O Solidarności wieku dojrzałego

Cykl wydawniczy Warszawskiej Gazety i pewne dodatkowe kwestie techniczne sprawiają, że kiedy ten tekst będzie czytany, najpierw przez czytelników Gazety, a tym bardziej już później, na blogu, rocznicowe uroczystości Solidarności staną się już – szczęśliwie dla wielu – przeszłością, a i tego tekstu bohaterowie wyjdą skutecznie z tego strasznego chaosu, i zajmą należne sobie miejsca. Weźmy takiego Waldemara Kuczyńskiego. Oto człowiek, dla którego jedyny powód by wciąż funkcjonować publicznie jest taki, że od czasu do czasu System poprosi go, by powiedział coś, czego ze względu na wciąż obowiązujące bariery cywilizacyjne nie zgodzi się powiedzieć nikt inny – nawet Janusz Palikot. O ile bowiem Janusz Palikot wypowiada się niemal codziennie, pod rękę ze śmiercią złorzecząc wybranym ludziom, a czasem i Bogu – a więc czemuś co jest mu doskonale obojętne – Waldemar Kuczyński modli się nie o pojedyncze nieszczęście, lecz o katastrofę dla świata, a więc dla nas wszystkich, a tym samym i dla siebie. A wszystko to wyłącznie dlatego, że został przez ten świat pokrzywdzony. W tym momencie nie jest zwykłym już pełnym złości cynikiem, lecz zdesperowanym szaleńcem, o jakich od czasu do czasu informują nas media.

To jest trochę tak jak z tą piosenką Morrisseya, gdzie on przychodzi życzyć swojej dziewczynie wszystkiego najgorszego z okazji urodzin, bo okazała się pełna zła i kłamstwa. Ten rodzaj rozgoryczenia jest nam wszystkim znany. Chodzi o usunięcie tej jednej jedynej osoby, żeby dalej już było tylko lepiej. W momencie jak zaczynamy złorzeczyć światu, to nigdy nie będzie lepiej. Bo dalej jest już tylko obłęd.

Pojawił się więc z sukcesem Kuczyński w ciągu ostatnich lat dwa razy, i to za każdym razem w podobnym celu. Pierwszy raz, jeszcze za rządów Jarosława Kaczyńskiego, by powiedzieć, że życzy Polsce jak najgorzej, bo sukces Polski to sukces Kaczyńskiego, a drugi dopiero co – właśnie przy okazji rocznicy – by powtórzyć te życzenia, tyle że w stosunku do Solidarności. Że ma nadzieję, że Solidarności będzie się wiodło jak najgorzej, że będzie słaba i chora i że w końcu zdechnie. Ciekawe jest to, że po to by on mówił o Solidarności, zaprosiła go telewizja właśnie jako człowieka Solidarności. Zupełnie tak samo zresztą, jak przed laty, Rzeczpospolita poprosiła go o opinię na temat Polski, jako przedstawiciela tego narodu, a więc kogoś kto wydawałoby się jest tu naturalnie zainteresowany.

A zatem, kiedy mówię o chaosie, który już niedługo powinien opaść, a wszyscy jego uczestnicy wylądować na swoich dotychczasowych miejscach, myślę o Kuczyńskim, Wujcu, Lityńskim i całej tej bandzie tzw. „ludzi Solidarności” z jednej strony, ale także o tych wszystkich ludziach, którzy Solidarnością nie przestali być nigdy, ani na jedną chwilę przez te trzydzieści dziś już lat. I jeśli nie wymieniam ich nazwisk, to trochę dlatego, że ich jest dużo za dużo, ale też może przede wszystkim dlatego, że Solidarność była zawsze ruchem szczerze demokratycznym, gdzie nie było większych i mniejszych, ważniejszych i mniej ważnych. A zatem, nawet gdybym chciał wspomnieć jakieś nazwiska, to nawet nie wiedziałbym, od kogo zacząć.

Wiele dziś osob, szczególnie tych młodszych, obserwując to co się dzieje wokół nas, lubi myśleć, że ta wojna, ta nienawiść, to zło zaczęło się dopiero około roku 2005. Że w momencie gdy Lech Kaczyński został prezydentem, a Prawo i Sprawiedliwość pokonało Platformę Obywatelską w wyborach parlamentarnych, System uruchomił ową społeczną operację, która musiała doprowadzić do tego, co mamy dziś. W pewnym stopniu to prawda. Dwadzieścia lat to wystarczająco dużo czasu, by z jednej strony wychować nowe pokolenie ludzi gotowych na wszystko, a z drugiej strony wypracować nowoczesne metody sterowania tymi ludźmi. Jest to też wystarczająco długi czas, by wszystko to co zawsze działało świetnie udoskonalić tak, by działało jeszcze lepiej, jeszcze skuteczniej i żeby robiło o wiele bardziej spektakularne wrażenie. A więc pewnie to też dlatego wydaje się nam, że to z czym dziś mamy do czynienia, to coś zupełnie nowego i wyjątkowego. Choćby to plucie na Solidarność.

Otóż prawda jest taka, że to wszystko zaczęło się – i właściwie skończyło – w roku 1990. W ciągu pierwszego, i tak naprawdę jedynego roku rządów Tadeusza Mazowieckiego. Każdy kto pamięta te czasy w miarę dobrze, pamięta też, jak od niemal pierwszych dni, niesieni owym zwycięskim powiewem Solidarności, autorzy tamtego projektu mieli jeden cel – zmarginalizować Solidarność jako związek i ruch obywatelski, pozbawić Lecha Wałęsę jego pozycji, przejąć nazwę i utworzyć partię nowego typu, właśnie o nazwie ‘Solidarność’, która będzie dla nich przez dziesiątki lat wygrywała każde kolejne wybory. Teoretyczne podstawy tego projektu oparte były na przekonaniu, że Polacy, po ponad czterdziestu latach komunizmu, są narodem, któremu nie można powierzyć budowy nowego ładu. Że jeśli Polska ma się stać nowoczesnym europejskim państwem, odpowiedzialność za nią mogą wziąć tylko nowocześni europejczycy i ci wszyscy, których oni wskażą, a jedynym sposobem na skuteczne utrzymanie władzy, jest z jednej strony przejęcie nazwy ‘Solidarność’, a z drugiej uniemożliwienie rozwoju normalnego systemu partyjnego. Solidarność na to nie pozwoliła, stanęła do walki, i tę walkę wygrała. I to właśnie wtedy rozpoczęła się nowa, prawdziwa już wojna, wojna która trwa do dzisiaj. Wojna, jaką rozjuszony System, zmuszony do rezygnacji z marzeń o wieloletniej, niezagrożonej władzy, wypowiedział zwycięskiej Solidarności.

Dziś, kiedy przy okazji kolejnych rocznic, na ekranach naszych telewizorów, lub na okładkach gazet, oglądamy twarze takich ludzi jak Zbigniew Janas, Jan Rulewski, Henryk Wujec, Władysław Frasyniuk, Adam Michnik, Andrzej Celiński, Waldemar Kuczyński, Małgorzata Niezabitowska, Tadeusz Mazowiecki, kiedy każdego roku, pod Pomnikiem Sierpnia w Gdańsku widzimy Lecha Wałęsę, Donalda Tuska, Bronisława Komorowskiego, jak składają kwiaty i opowiadają swoje refleksje na temat Solidarności, powinniśmy wiedzieć jedno – oni nie są Solidarnością od 20 już lat. I to nie jest tak, ze ktoś ich stamtąd wyrzucił, a na ich miejsce wstawił jakichś nieznanych nikomu działaczy. Dwadzieścia lat temu, wraz z wieloma innymi ambitnymi politykami, oni próbowali zniszczyć Związek i ta próba im nie wyszła. Ale nawet wtedy, nie zostali z Solidarności wyrzuceni. Oni wpadli w taką wściekłość, że obrażeni z Solidarności odeszli, przysięgając sobie, że nie spoczną, dopóki nie zobaczą jak ona płonie.

Dziś, kiedy dziennikarz telewizyjny pyta Jana Lityńskiego, gdzie jest jego związkowa legitymacja, a ten z pogardliwym uśmiechem mówi, że nie wie, to jest to nie tylko dowód na to, że Solidarność już od dawna nie jest jego związkiem, ale przede wszystkim symbol tej właśnie przegranej wojny. Kiedy dziś Lech Wałęsa zapytany, czy weźmie udział w obchodach, zaczyna śpiewać szyderczą piosenkę o tym, że „Zurych da się lubić”, to oczywiście jest to głównie dowód jego szaleństwa, ale też potwierdzenie przegranej wojny. Co ciekawe, wojny przegranej według najbardziej demokratycznych zasad. Nie na zasadzie puczu, przejęcia, czy zamachu, lecz w ramach demokratycznego systemu, który Solidarność sobie i nam wywalczyła. Dziś, ludzie którzy kierują Związkiem i którzy w jego ramach walczą w mediach, zakładach pracy i na ulicach, nie zostali tam przyniesieni w teczkach polityków. Oni przez dwadzieścia lat stali tam dzielnie w walce i w pracy i każdy swój najmniejszy sukces zawdzięczają uczciwej i wiernej walce o to, w co zawsze wierzyli. System to świetnie wie. System wie, że zarówno przewodniczący Śniadek, jak i szef najmniejszego regionu nosi znaczek Solidarności nie dlatego, że mu go nagle przypiął Jarosław Kaczyński, ale dlatego że go w pierwszej kolejności nigdy nie zdejmował. I że każdy z nich, jeśli go zapytać, gdzie ma swoją legitymację, nie będzie musiał nerwowo myśleć co odpowiedzieć, bo tę legitymacje najpewniej zawsze nosi prze sobie, dokładnie pod tym znaczkiem. A każdy przeciętny członek Związku, jeśli ktoś się go spyta, kim jest, nie musi zwracać się o poradę ani do Waldemara Kuczyńskiego, ani do Daniela Olbrychskiego. Bo odpowiedź na to pytanie świetnie zna bez ich łaskawego wsparcia.

Powyższy wpis ukazał się w miniony piątek w Warszawskiej Gazecie.