Będzie wojna!

Przyznam szczerze, że nawet ja się tego nie spodziewałem. Zostało nam 18 dni do wyborów, a miasto pozostaje uśpione dokładnie tak jak uśpione było, kiedy pierwszy raz na ten bezruch zwróciłem uwagę. Oczywiście, pokazało się trochę więcej billboardów, i jeszcze parę tablic ze zdjęciami kandydatów, natomiast, jak idzie o całą resztę – panuje, jak mówię, czysty bezruch. Nieskromnie muszę podkreślić, że ja już od pewnego czasu wiem, że ten rok jest rokiem szczególnym w tym sensie, że ludzie, którzy żyją wśród nas, i wśród których żyjemy i my, są w nastroju jak najdalszym od emocjonowania się już nie tylko polityką, ale w ogóle światem zewnętrznym. Mam wrażenie, że to co kiedyś, jeszcze za czarnego Peerelu, nazwaliśmy „emigracją wewnętrzną” zrealizowało się tak naprawdę dopiero za III RP. A tak już do końca – własnie dziś. W tych dniach. Nazywaliśmy to kiedyś „emigracją wewnętrzną”, a ostatnio mój syn określił ten stan słowami – też już tu przywoływanymi – „Popatrz, tatusiu. Oni wszyscy są tak samo zmartwieni, jak ty”.

Dość dużo chodzę ostatnio po ulicach Katowic i okolic, i wszędzie widzę dokładnie to samo. Na każdym niemal rogu, na każdej niemal latarni, czy drzewie, wisi wciąż ten sam od miesiąca plakat z twarzą pewnej Ewy z PO, i podpis, że ona jest gryfna dziołcha ze Śląska, czy coś w tym kierunku, no a obok niej, od czasu do czasu, jeszcze jakieś inne twarze, czy to z Platformy, czy z PiS-u, z – jeśli w jakikolwiek sposób bardziej przemyślną adnotacją – to tą, że gospodarka ma być prężna, a wysiłek wspólny. No i , naturalnie, jak zawsze od 20 lat, na kamienicy, której właścicielem jest poseł Rzymełka, lub ktoś z jego rodziny – wisi ta sama stara biała szmata z jego nazwiskiem. A poza tym – nic. Popatrz, tatusiu. Oni wszyscy są tak samo zmartwieni, jak ty.

Mogę się oczywiście mylić, bo ostatnio zdarza mi się to częściej, niż do tej pory, jednak mam wrażenie, że to akurat jest coś nowego. Wydaje mi się, że przy okazji wcześniejszych wyborów, na trzy tygodnie przed głosowaniem, przynajmniej czuło się jakieś napięcie. Dziś „Gazeta Wyborcza” na głównej stronie daje tytuł., że były minister Kaczmarek, twierdzi, że Kaczyńscy chcieli zniszczyć Wałęsę, a ludzie – którzy jakimś cudem w ogóle podniosą oczy na tę informację oczy – zwyczajnie rzygają. Na szczęście działa Internet. Strona zatytułowana http://slask.naszemiasto.pl, o której wcześniej nie słyszałem, ale na którą uwagę moją zwrócił nasz kolega Kazef, urządziła jakieś swoje prawybory, gdzie zainteresowani ich wynikiem mają glosować na poszczególnych kandydatów. I oto, zupełnie dla mnie nieoczekiwanie, kandydat Krzysztof Osiejuk, a więc Wasz wierny dostarczyciel codziennej porcji świeżych dreszczy, wysunął się tam na drugie miejsce, przegrywając wyłącznie z człowiekiem o nazwisku Gosiewski. No dobra. Niech będzie, że to zasługa tego bloga. Jednak to, co mnie w tym najbardziej uderzyło, to fakt, że niemal sto procent zamieszczonych pod informacją o konkursie komentarzy, to jednoznacznie brzmiące ataki na kandydata Osiejuka. Wygląda na to, że – przynajmniej z punktu widzenia osób najbardziej zainteresowanych wyborami w Katowicach – nie ma większego problemu, niż start w wyborach człowieka nazwiskiem Krzysztof Osiejuk.

Doszło wręcz do tego, że odezwał się tam dziś już starszy pan, ale kiedyś – w końcu kiedyś wszyscy byliśmy piękni i młodzi – pewien niegdysiejszy młodzieniaszek i lokalny intelektualista, który swego czasu czynił nieskuteczne awanse pod adresem pani Toyahowej, i, jak widać, wciąż cierpi. A to już jest coś, czyż nie?

Mało tego. Jakiś inny wyborca, zorganizował tam konkurs w konkursie, pod tytułem „Czy w sondażu sląsk.naszemiasto.pl, Krzysztof Osiejuk uzyska ponad 100 głosów ”. Ale jak mówię – poza tym mizeria.

Oczywiście, to co się wyprawia na stronie z owymi prawyborami, jest dla mnie interesujące. Z tego choćby powodu, że wszystko, co tam mam okazję obserwować, pozwala mi tez wierzyć i mieć nadzieję, że poziom anty-toyahowych emocji urośnie w pewnym momencie do fazy, w której również redaktorzy „Gazety Wyborczej”, czy choćby lokalnego „Metra”, nie będą mieli innego wyjścia, jak zająć się sprawą i pozwolić mi zaoszczędzić te 150 zł, jakie wcześniej postanowiłem wydać na kampanię, a dziś czuję, że to byłby występek wobec bieżących interesów rodziny. No ale tu akurat pewności mieć żadnej nie możemy, więc pozostaje robić swoje. A owo swoje związane jest z tym, co zostało zaplanowane już jakiś czas temu.

Chodzi o to, że kampania ma być. A w ramach tej kampanii, udało się dotychczas uzyskać dwie ważne rzeczy: pomysł na akcję plakatową i poparcie Przemysława Gintrowskiego. Jak pewnie niektórzy zauważyli, zostało zmienione motto naszego bloga, a sam Gintrowski zgodził się, by na czas kampanii jego nazwisko było wykorzystywane tu do woli. No więc to my z Gintrowski jesteśmy zdecydowanie dalej, niż oni z tym swoim Bono i – wciąż bardzo sowim – muzycznym gustem, który za tymi ich marzeniami stoi. Problem natomiast polega na tym, że – jak już zauważyliśmy – do wyborów pozostały niecałe 3 tygodnie, a, jak wszystko na to wskazuje, ludzie są naszą kampanią kompletnie niezainteresowani. A to mogłoby świadczyć o dwóch rzeczach: albo decyzje zostały już podjęte, i całe to gadanie o tym, kto, po co i dlaczego, nie ma najmniejszego sensu, albo cały wysiłek należy skierować na ostanie dwa tygodnie. A kto wie, czy wręcz nie na ostatni tydzień. Mam bowiem bardzo silne przekonanie, że wszystko co na poziomie akcji kampanijnej odbywa się dzisiaj – być może z wyjątkiem pięknych pisowskich billboardów z zapewnieniem, że Polacy zasługują na więcej – to czysta strata energii.

A zatem, pragnę uspokoić wszystkich tych, którzy bardzo od początku kibicują mojej kandydaturze i bardzo nalegają na to, by działać na wszystkich możliwych frontach. Na wszystko przyjdzie czas. Wedle mojego wyczucia sytuacji, uważam, że dziś jest jeszcze za wcześnie. Ale dzień, w którym pokażemy, kim jesteśmy i o co walczymy, w końcu nadejdzie, i mam nadzieję, że będzie to moment najbardziej odpowiedni. Proszę jednak nie zapominać. Na liście kandydatów Prawa i Sprawiedliwości do Sejmu w okręgu nr. 31 są 24 nazwiska. Krzysztof Osiejuk zajmuje miejsce 21., a każdy obok niego, równie bardzo liczy na wygraną. A, jak należy się domyślać, każda z pozostałych osób ma w swoim otoczeniu znacznie więcej znajomych, przyjaciół, współpracowników, którzy są gotowi na nich oddać swój głos. Nam zostaje Internet i ten blog. Może się uda, może nie. Tak czy inaczej, najważniejsze jest, by wygrał PiS. Nawet jeśli żaden z przyszłych posłów nie będzie tak porządny, tak uczciwy, tak zdeterminowany, jak kandydat Osiejuk, I to co w tym wszystkim jest naprawdę wiadomością radosną, to fakt, że wszystko zmierza naprawdę w dobrym kierunku. Prawo i Sprawiedliwość wygra te wybory i utworzy rząd. A wtedy… niech ci co bać się mają – bać się zaczną.

Ja zdaję sobie sprawę z tego, że nasi nowi liberałowie, na widok kogoś, kto prosi o solidarność, dostają torsji. Doświadczam tego zjawiska zwłaszcza ostatnio. Niemniej jednak, wciąż i niezmiennie, proszę o kupowanie mojej książki i wspomaganie tego bloga pod podanym obok numerem konta. Dziękuję.