacje trwały nawet po tym, jak on już zniecierpliwiony poszedł w cholerę, bo i bez niego nikt nie był na tyle odważny, by jako pierwszy przestać klaskać. A opamiętanie prędzej czy później przyjdzie, choćby w dniu, kiedy umrze Lech Wałęsa i okaże się, że już nie ma sposobu, by jego wielkość odpowiednio godnie uczcić. Ale jeszcze coś: uważam, że po tym, do czego nasz zbiorowy idiotyzm nas dziś doprowadził, ów kac, z jakim pozostaniemy, sprawi to, że na śmierć Wałęsy, czy kogokolwiek innego z tej szajki, większość już tylko wzruszy ramionami.

       Nie byłoby pewnie jednak o czym gadać, gdyby nie coś znacznie gorszego. Otóż cokolwiek byśmy sobie nie myśleli o Pawle Adamowiczu, biorąc pod uwagę fakt, że zmarła było nie było osoba publiczna i to zdecydowanie z pierwszej półki, należałoby owo odejście uczciwie uczcić. Tymczasem sposób, w jaki owe dni są rozgrywane przez wszystkie strony politycznego konfliktu, zamiast oddać Adamowiczowi co mu się od nas należy, zostanie on w naszej pamięci jako żałosny teatr, którego ostatecznie będziemy się zwyczajnie wstydzić, a już na pewno wstydzić się będą ci, co dziś występują jako Adamowicza przyjaciele. Tacy politycy jak Andrzej Duda, Jarosław Kaczyński, czy Mateusz Morawiecki zawsze będą mogli powiedzieć, że im ta śmierć wprawdzie snu specjalnie nie zakłóciła, no ale zwykła ludzka kultura kazała im robić dobrą minę do złej gry. Co natomiast powiedzą tamci, kiedy ktoś się ich zapyta, po co był im cały ten cyrk - tego doprawdy zgadnąć nie potrafię.

       Oglądam po raz dziesiąty w telewizji te 40 sekund, kiedy to Paweł Adamowicz pada na scenę Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, ludzie wokół niego zamiast wiać gdzie pieprz rośnie, tańczą ten swój chocholi taniec, a publiczność macha w rytm muzyki smartfonami. Widzę to niewyobrażalne wręcz, bezmyślne szaleństwo ludzi, świętujących w zapamiętaniu początek owej agonii, słyszę radosny wrzask rozradowanego tłumu, no i wreszcie głos Jerzego Owsiaka ogłaszający koniec chwilowego smutku, powrót do zwyczajowego szaleństwa, no i oczywiście „koniec fochów”. I myślę sobie, że właściwie nie ma się czemu dziwić. Przy takim mistrzu ceremonii nie mogło być inaczej. Jaka śmierć taka żałoba.