W imię Brata

Wspomniałem ten okres i te zdarzenia niedawno w jednym z komentarzy na tym blogu, ale myślę sobie, że nigdy za wiele prawd ważnych, a szczególnie gdy one się pojawiają w sytuacjach wymagających świadectwa. Otóż ja sobie świetnie przypominam czas, kiedy prowadzone przez (a jakże!) Jarosława Kaczyńskiego, Porozumienie Centrum, w parlamentarnych wyborach roku 1991 – wyborach, których szczególny charakter zasługuje na osobne omówienie – zdobyło wystarczającą liczbę głosów, by stworzyć pierwszy, demokratyczny prawicowy rząd. Rząd, który po pół roku swojej działalności został zniszczony przez System. Pamiętam upadek tego rządu, pamiętam kończące przemówienie Jana Olszewskiego – przemówienie, które, kiedy już nastaną normalne, cywilizowane czasy, znajdzie się w podręcznikach historii – no i oczywiście pamiętam dni, miesiące i lata, które po tym ataku nastąpiły. Dni, kiedy to System wziął na cel Jarosława Kaczyńskiego i jego partię. Dni, kiedy to System postanowił, że projekt pod nazwą ‘Kaczyński’ należy przerwać. Już. Teraz.

Pamiętam te dni i pamiętam, jak powoli, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, rok po roku. Porozumienie Centrum, a z nim Jarosław Kaczyński, powoli znikali w mrokach historii. No i pamiętam oczywiście, jak to Porozumienie Centrum – wewnętrznie skłócone, zdziesiątkowane, podzielone na dziesiątki grup i koterii – najpierw nie przekroczyło progu wyborczego, a w końcu przestało istnieć. Bardzo dobrze to pamiętam. Jak lokalni działacze PC przychodzili do mnie i namawiali, żebym zapisał się do czegoś, co zastąpi PC, i to z pewnością z sukcesem. Wtedy to też właśnie powstała partia o nazwie Akcja Wyborcza Solidarność. Jarosław Kaczyński, twierdząc, że na listach AWS-u znalazła się cała kupa jakichś podejrzanych typów, i on nie chce autoryzować swoją osobą tego przekrętu, zrezygnował z solidnego, gwarantującego mu miejsce w Parlamencie startu. I prawdopodobnie, gdyby nie uprzejmość Jana Olszewskiego, który zgodził się go przyjąć do siebie, poszedłby w ślady Lecha i zniknął z polityki.

Dziś przypominam sobie coś jeszcze. Pod koniec tamtego okresu, Jarosław Kaczyński udzielił wywiadu jakiejś gazecie i powiedział, że polska polityka znalazła się w takim gównie, a możliwości działania są tak mizerne, że dalsze męczenie się w tym biznesie, nie ma sensu. Bo jaki ma sens walka, jeśli ona ma się sprowadzać wyłącznie do odbierania raz na miesiąc poselskiej pensji. Wypowiedź tę przytoczyła oczywiście Gazeta Wyborcza, informując, że Kaczyński powiedział, że on uprawia politykę tylko dlatego, że dzięki temu raz na miesiąc można skasować poselską pensję. Historia, jak widzimy, zatacza koło na każdym możliwym poziomie.

Wszystkie te zdarzenia przypomniały mi się dziś, kiedy już nawet moja córka mówi mi, że jeśli Jarosław Kaczyński będzie dalej zachowywał się jak się zachowuje, czy to prowokując złych ludzi swoimi nieprzemyślanymi wypowiedziami, a przede wszystkim nieprzemyślanym tonem tych wypowiedzi, czy wyrzucając z partii swoich najwierniejszych i najbardziej sprawdzonych ludzi, nie wygra już ani następnych wyborów, ani jakichkolwiek innych, i ostatecznie pogrąży sam siebie, swój projekt i wszystkich tych, którzy na niego liczyli. Pomyślałem sobie i o tamtym tak tragicznie poruszającym wystąpieniu Jana Olszewskiego, o tym Lechu Kaczyńskim, na całe pięć lat całkowicie usuniętym poza politykę (kto dziś pamięta, że to było aż pięć lat?), o Jarosławie, bez partii, bez ludzi, bez praktycznej przyszłości, o najpierw rządach Unii Wolności, potem PSL-u, potem tego nieszczęsnego AWS-u, a po nim tych gangsterów od Millera, o dziesięciu latach prezydentury Aleksandra Kwaśniewskiego… i pomyślałem sobie, że jacy my wszyscy potrafimy być niepoważni. Jak beznadziejnie bezradni robimy się bez najmniejszego powodu.

Jarosław Kaczyński przygotowuje się do walki, która tym razem nie może się dla niego skończyć porażką. I on też z całą pewnością zdaje sobie sprawę z tego, że tym razem w tej walce nie będzie naiwnych. Że tym razem nie pojawi się nowy Buzek, którego Pan Bóg dotknie Swym palcem, a on nieboraczek pozbawi siebie i swoich kumpli władzy. Że w tej wojnie Pan Bóg już nie ma nic do gadania, dlatego że oni już dawno z Jego usług zrezygnowali. I wie też Jarosław Kaczyński, że on nie może sobie pozwolić na to, żeby prowadzić tę walkę przy pomocy ambitnych durniów, który jedyne co mają, to tę swoją bezmyślność i strasznie nadmuchaną ambicję. On tym razem nie może sobie pozwolić na to, żeby jakieś klony Andrzeja Anusza, w ramach partii, którą on osobiście założył i doprowadził do dzisiejszej pozycji, zaczną sobie zakładać jakieś kółka zainteresowań, gdzie będą na co dzień snuć plany o przyszłych rozdaniach, a w międzyczasie biegać między Lisem a Michnikiem i skarżyć się na braki w demokracji.

Ale on musi dziś być szczególnie uważny i bardziej niż kiedykolwiek dotąd roztropny, już nawet nie dlatego, że się już raz osobiście i bardzo boleśnie przekonał, że otaczają go wilki, czy barany – obojętne. Ale nawet też i nie dlatego, że w nim pokładają nadzieje cale miliony ludzi naprawdę wiernych i gotowych do poświęceń, ludzi którzy go nigdy dotychczas nie zdradzili i już go nie zdradzą. On wie, że tym razem nie może sobie pozwolić na przegraną, bo on dziś już działa nie tylko w swoim imieniu. I to jest czynnik determinujący każdą tego typu walkę. To zawsze tak było, że ile razy stawiliśmy się odpowiedzialni już przede wszystkim nie za siebie – czy to w rodzinie, czy gdziekolwiek indziej – stawaliśmy się też znacznie bardziej mężni i bez porównania bardziej skupieniu na celu. Czasami ta odpowiedzialność robi się tak wielka i tak absolutna, że człowiek staje się nieco bardziej – nieco bardziej – szalony, niż Ty i ja. Mam wrażenie, że co sprytniejsi komentatorzy to szaleństwo zauważyli. Jeśli jeszcze teraz na jego widok oni nerwowo chichoczą, to już niedługo – myślę że lada chwila – zaczną się nerwowo wiercić.