O kapusiach, plotkarzach i naturalnych zwycięzcach poemat radosny

Z przyjemnością pragnę poinformować, że po wielu suchych i pustych miesiącach przeczytałem od deski do deski artykuł Rafała Ziemkiewicza. Przy okazji pragnę wyrazić Ziemkiewiczowi wdzięczność z tego powodu, że dzięki jego dziennikarskiej pracy udało mi się zaoszczędzić parę złotych, co w dzisiejszych czasach nie jest przecież byle czym. Poszło o to, że Janusz Palikot wydał książkę, w której przedstawił swoje refleksje na temat Platformy Obywatelskiej i jej pierwszorzędnych funkcjonariuszy, a Rafał Ziemkiewicz w najnowszym wydaniu „Uważam Rze” przedstawił własną kompilację najciekawszych doniesień Palikota. Oczywiście nie byłby Ziemkiewicz sobą, gdyby zwyczajnie jak człowiek napisał coś w tym stylu: „Drodzy Państwo, oto dzięki Januszowi Palikotowi wreszcie dowiedzieliśmy się, co to za banda od czterech lat sprawuje rządy w Polsce. Proszę tylko posłuchać”, i zaczął cytować grube fragmenty z książki Palikota. Rafał Ziemkiewicz jednak to dziennikarz poważny, a przy tym wybitny analityk i intelektualista, więc aż tak nisko on upaść by nie mógł. Dlatego swój tekst zaczyna tak: „Najnowsze dzieło Palikota ułożone jest w większej części według nazwisk. Przewodniczący Ruchu Poparcia samego siebie prawi w książce o tym, co ma – zazwyczaj złego – do powiedzenia na temat danej osoby. Czasem są to jego opinie, czasem obciążające plotki, generalnie skondensowana dawka karmy dla tabloidów”.

I teraz, ktoś kto nie zna twórczości publicystycznej Rafała Ziemkiewicza mógłby sądzić, że skoro on jest taki wielopiętrowy, to zapewne w tym momencie będziemy mogli dowiedzieć się czegoś na przykład na temat struktury władzy w projektach takich, jak Platforma Obywatelska, gdzie wszyscy do wszystkich są desperacko przyklejeni, jak wzajemnie pasożytujące na sobie organizmy, z tą świadomością, że jeśli którykolwiek się z nich odklei, może uruchomić lawinę. Na przykład. Tematów do refleksji jest zresztą znacznie więcej. Można by się było choćby spodziewać, że Rafał Ziemkiewicz, jako przenikliwy obserwator, zwróci na przykład uwagę na to, że nie jest wykluczone, że Janusz Palikot jest zaledwie pierwszym z wielu i że przed nami otwiera się prawdziwe trzęsienie ziemi. Jednak, podobnie jak nie byłby Ziemkiewicz sobą, gdyby wyznał szczerze, że jemu się nie chce wysilać, więc on zwyczajnie omówi i skompiluje doniesienia Palikota, tak samo nie byłby sobą, gdyby sięgnął nieco głębiej, niż pod swoje wypielęgnowane buciki. W rezultacie, otrzymaliśmy, ni mniej ni więcej, tylko podszyty leniem i tchórzem, potężny cytat.

Jednak, jak mówię, jak idzie o mnie, to tyle mi całkowicie wystarczy. Od Ziemkiewicza nie wymagam wiele, o Palikocie wiem tyle ile wiedzieć potrzebuję, a z kolei wszystko to, co powiedział Palikot, a Ziemkiewicz sprytnie mi przekazał, jest dla mnie informacją o tyle cenną, że wyłącznie potwierdza moją niebywałą wręcz intuicję, i przy okazji zaspokaja moją wrodzoną próżność. Najpierw parę słów o intuicji. Otóż nie umiem dziś sobie przypomnieć, w którym to z ukazujących się na tym blogu tekstów przepowiedziałem, że dla Platformy Obywatelskiej ktoś tak cyniczny jak Janusz Palikot jest z jednej strony prawdziwym skarbem, a z drugiej autentycznym zagrożeniem. Że przez ten swój cynizm, a przy okazji bardzo szczególny typ inteligencji, pod względem politycznej skuteczności przebija on dosłownie każdego, poczynając od Donalda Tuska, a kończąc na jakiejś Piterze. Jednocześnie jednak wiadomo było od samego początku, że dzień, w którym – z jakiegokolwiek powodu – Janusz Palikot z Platformy odejdzie, będzie początkiem końca tego projektu. Bo nikt go już nie powstrzyma przed tym, by zaczął gadać. A, jak wiemy, gadane to on akurat ma. A więc to, że, o ile ktoś Palikota wcześniej nie zabije, ta książka się prędzej czy później ukaże, wiedziałem od samego początku.

Drugie, co wiedziałem, a co dziś pozwala mi się nadymać pychą, to to, że, choć psychologią interesuję się wyłącznie na zasadzie przekory, a w swoim życiu nie widziałem na oczy ani Donalda Tuska, ani Grzegorza Schetyny, ani żadnego z tych typów, z wyjątkiem posła Gowina, jak lazł z walizką na dworzec w Krakowie, doskonale znałem jako fakt każdą – dosłownie każdą – informację, jaką dziś, na zasadzie rewelacji, przesyła nam Janusz Palikot, a Ziemkiewicz, typowym dla siebie świńskim truchtem, relacjonuje. A więc, kiedy dziś Palikot informuje, że Donald Tusk to zwykłe bydle, mściwe, bezlitosne, wulgarne bydle, mój oddech nawet nie przyspiesza. Kiedy on sugeruje, że Donald Tusk jest być może osobą uzależnioną od narkotyków i kimś, kto nałogowo traktuje kobiety jak dziwki – pozostaję niewzruszony. Kiedy Janusz Palikot nam opowiada, a Rafał Ziemkiewicz tę opowieść nam przesyła, że Stefan Niesiołowski chleje, Gronkiewicz-Waltz to idiotka, Paweł Graś coś wie, a Radosław Sikorski jest psychicznie niezrównoważony, to ja, naturalnie, wzruszam ramionami, ale z drugiej strony, uśmiecham się tryumfalnie. Bo – jak i każdy kto już ponad trzech lat czyta te refleksje – wiem, że myśmy to wszystko świetnie wiedzieli. Bez Palikota, bez Ziemkiewicza, bez niczyjej pomocy. Wyłącznie obserwując i myśląc.

A zatem, cóż jest takiego ciekawego w artykule Rafała Ziemkiewicza? Jak idzie o Ziemkiewicza, to oczywiście nic. Zresztą nie sądzę, by on miał tu jakieś szczególne oczekiwania. W końcu, jak idzie o tak zwaną pracę intelektualną, jaką on włożył w napisanie tego tekstu, to wszystko się sprowadza do tej drobnej złośliwości na początku tekstu, w postaci słowa „prawi” i jeszcze drobniejszej złośliwości na temat Żakowskiego pod sam jego koniec. Bo nie ma nawet pewności, czy tytuł tego opracowania – „Chwyty ostateczne”, nie został wymyślony przez redakcję. Natomiast bardzo dobrze się stało, że Ziemkiewicz powtórzył wszystkie co ciekawsze palikotowe plotki, bo inaczej prawdopodobnie byśmy ich nigdy nie poznali. W końcu, co by o nim nie mówić, czytać Ziemkiewicza, to nie jest jeszcze wstyd, natomiast Palikota – owszem. A sytuacja, w której dzieją się tak ważne rzeczy, jak zdejmowanie pokrywki z tego pełnego gówna garnka, to jest jednak coś, czego poważny obserwator przegapić nie może.

Zbliżają się wybory i ich wynik, wbrew naszym nadziejom, a ich obawom, może być różny. Owszem, coraz więcej faktów wskazuje na to, że wszystko rozwija się w bardzo dobrym kierunku. I nie mówię tu o sondażach, z którymi jest różnie i o których wiedzieliśmy już wszystko zanim ich twórcy w pełni udowodnili kim są. Od kilku dni, ton komentarzy w mainstreamowych mediach jest taki, że Platforma Obywatelska zmierza ku przegranej. Wczoraj słyszałem kilka opinii wskazujących na fakt, że kampania Platformy stoi w miejscu. A oczywiście sami politycy nie próżnują. Ledwo minister Rostowski poinformował Europę o zbliżającej się wojnie, widzimy ministra Sikorskiego, jak się wije przed dziennikarką Radia Zet przy okazji kolejnej – niewykluczone, że jeszcze poważniejszej – kompromitacji z propagandowym filmem na temat polskiej prezydencji. Diabli wiedzą, co będzie z wypowiedzią Donalda Tuska odnośnie kolegów ministra Ziobry.

Zbliżają się wybory i wszystko wskazuje na to, że Prawo i Sprawiedliwość je wygra. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że sytuacja jaką dziś mamy, bardzo niebezpiecznie przypomina to, co pamiętamy sprzed czterech lat. Kiedy to PiS w pewnym momencie był jednoznacznym faworytem wyborów, i nagle, w ciągu zaledwie paru tygodni, System uruchomił tak potężną akcje propagandową – z pamiętnym chowaniem babci dowodu osobistego – że wszystko w jednej chwili runęło w gruzach. Uważam jednak, że tym razem, tego przekrętu powtórzyć się nie da. Z tego prostego powodu, że wszyscy ci, którzy wtedy dali się na tamtą gadkę nabrać, mają na głowie inne problemy, a ci, do których dziś tamte hasła mogłyby być adresowane, nic z nich nie zrozumieją.

Ale jest jeszcze coś. Przed nami mamy Platformę Obywatelską nie jako propozycję, lecz jako skończony i zatwierdzony projekt. Mamy ludzi, którzy mają już za sobą okres prezentacji, a dziś nie są w stanie nawet kiwnąć palcem, by coś poprawić, czy wyjaśnić. Dziś mamy sytuację czystą. A w sytuacjach czystych, decyzje mogą być podejmowane z równie czystym sumieniem. Pozostaje ten nieszczęsny Palikot. On jest niczym. On jest zaledwie pierwszym z całej serii kolejnych polityków Platformy, którzy zaczęli mówić. Dajmy im jeszcze miesiąc.

Resztkami sił, proszę o kupowanie książki i finansowe wspieranie tego bloga. Daję słowo, że nie wiem, co się dzieje. Dziękuję.