O sterroryzowanej pamięci

         Minął czas narodowej żałoby, który trwała, zależnie od regionu kraju, oraz tego, kto w danym regionie aktualnie trzyma polityczną władzę, i dalsze losy owej smuty zależne są już tylko od, z jednej strony, detreminacji jej organizatorów, a z drugiej oczywiście, od stopnia zamroczenia ofiar stworzonej w całym kraju atmosfery. I niech nikt, broń Boże, nie myśli, że chodzi mi o to, jakie dziś istnieją szansę na powstrzymanie fali nienawiści, która w mniejszym lub większym stopniu determinuje nasze życie społeczne, rodzinne i osobiste od pamiętnej jesieni roku 2005, kiedy to Prawo i Sprawiedlwiość odniosło podwójne wyborcze zwycięstwo, a System - wygląda na to, że nazwa ta znów uzyskuje aktualność - zdecydował, że to właśnie zainfekowanie życia społecznego Polaków fizyczną wręcz nienawiścią i jednoczesne nadanie jej charakteru osobistego, gwarantuje odzyskanie władzy. Otóż nie to jest moim dziś problemem, a to z tego choćby względu, że w moim przekonaniu, ostatnią siłą, która może pozytywnie poruszyć te czarne serca, jest śmierć Pawła Adamowicza i zwołana w związku z nią powszechna żałoba. Dlaczego? A to z tej przyczyny, że jedynym celem rozpętanej histerii nie jest ani oddanie czci zmarłemu Adamowiczowi, ani tym bardziej sprowokowanie ogólnonarodowej refleksji w temacie tak zwanej „mowy nienawiści”, ale wręcz przeciwnie - podtrzymanie owej nienawiści i zintensyfikowanie jej na tyle na ile to tylko możliwe. I nie mam najmniejszych wątpliwości co do tego, że jeśli ów plan się powiedzie, to im wiekszy będzie żal po zamordowanym Adamowiczu, tym większa będzie nienawiść do rzekomego sprawcy tego mordu, a więc Jarosława Kaczyńskiego i jego politcznego projektu.

       A zatem, na co liczę? Otóż moim zdaniem, jedyną naszą nadzieją jest to, że publiczna pamięć po Pawle Adamowiczu przeminie równie szybko jak przeminęła po Jacku Kuroniu, Tadeuszu Mazowieckim, Bronisławie Geremku, Andrzeju Wajdzie, Wisławie Szymborskiej, czy Władysławie Bartoszewskim, a więc po tych wszystkich dmuchanych autorytetach, których odejście być może zasmuciło wielu, ale z całą pewnością wśród nich nie było ani jednego z tych co bardzo liczyli na to, by na owym odejściu ubić polityczny interes. Liczę więc bardzo na to, że moje podejrzenia co do tego, że z tych co dziś opłakują tę śmierć, zaledwie nikły procent jeszcze tydzień temu miał w ogóle pojęcie, kto to jest ten cały Adamowicz, są jak najbardziej słuszne i że po raz kolejny się okaże, że oni nie mają już nic, co by mogli przeciwko nam wyciągnąć. I że już nawet ów moralny terror przestał działać, a to w momencie, gdy się okazało, że tak naprawdę o tym, kto to taki ten Adamowicz, wiedział jedynie Aleksander Hall, a o tym kto to Hall, prawdopodobnie nie pamiętał nawet Adamowicz… zaraz, Adamowicz? A może Adamski? Albo Adamczyk? Strasznie podobne te nazwiska.