Kaczyński

To że wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego na zjeździe Solidarności będzie wydarzeniem, było oczywiste nawet dla tych, którzy uważają, że jest on tylko bełkoczącym durniem. Nawet dla nich, bo nawet jeśli są przekonani, ze każde odezwanie się Kaczyńskiego nie niesie nic, jak tylko nieistotny szmer, to z jakiegoś powodu, wsłuchują się w każde jego słowo i odbierają je z najwyższą złością, czy choćby tylko niepokojem. A co mówić o tych, którzy świetnie wszystko wiedzą i właśnie dlatego są w nieustannym pogotowiu?

Stanął więc Jarosław Kaczyński przed Solidarnością i wygłosił mowę, która, jeśli wziąć pod uwagę te niezwykłe okoliczności, była mową historyczną. To co nam w niej przekazał, to przede wszystkim to, ze jest nadal przywódcą, że jest przywódcą największym, i że wobec całego tego kłamstwa, które nas oblepia, wobec tej całej agresji, on nie zamierza się poddawać, nie zamierza ustępować, a walcząc, nie zamierza ani o milimetr zmniejszać swoich aspiracji i ograniczać żądań. Było czymś niezwykle znamiennym, że mówiąc o walce, Jarosław Kaczyński nawiązał do początku strajku w Stoczni i do pierwszych decyzji, dotyczących tego, jak daleko można pójść. I że przenosząc to pytanie – jak daleko można pójść – do dni, których jesteśmy świadkami, tak mocno i zdecydowanie odpowiedział, że najdalej. Że nie wolno się bać, nie wolno tracić wiary, nie wolno ustępować nawet w rzeczach pozornie nieistotnych. Że trzeba być odważnym.

W kontekście, w jakim to przemówienie było wygłaszane, w tej naszej pełnej rozpaczy sytuacji po 10 kwietnia, w tej naszej niepewności co do przyszłości, te słowa musiały zabrzmieć tak jak zabrzmiały. A dla tych, dla których były przeznaczone może jeszcze bardziej, niż do zebranych na zjeździe delegatów i do nas, z całą pewnością były dewastujące. I oni to z całą pewnością poczuli. I nie ma znaczenia, jak bardzo dziś cały System stara się to wystąpienie przykryć tworzeniem sztucznych legend, jak bezczelnie i bez cienia wstydu atakuje nas tą kłamliwą propagandą. Bo te słowa padły. I nawet jeśli za chwilę wszyscy je zapomnimy i ponownie zanurzymy się w naszym żalu i bezradności, tego że one padły, nic już nie zmieni. I dopóki on żyje, nic też nie zmieni faktu, że on jest i że walczy i nie planuje jakichkolwiek ustępstw. I oni to już świetnie wiedzą.

Muszę przyznać, że w tym co sobie myślę na temat Jarosława Kaczyńskiego i jego miejscu na naszej politycznej scenie, wszystko właściwie układa mi się gładko i bez szczególnych luk. Jest jednak coś, co mi nie daje spokoju. Otóż jest oczywiste, że otacza nas wielu ludzi – i akurat nie mówię tu o zwykłych zjadaczach chleba, ale o tych co im ten chleb dostarczają – którzy, co bardzo zgrabnie wyraził Janusz Palikot, uznają, że ten rok będzie można dopiero uznać za dobry, jeśli w ciągu tych paru miesięcy zdąży jeszcze umrzeć Jarosław Kaczyński. Z drugiej strony, jestem głęboko przekonany, że usunięcie ze sceny Jarosława wcale nie jest dla Systemu korzystne. Wręcz odwrotnie. W momencie jak już nie będzie nie tylko Lecha ale i jego, oni nie będą mieli jakiegokolwiek już alibi do rządzenia, i jeśli nie znajdzie się nic lepszego, stracą władzę nawet na rzecz Towarzystwa Przyjaciół Nowego Dworu Mazowieckiego, albo czegoś równie potężnego.

A więc w tej sytuacji, zaczynam lekko modyfikować swoje wcześniejsze podejrzenia. Otóż biorę pod uwagę, że to gadanie o śmierci Jarosława Kaczyńskiego jest tylko takim prostym zabiegiem mającym na celu podtrzymanie społecznej nienawiści do jego osoby. Natomiast to na czym Systemowi zależy najbardziej, to doprowadzenie do takiej sytuacji, by Jarosław Kaczyński, nawet jeśli nie stracił zmysłów, jak powiedzmy Wałęsa, to żeby wpadł w niekończącą się i nieogarniętą depresję. Żeby przestało mu na czymkolwiek zależeć, żeby stał się zgorzkniałym byłym już politykiem, plotącym jakieś dziwne rzeczy na temat katastrofy samolotu, w której kiedyś zginął jego brat, i żeby można było nadal bezkarnie w niego walić, a ogłupiałym wyborcom tłumaczyć, że jeśli coś idzie nie tak, to wyłącznie przez niego – przez Kaczora. Taka sytuacja byłaby dla Systemu idealna. Żeby Jarosław Kaczyński był nikim, ale żeby jednocześnie i wciąż był, i żeby był na tyle, żeby można było z niego szydzić, na jego temat żartować, a jednocześnie nim straszyć.

Właśnie dlatego myślę sobie, że rozumiem, co czuli wszyscy oni, i to nawet nie wtedy, gdy Jarosław Kaczyński w swoim wystąpieniu na Zjeździe zapowiadał, że nie dość że nie ustąpi, to w dodatku nie ustąpi nawet o cal, że odwaga to wartość bezcenna, a tchórzostwo i utrata nadziei, to grzech, ale już potem, podczas przymówienia Krzywonos, kiedy tak bardzo wyraźnie widać było jego niewzruszoną, czasem lekko rozbawioną, a czasem tylko pobłażliwie obojętną, twarz. Oni musieli się wtedy sfajdać ze strachu, a najgorszym wypadku po prostu wściec. Gdy nagle się okazało, że to na co oni czekali od pierwszej chwili, kiedy zwycięstwo Komorowskiego w wyborach prezydenckich stało się oczywiste, nie nadeszło i już nie nadejdzie. Że Jarosław Kaczyński ani się nie załamał, ani nawet szczególnie nie osłabł. Że te wszystkie plotki o tym, że jego pozycja w PiS-ie już nie jest taka jak była, i że on nawet planuje jesienią wycofać się z polityki, to tylko puste marzenia. Myślę że wiem, co oni wtedy poczuli. Aż czuję ten smród.

Jestem pewien, że to coś dziś obserwujemy zarówno w mediach jak i na ulicy, a więc ową potężną agresję propagandową przeciwko Jarosławowi Kaczyńskiemu z jednej strony, a Solidarności, jako tej wielkiej siły, która go w tych dniach nie opuściła ani na moment, z drugiej, a co – jak wspominałem w poprzedniej mojej notce – tak bardzo rozbiło psychicznie mojego syna, to nic innego jak efekt tego zawodu jakiego doznał System w momencie, gdy dowiedział się, że walka nie dość że się nie skończyła, to niewykluczone, że dopiero teraz się zacznie. Młody Toyah zwrócił mi wczoraj uwagę na to, że ta obłąkańcza akcja organizowana wokół Krzywonos nie miałaby przecież jakiegokolwiek uzasadnionego powodu, nawet gdyby ona faktycznie była tym, za kogo się podaje, i nawet gdyby każde jej słowo odnośnie Jarosława Kaczyńskiego było prawdziwe i uzasadnione. No bo jakiż to powód, żeby z dnia na dzień stać się aż taką legendą? Że co? Że ona trzydzieści lat temu rozpoczęła strajk miejskiej komunikacji, a dziś wdarła się dzielnie na trybunę i powiedziała Kaczyńskiemu, że jest idiotą i uzurpatorem? A cóż to za wyczyn?

Bo jest tak że mój syn ma jak najbardziej rację. Krzywonos nie jest tu elementem w jakimkolwiek stopniu pozytywnie zorganizowanym. Złożyło się tak, że ona akurat siedziała za Tuskiem i Komorowskim i w pewnym momencie któryś z nich jej powiedział, że niech idzie i coś powie, więc poszła i powiedziała. A kiedy już na spokojnie przeanalizowano całe zdarzenie, a razem z nim reakcję Jarosława Kaczynskiego na to wszystko, postanowiono skorzystać już z wszystkich możliwych środków i metod, żeby… no właśnie, żeby co? Otóż tego akurat nie bardzo wiadomo. Żeby nabić Krzywonos 50, albo 100 tysięcy wejść na Facebooku? A cóż to za wynik? To już nawet Korwin-Mikke ma więcej. Żeby obrzydzić ludziom Kaczyńskiego? Bardziej i tak się nie da. A więc może po to, żeby Krzywonos zarobiła sobie na książce? Nawet jeśli nie to było celem – a nie było – to pozostanie zapewne jedynym wymiernym efektem całej tej afery.

Bo to o co mogło Systemowi chodzić, a więc doprowadzenie Jarosława Kaczyńskiego do psychicznej i ludzkiej ruiny, jak widać bardzo wyraźnie, się nie udało. Mają wszystko. Mają prezydenta, rząd, służby, media, wymiar sprawiedliwości, opinię publiczną, popkulturę – wszystko. A jego nie złamali. Wręcz przeciwnie. Wystarczy na niego popatrzeć, by widzieć to co tam zwyczajnie jest. To przekonanie, że odwaga to cnota, a rezygnacja to obciach.

Proszę więc się nie martwić. Jeśli on się nie martwi, to nam już naprawdę nie wypada. A co do naszych zwykłych, codziennych spraw, ponownie proszę wszystkich o finansowe wspieranie tego bloga. Przepraszam i dziękuję.