Zaczęło się, czyli o walce w cieniu

Sam nie mogę ani w to uwierzyć, ani nawet tego do końca zrozumieć, ale miniona seria zdarzeń na naszej prawej flance, poczynając od kopa, jakiego otrzymał od Prawa i Sprawiedliwości Marek Migalski, przez dwa wywiady, jakich Prezes udzielił mediom, a które dotknęły System do żywego, a kończąc na dzisiejszym newsie, że Elżbieta Jakubiak leci za Migalskim, wprawiła mnie bardzo miły nastrój. Kiedy się zastanawiam nad przyczynami tego mojego nastroju, myślę sobie, że głównie chyba chodzi o to, że Jarosław Kaczyński jest w najwyraźniej znakomitej formie, i nie dość że nie planuje sprawić przyjemności ludziom złym, podłym i występnym, i spektakularnie oszaleć, to jeszcze robi wrażenie, jakby osiągnął dotychczas nawet u siebie niespotykaną ostrość zmysłów. A więc – jest bardzo dobrze.

Dlaczego dobrze? Zacznę od początku. Otóż może niektórzy sobie przypominają, jak jeszcze starych dobrych czasach, kiedy wydawało się, że wprawdzie nie jest najlepiej, no ale nie na tyle marnie, żeby wpadać w jakiś szczególnie poważny nastrój, z okazji trzysetnego wpisu na naszym blogu, zamieściłem tu tekst zatytułowany „300”, w którym nawiązując do znanego komiksu, napisałem, że nawet jeśli ich strzały przesłonią nam słońce, będziemy walczyć w cieniu. Muszę przyznać, że wówczas trochę sobie żartowałem. Nie sądziłem bowiem, że dojdzie aż do tego. No ale też nie mogłem przewidzieć, że oni nie tylko będą sobie strzelać, ale najzwyczajniej w świecie wezmą i zamordują nam prezydenta. Dziś wydaje się, że wreszcie do tego doszło. Że ich strzały rzeczywiście przesłoniły nam słońce. Że walczymy w cieniu, i że to wcale nie jest tak złe uczucie. Jak się nagle okazuje, warto poczuć, czym jest prawdziwa determinacja.

Co więc mamy, pomijając ten cudownie potężny cień? Przede wszystkim mamy przywódcę, jakiego nie miał nikt nigdzie i nigdy, i grupę ludzi. Grupę może nie tak wielką i trochę już poobijaną, ale przy tym na tyle mocną, że nawet jeśli niezdolną do równej walki, to przynajmniej potrafiącą tamtych skutecznie nastraszyć. I to skutecznie jak cholera. A więc przywódcę, ludzi, no a przede wszystkim mamy poczucie, że oto wszystko się rozstrzyga. Że trochę los, a trochę też ta okropna, bezwzględna żądza władzy tych, którzy wypowiedzieli nam tę swoją pieprzoną, nikomu niepotrzebna wojnę, doprowadziły nas wszystkich do tej szczególnej sytuacji, gdzie oni – nawet jeśli w końcu wygrają – i tak nie będą mieli ani chwili spokoju, a my – nawet jeśli przegramy – to będziemy tu stać i patrzyć na nich z tą samą co wcześniej pogardą, a tego spojrzenia oni już nie zniosą. I to nawet wówczas, gdy tym spojrzeniem będzie ich atakowała już tylko jedna para oczu.

Dziś w Gazecie Polskiej Jaroslaw Kaczyński powiedział mnóstwo absolutnie nowych – zarówno co do faktów, jak i jeśli idzie o samą formę – rzeczy, a wśród nich i to, że System z taka zapiekłością zwalcza pamięć Lecha Kaczyńskiego, bo zdaje sobie sprawę z tego, że on nie może być symbolem Polski stanowiącej „rosyjsko-niemieckie kondominium”. Gniew, jakie te kilka słów prawdy wywołało, świadczyć musi już tylko o tym, że doszliśmy do ściany. Patrzyłem na wspólną konferencję prasową trzech satelickich partii, podczas której jak nigdy dotąd widać było, jak wygląda i czym jest ów System, o którym od pewnego już czasu rozmawiamy, i pomyślałem sobie, że oto wreszcie wszystko się rozjaśniło. Już nie ma żadnych niedopowiedzeń, żadnych fałszywych złudzeń, żadnych niepotrzebnych nadziei. Tu jesteśmy my, tam są oni, i ostrzej już nie będzie. Wszystkie moce tego zła zostaną teraz już skierowane przeciwko Jarosławowi Kaczyńskiemu, i możemy sobie tylko wyobrażać, jakie nowe słowa padną i ile ujrzymy gestów, których dotychczas nie znaliśmy, a one i tak nas zaskoczą. A on jest silny jak nigdy dotąd i wiemy wszyscy – i my i oni – że już nic nigdy go nie złamie.

Wczoraj, jakimś niezwykłym – ale za to jakże szczęśliwym! – przypadkiem, obejrzałem fragment programu telewizji TVN, gdzie Kuba Wojewódzki rozmawiał z Dorotą Gardas i Wojciechem Olejniczakiem. Akurat to co miałem okazję zobaczyć, było w całości poświęcone szydzeniu najpierw i z pamięci i ze zmasakrowanego ciała Lecha Kaczyńskiego, a następnie z tego który przeżył, a więc z Jarosława. Ku rozbawieniu zebranych w studio osób, na pytanie Wojewódzkiego, co by Olejniczak powiedział Jarosławowi Kaczyńskiemu, gdyby był jego doradcą, ten odpowiedział: „Jarek, przestań pierdolić”. Gdy przygasł pierwszy rechot, Kuba Wojewódzki odpowiedział: „No ale przecież on i tak nie pierdoli” i zapłakana ze śmiechu pani Gardas, zsunęła się z fotela. Ale ja już nie byłem zdziwiony. Jeszcze w pierwszym momencie, kiedy pojawił się Olejniczak z lewą ręką w jakimś opatrunku, a Wojewódzki próbował go namówić, żeby spróbował się tą ręką przeżegnać, wiedziałem, że to wszystko będzie musiało pójść gdzieś mniej więcej w tym kierunku.

Ich strzały przesłoniły nam słońce. A my walczymy w cieniu. Tu na tym blogu, na innych blogach, w naszych domach, na ulicach, tam pod tym krzyżem na Krakowskim Przedmieściu, ale też pod wieloma innymi krzyżami, rozsianymi po całej Polsce, w szkołach, na uczelniach, a także – tak, tak – w wielkich korporacjach. Trochę potłuczeni po tym, cośmy zobaczyli, ale tym bardziej zdecydowani już teraz na pewno nie ulec, nie poddać się, i ani przez moment nie uznać, że skoro tak musi być, to niech już będzie. O nie! Nawet kiedy zostanie nas już tylko garstka, nie powiemy, że skoro tak musi być, to niech już i tak będzie. A tamci to świetnie wiedzą. Oni jeszcze nigdy tak dobrze tego nie wiedzieli, a my im nie damy przestać o tym myśleć. Nie zaznają spokoju. I w końcu przyjdzie ten moment, kiedy z tego nieustannego braku spełnienia, z tego ciągłego niepokoju, z tych okropnie poszarpanych nerwów, zaczną powoli się rozsypywać.