Żyjemy za tysiące, zwyciężamy za friko

Przy okazji parlamentarnej kampanii, która tak na marginesie jeszcze się nawet nie zaczęła, odebrałem parę głosów zdecydowanie w temacie, sugerujących, że ja z całą pewnością wydaję na nią ciężkie pieniądze, a jeśli nie, to powinienem. Bo tak już jest, że bez pieniędzy, nie ma o czym myśleć. Otóż pragnę oświadczyć, nie po raz pierwszy zresztą, że , jak idzie o mnie akurat, to mój budżet kampanijny wynosi niecałe 150 zł., i, co interesujące, mam bardzo silne przekonanie, że to może wystarczyć. W jaki sposób, zaraz opowiem, natomiast najpierw parę bardzo ciekawych historii.

Otóż, jak się okazuje, każdy kandydat do Sejmu czy Senatu, odpowiednio do miejsca, jakie mu przypadło na liście, otrzymuje talk zwane limity wydatków. Najwięcej na kampanię może wydać kandydat zajmujący miejsce pierwsze, nieco mniej paru kolejnych – i co ciekawe, numer ostatni – a reszta, co łaska. W moim wypadku owa łaska wynosi 2 tys. zł. A więc, gdybym ja miał do wydania dwa tysiące złotych, to mogę je wydać na plakaty, ulotki, a nawet na przejazdy tramwajem do jakiegoś miejsca, gdzie mogę stanąć sobie na krzesełku i pokrzyczeć. Tyle że każda złotówka powyżej tego byłaby już nielegalna. W tej sytuacji, nie ulega wątpliwości, że gdybym ja miał nadzieję, że tylko oblepienie miasta wyborczymi bilbordami, lub kolorowymi plakatami pokazującymi moją śliczną twarz, w towarzystwie informacji, na przykład, że ja posadzę Jaruzelskiego do więzienia, lub wybuduję sto nowych przedszkoli, lub choćby tylko to, że będę wiernie służył śląskim nauczycielom, może mi zagwarantować wyborczy sukces, to z tymi dwoma patykami mógłbym spokojnie się z tej kampanii wycofać.

Swoją drogą, z tymi pieniędzmi May bardzo ciekawą sprawę. Bo przepisy są tak sztywne, że nie dość, że nie wolno wydać grosza ponad to, co zostało ograniczone limitem, to jeszcze nikt nie może finansować tej kampanii za kandydata, a już z całą pewnością, nie przy pomocy jakiejś niezbadanej gotówki. Co gorsza, jeśli ktoś liczy na to, że ktoś mu wydrukuje jakieś plakaty na przykład za darmo, to może się obejść smakiem. Tak się też nie da. Za wszystko trzeba płacić, wszystkie pieniądze wydane na kampanię mają pochodzić z funduszu Komitetu Wyborczego, i niech Bóg broni kogoś, kto tę zasadę złamie. Tymczasem ja już chyba od początku września obserwuję, jak praktycznie na każdym katowickim drzewie, na każdym słupie, przy każdej ulicy i w każdej dzielnicy mojego miasta, wiszą duże kolorowe tablice ze zdjęciem jakiejś laluni z Platformy Obywatelskiej, która na tej liście dzierży pozycję numer 10. Do końca kampanii jeszcze spokojnie cztery tygodnie, a więc wszystko trwać będzie dużo ponad miesiąc, a ja się zastanawiam, czy ona to robi za te 2 tys. zł. czy może Platforma pozwoliła swoim „dziesiątkom” wydać znacznie więcej, niż nam nasza partia, a ona jest tylko głupia, sądząc, że przy pomocy tej buzi wszystkich rozwali, czy może tu się dzieją jakieś inne, bardziej jeszcze ciekawe rzeczy.

Ale oczywiście nie jest to w żaden sposób mój interes i moje zmartwienie, więc potraktujmy to jako, choćby i niepotrzebną, dygresję. Opowiem teraz coś innego. Jako kandydat numer 21 z Katowic i okolic, poszedłem sobie mianowicie na spotkanie poświęcone kwestii tych finansów i stało się cos niezwykłego. Otóż, kiedy obecni na spotkaniu kandydaci dowiedzieli się, jak paskudnie małe są te limity, wśród zebranych podniósł się szmer. I, powiem uczciwie, że nawet nie największy w okolicach tych smutnych 2 tysięcy, ale bardziej w rejonach tych wyższych. Szefował nam wszystkim nasz poseł Szarama, który kandyduje w tym roku z Katowic z ”jedynki” – przy okazji serdecznie polecam – i kiedy w końcu ja, z oczywistym wstydem, zakomunikowałem, że osobiście wydaję poniżej 150 zł., większość się roześmiała, a Poseł zwrócił się do mnie z, partyjnym, choć przyjaznym, napomnieniem, przestrzegając mnie przed próbowaniem czegoś sprytnego, w tym sensie, że ja deklaruję te 150, a tak naprawdę chcę zrobić sobie kampanię za grube tysiące. Bo tak nie wolno i za to mogę polecieć. Proszę sobie wyobrazić, że niemal żadna z zebranych osób nie mogła uwierzyć, że ja chcę się obejść z tą mikroskopijna sumką.

A zatem wstałem i wyjaśniłem. I jest tak, że skoro powiedziałem to im, to równie dobrze mogę to powiedzieć tu na blogu, zwłaszcza że nie ujawniam żadnej tajemnicy, a poza tym, nawet jeśli komuś ta informacja może służyć do jakiś niecnych celów, to nie umiem sobie wyobrazić, jakie to mogą być cele, a tym bardziej, jaka może być ich skuteczność. A zatem plan mam taki, by pójść do punktu ksero z karteczką wielkości A4 na której będzie napisane „Posłuchaj to do Ciebie”, pod spodem www.toyah.pl, a jeszcze niżej „Komitet Wyborczy Prawa i Sprawiedliwości”, zamówić druk takich właśnie treści w liczbie jednego tysiąca egzemplarzy w trzech kolorach, a następnie oblepiać nimi przez dwa tygodnie gdzie się da miasto. Wszystko to w nadziei, że jakaś w miarę znaczna liczba osób zainteresuje się tymi obrazkami, wejdzie na ten blog i zapozna się z tym, co tu się dzieje. Tymczasem, przez te dwa tygodnie, plus kolejny tydzień – o którym za chwilę – tu na blogu będą się ukazywały teksty z tych trzech już ponad lat, o charakterze bardziej programowym, poprzedzone zwięzłą informacją na temat samego kandydata. I tyle. Ostatni tydzień natomiast, to będą te same kartki w trzech kolorach, tyle że już z normalną informacją wyborczą, a więc nazwiskiem, numerem listy i całą resztą. No i wtedy zobaczymy, jak będzie.

Kiedy o tym planie poinformowałem moich partyjnych kumpli, parę osób mruknęło, że to dobry pomysł, ale reszta, włącznie z posłem Szaramą, zachowała się, jakby chciała powiedzieć: „Walcz pan zdrów”, i mnie odpowiednio spuściła. A ja sobie myślę, że faktycznie spróbuję powalczyć i rzeczywiście zobaczymy. Jednego jestem w tym wszystkim pewien. Większość pieniędzy wydanych na kampanie wyborcze – czy to tę, czy jakiekolwiek inne – jest wyrzuconych w błoto. I nie chodzi mi o to, że ja, jako jedyny, wiem, jak reagują ludzie i co na nich działa najlepiej. Wiem jednak jedno – ja mogę powiesić na mieście setki pięknych, kolorowych billboardów, na których będę tkwił wraz z moją piękną żoną i jeszcze piękniejszymi dziećmi, i w ogóle najpiękniejszym z nich wszystkich psem, a to i tak dla zwykłego wyborcy nie będzie miało żadnego znaczenia. Bo i tak, każdy – niemal każdy – kto chce głosować w tych wyborach na Prawo i Sprawiedliwość, zagłosuje na Wojciecha Szaramę. I kropka. A reszta się będzie biła… no właśnie. Jak? Tego już nie wie nikt.

Po co ja to wszystko dziś, jeszcze niemal tydzień przed rozpoczęciem kampanii, piszę? Z dwóch powodów. Pierwszy to taki, że ja bardzo nie chcę, żeby ktoś myślał, że pieniądze, jakie przychodzą do mnie a konto prowadzenia tego błoga, idą na tę kampanię, a tego że ktoś tak może pomyśleć się bardzo boję. Jest tak, że gdyby nawet komuś przyszło do głowy mi tu przysłać jaką grubszą forsę, to kampania będzie ostatnim celem, na jakie ja ją przeznaczę. Ona pójdzie nażycie i spłatę kredytów. Jest jednak jeszcze coś. Otóż dziś się ukazał pierwszy numer od dawna zapowiadanego dziennika wydawanego przez grupę Sakiewicza. Kupiłem sobie go i mam taką oto refleksję. Wszystko to, co dotychczas powiedziałem brzydkiego na temat „Warszawskiej Gazety” – a przy okazji jej dwóch lokalnych wydań – cofam ostatecznie. Jak idzie o traktowanie ludzi – wyborców Prawa i Sprawiedliwości i szczerych Polaków – Sakiewicza nie przebije nikt. Cokolwiek by powiedzieć o tym, co wyprawia redaktor Piotr Bachurski, on przynajmniej udostępnia łamy swojej gazety na teksty pisane poważnie, z troską i przeznaczone dla ludzi, od których można oczekiwać, że są w stanie przeczytać jedno bardziej złożone zdanie. A zatem, Bachurski sprzedaję tę swoją gazetę, pełną, moim zdaniem idiotyzmów na poziomie głowy Tuska wystającej z kibla, ale za to nie mówi im jednocześnie czegoś w stylu: „Słuchajcie, durnie, tu macie wszystko wyłożone kawa na ławę. Starajcie się to pojąć”. Co do Sakiewicza, owszem. To jest jego plan. I to jest jego spojrzenie. Sakiewicz wywalił ciężkie pieniądze na swój dziennik i skierował go do tych, których uważa za bałwanów. A jako ekstra bonus dał im zapowiedź „ekskluzywnego” wywiadu z Jarosławem Kaczyńskim i obietnicę, że felietonistą gazety będzie niejaki „Staruch” – polski kibic i patriota. Jak idzie o resztę – przekaz sformułował równie jasny. Reszta niech czyta „Rzeczpospolitą” i „Uważam Rze”. Bardzo dziękuję. Nie skorzystam. Zostanę tutaj. Bo tu się ludzie szanują. Nawet jeśli się nie oszczędzają, to się szanują. A ponieważ kampania – każda kampania – wymaga szacunku, będzie prowadzona właśnie tutaj. I to chciałem dziś zakomunikować.

A przy okazji, bardzo proszę – już tradycyjnie – o kupowanie książki o liściu i dobre wpłaty na podany obok numer konta. A ja wezmę z tego 150 zł. i spróbuję wejść do Sejmu.