O totalnej architekturze w totalitarnym świecie

Jak to się stało, że kiedy na ekranie mojego telewizora pojawił się Donald Tusk w lśniącym garniturze, i cały zanurzony w głębokim błękicie wystawy, jaką mu przygotowali ci co są już tylko dla niego, i dla których i on wyłącznie już funkcjonuje, ja już przed tym ekranem pozostałem – nie mam pojęcia. Ale tak się to właśnie odbyło. Przełączyłem się z jakiegoś sobotniego kanału, zobaczyłem Donalda Tuska jak stoi w idealnej symetrii z otaczającym go wszechświatem, i wtopiłem się wszystkimi swoimi zmysłami w ten przekaz. Nieco później, kiedy to już wszystko się skończyło, dowiedziałem się od Magdaleny Środy, że Donald Tusk jest najlepszym mówcą w naszej historii.

Przyznaję. To jest niewątpliwy fakt. Donald Tusk jest najlepszym mówcą w naszej historii. Oczywiście, ktoś od razu powie, że wszystko zależy od tego, co kto lubi. Że są tacy, dla których lepszym mówcą jest każdy, w tym choćby najbardziej nędzny i niewymowny wiejski proboszcz. Że, wreszcie, co komu po takim mówcy, jakim jest Donald Tusk? No ale, jak się zdaje, jeśli założymy, że w ogóle istnieją jakiekolwiek korzyści z tego, że ktoś jest wybitnym mówcą, to świat Donaldowi Tuskowi ma naprawdę wiele do zawdzięczenia. Bo dziś Tusk przemawiał jak natchniony.

Przyglądałem się więc Donaldowi Tuskowi, jak stoi na tle tych przesuwających się niebieskich haseł, a jego sylwetka tworzyła idealny środek między dwoma telebimami, i – bardzo wszystkich przepraszam – ale przypomniała mi się postać pewnego architekta nazwiskiem Albert Speer, który, jak wieść niesie, w ten sposób projektował swoje dzieła, by one wyglądały równie pięknie, i robiły równie wielkie wrażenie za tysiąc lat. Takie było podobno życzenie jego szefa. By ta myśl, ten plan i ta idea były wieczne. Słuchałem wystąpienia Donalda Tuska, mrużyłem oczy oślepiony blaskiem tego cudowanie skrojonego garnituru, połączonego tą niezwykłą zupełnie symetrią z całym błękitem otoczenia, chłonąłem każde jego słowo, przyswajałem każdy jego gest, każde uniesienie brwi, każdy uśmiech i każdy przejaw zatroskania, i myślałem sobie, że oto mam do czynienia z czymś podobnym w tym sensie, że oto powstaje pewna konstrukcja, która przejdzie do historii. Której dostojność, elegancja i owa całkowicie nieznana w zwykłym świecie szczerość, będzie wspominana przez pokolenia.

Co takiego mówił Donald Tusk? To już akurat jest najmniej istotne, i też pewnie najmniej istotne byłoby, nawet gdyby za tym błękitem i tą symetrią stała jakaś treść. A treści naturalnie tam nie było. Był za to bardzo mocny, wielokrotnie powtarzany, i dobitnie wciąż wzmacniany znak, skierowany do wszystkich, którzy mogliby w jakiś sposób wciąż jeszcze nie rozumieć, jaki jest plan i o co toczy się walka. Znak, że jesteśmy na tym etapie cywilizacyjnego rozwoju, że nie możemy sobie pozwolić na jakiekolwiek wstrząsy. To prawda. Rząd jaki dziś mamy, jest rządem złym i gnuśnym. To wszystko co kiedyś zostało obiecane, nie zostało spełnione. Czasy też nie są najlepsze do tego, by dokonać jakiegoś przyspieszenia. Natomiast nie ulega wątpliwości, że każda zmiana przynieść może wyłącznie katastrofę. Doszło do tego, że w pewnym momencie Donald Tusk wygłosił, w normalnych okolicznościach kuriozalną, opinię, że bywają czasy, kiedy to wybory można sobie przegrać, nie ryzykując dosłownie nic, natomiast dziś porażka obecnego reżimu jest nie do pomyślenia. Zwyczajnie. Za kilka lat – czemu nie? Dziś takie rozwiązanie oznacza tylko śmierć.

Donald Tusk bardzo często w swojej mowie do człowieka i świata uciekał się do niemal przypowieści, choć akurat przykładu z antybiotykiem nie podał. Ja go wymyśliłem osobiście. Otóż przekaz był taki, że Polska jest takim oto pacjentem, który został cudem ocalony ze straszliwej katastrofy – znaczna część tego wystąpienia była wręcz oparta na utożsamianiu roku 1980 i 2007 – obecnie aplikuje się mu jakiś niezwykły antybiotyk, który wprawdzie dotychczas, nawet nie to, że nie działa, ale przynosi skutki niepożądane, natomiast on stanowczo musi w końcu zadziałać i najgorsze, co pacjenta może teraz spotkać, to zmiana lekarza. A zatem, mamy do czynienia z pacjentem w stanie stabilnym, który i oddycha i czasem nawet się uśmiechnie, lub pokiwa uprzejmie głową i zbrodnią byłoby go teraz ruszać.

A ja sobie, wracając już do rzeczywistości, myślę w ten sposób. Nie ma się czego bać. Przemówienie Donalda Tuska, w każdym możliwym jego wymiarze, a więc zaczynając od tej wystawy, a kończąc na tym jednym nędznym haśle: „Nie dotykać, bo się rozpadnie”, było skierowane do najbardziej twardego – nie wiem doprawdy jak już nielicznego – elektoratu. To jak on wyglądał, w jaki sposób mówił, jak się ruszał, jakie robił miny, i wreszcie, co mówił, mogło – pomijając oczywiście odpowiednio rozsadzonych, i kiwających z podziwem głowami, ministrów – zrobić wrażenie tylko na tej niewielkiej grupce Polaków, którzy patrzą na swój kraj i myślą, że, no tak, nie jest najlepiej, niech i nawet będzie, że jest fatalnie, no ale nikt przecież nie zaprzeczy, że jest spokój, na ulicy kręcą się jacyś robotnicy, a i nawet stadion już prawie na ukończeniu. Jakoś głupio tak nagle wziąć i to wszystko skreślić.

Wspomniałem stadion. Otóż kilka dni temu byłem w Warszawie i tak się złożyło, że jadąc ze swojej wsi autobusem, najpierw przejechałem przez warszawską Pragę, a następnie wysiadłem na dworcu autobusowym obok Stadionu Narodowego W Budowie. Już wcześniej parę razy widziałem ten stadion w telewizji, no i jeszcze wcześniej kilka razy miałem okazję obejrzeć sobie warszawską Pragę. Powiem szczerze, że choćbym był w nastroju najbardziej pod adresem obecnego rządu agresywnym, nigdy bym nie przypuszczał, że to co zobaczę, będzie tak szokujące. Ta biało-czerwona konstrukcja, tak starannie wyretuszowana w telewizji, to jakaś niedokończona ruina, umieszczona w krajobrazie, którego nie jestem w stanie porównać do niczego, co w życiu widziałem. Wróciłem do Katowic i próbowałem opisać moim dzieciom swoje wrażenia, starając się oczywiście znaleźć jakieś dobre porównanie, i, powiem uczciwie, ze nie znalazłem nic. Te domy, te ulicy, te chodniki, te budy, sklepy, ten dojmujący straszliwie syf, a w tym wszystkim ta wciąż z trudem oblepiana z każdej strony konstrukcja, jak jakiś absurdalny kosmiczny pojazd nie wiadomo skąd i po co tu przybyły. Chciałem znaleźć jakieś porównanie. Bezskutecznie. Przynajmniej nie tu, w Katowicach. Niektórzy mi mówią, że mam szukać w Bytomiu, no ale tam akurat szczęśliwie nie bywam.

I oto dziś, jakby jakimś niezwykłym cudem, mój serdeczny kolega Michał Dembiński na swoim blogu www.jeziorki.blogspot.com napisał bardzo typowy dla siebie tekst o tym, jak to oczywiście wciąż nie potrafimy przezwyciężyć nędzy komunizmu i dwóch lat rządów PiS-u, ale wszystko idzie pomaleńku w dobrym kierunku, który to kierunek optymistycznie opisał absolutnie cudownym – Michał to świetny fotografik – zdjęciem Stadionu Narodowego. Jestem pewien, że on nie będzie miał nic przeciwko temu, bym to zdjęcie tu przekleił. Bo ono właśnie w najznakomitszy sposób ilustruje przemówienie Donalda Tuska. Ilustruje je i jednocześnie symbolizuje. To co widzimy na tym zdjęciu, to jest właśnie Polska Platformy Obywatelskiej, i to są właśnie owe apele o to, by im dać jeszcze dodatkowe cztery lata. Ten przepiękny most, to niezwykłe zbliżenie, te drzewa, a nad nimi ta biało-czerwona kopuła . To jest właśnie to wczorajsze wystąpienie Tuska. W tym zdjęciu jest ten Tusk, te jego słowa, te gesty, ten błękit i te tonące w rozkoszy twarze ministrów jego rządu. I to jest właśnie ta Polska. Między tym mostem, a stadionem, tonąca w brudzie, syfie i coraz większej nędzy. Bez cienia nadziei, bez śladu uśmiechu. Której jednak nie wolno wypuścić z rąk, bo o 6 rano przyjdzie PiS i ją zaaresztuje.

Wybory już naprawdę niedługo. Mam nadzieję, że jesteśmy wszyscy gotowi. Że za te cztery tygodnie pokażemy naszą siłę. Tymczasem proszę pamiętać o tym blogu i wspierać go w każdy możliwy sposób. Swoją obecnością, kupowaniem książki o siedmiokilogramowym liściu, no i – tradycyjnie już – pomocą finansową kierowaną na podany obok numer konta. Dziękuję.